Deze week van alles gedaan in Nederland. En veel daarvan dankzij Twitter.
Opdrachtgever ontmoet (workshop bloggen). Ontmoet via Twitter (via-via-Twitter eigenlijk).
Heerlijk geluncht met Robert gisteren. Inspirerend en gezellig. We kennen elkaar via Twitter. Ik reageerde op een tweet, tot zijn grote schrik destijds. Daar kunnen we nu smakelijk om lachen. Heel smakelijk zelfs, tijdens een heerlijke lunch in Den Bosch!
Gewerkt, lekker face to face overleg met collega Esther. Waarom? Omdat ik ooit voor Frankwatching ging werken. Hoe kwam dat zo? Via Twitter.
Felicitaties gekregen, heel veel. Via Twitter.
Het is me wat. Al die rijkdom.
Ondertussen heb ik gesprekken met vrienden over Twitter, vrienden die ik van voor Twitter ken :). Veel van hen begrijpen niet wat de aantrekkingskracht is. Wat de waarde is. Wat je daar nou kunt doen, op Twitter. Wat je daar nou moet. Waarom je ‘op Twitter’ zou gaan.
Ik probeerde uit te leggen hoe sociaal mijn wereld daar is, online, hoe het draait om gunnen, om helpen, om discussies en gesprekken. Hoe belangrijk Twitter is in mijn leven zowel privé als zakelijk. Hoe al mijn contacten daar bestaan uit mensen die ik alleen daar ken of daar heb leren kennen.
Ik kan het ze niet altijd uitleggen, vrees ik. Want inderdaad, het kost veel tijd om het te gaan begrijpen en er ook echt iets uit te halen. Je moet er inderdaad maar net zin in hebben.
Er zijn mensen, merkte ik de afgelopen weken, die bang zijn voor dingen als Twitter. Online netwerken. Online communicatie. Die boos worden als een vriend aan al zijn kennissen een mail stuurt en vergeet ze in de bcc te zetten. Terwijl ik denk: het zijn toch allemaal bekenden van je? Die hun bruiloftsgasten nadrukkelijk vragen om geen foto’s te delen op social media. Die je anekdotes kunnen vertellen over drama’s vanwege foto’s die op Facebook stonden.
Ik zou dat ook hebben, als ik er niet zo in was gerold. Als het niet zo belangrijk was, in mijn leven.
Ik kan mensen precies uitleggen hoeveel bloggen kan betekenen voor ze. Maar Twitter – ik weet niet. Ik kan het maar lastig uitleggen in zo’n geval.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het is het enige social media platform wat ik nog gebruik. En dan nog redelijk selectief. Verder heb ik niet echt zendingsdrang om anderen op de twitter te brengen. Ik wil best een voorbeeld geven wanneer mensen er naar vragen, maar daar laat ik het bij. Ze zijn oud en wijs genoeg om het zelf op en uit te zoeken.
het lukt mij ook niet altijd de goede kanten te laten zien, mensen die vastzitten aan de negatieve kant praat je niet om. Ze kennen de ervaring niet, alleen de klachten
Het is mooi dat het je veel positiefs oplevert. Niks mis mee.
Ik vind alleen wel dat veel Twitter-adepten de schaduwzijden nogal makkelijk negeren. Ik zag toevallig gisteravond een discussie op de BBC, met vier journalisten die allemaal erkenden online lastig gevallen of zelfs bedreigd te worden. Ze probeerden het enigszins te bagatelliseren (je zal immers maar als analoog fossiel worden weggezet), maar één vrouw kon haar emoties toch slecht verbergen. Dat het niet leuk is wanneer de politie met spiegeltjes onder je auto komt checken voor bommen, alleen om iets wat online is gezegd.
Excessen. Misschien. Maar je hoeft echt niet “high profile” te zijn om slachtoffer te worden van dit soort onzin. Zelf (met een handjevol volgers, dus echt een Twitter-nobody) ooit een week lang bedreigd, omdat uit een van mijn tweets op te maken viel dat ik een niet-Nederlandse vriendin had. Niks gebeurd, maar het kost je wel een week faxen (!) met de juridische afdeling van Twitter om kwaadaardige nep-accounts met jouw naam en foto te laten verwijderen.
Ik snap de aversie tegen online communicatie heel goed. De mensen die social media in de afgelopen jaren omarmden, zijn lang blind geweest voor de risico’s; en wie vraagtekens plaatste, was bang voor vernieuwing of wilde niet met de tijd mee. Misschien is het goed om die discussie niet langer uit de weg te gaan?
Absoluut – er zijn schaduwkanten. Ik geef toe dat ik ze zelf nog niet heb meegemaakt. Mijn twitterwereld is vrij rooskleurig, dat klopt. Maar mensen die kwaad willen, kunnen veel kwaad aanrichten als ze maar voldoende informatie hebben. En die is makkelijk te vinden.
En dan zijn er nog de instanties die officieel niet ‘kwaad’ zijn maar natuurlijk wel de beschikking hebben over eindeloze databases die, zodra ze aan elkaar worden gekoppeld, een angstaanjagende hoeveelheid ‘verrijkte data’ opleveren. En die al gebruikt wordt om ons allemaal te manipuleren.
Die bedreigingen zijn vreselijk, helemaal voor mensen die niet voor zoiets als journalisme hebben gekozen. Wat jou overkomen is, is vreselijk. Het lijkt misschien struisvogelpolitiek, maar ik vind het dan allemaal zo onvoorstelbaar, dat mensen dat soort dingen doen.
Ik schrok ook heel erg van dat stuk in NRC Next van Ebru vorige week. Moedig is ze. Blij dat ze aangifte heeft gedaan tegen al die volgers.
Ik weet het niet. Ik wil me niet door angst laten leiden. En omdat ik op dit blog uit ervaring schrijf, wordt wat ik schrijf daar ook door ingeperkt. Maar je comment is wel een wake-up call. Ik kan dingen ook gewoon iets meer gaan ‘zien’…!
Dankjewel!
De social media community kan het zich – denk ik – uiteindelijk niet veroorloven om de schaduwkanten te negeren. Zie ook weer Engeland (daar gaat momenteel veel mis qua social media): vorige week hebben grote adverteerders als British Telecom en Specsavers zich teruggetrokken van ask.fm, wat nu bij de kids het alternatief is voor het in hun ogen al weer suf geworden Twitter. Dit na vier zelfmoordgevallen wegens cyberpesten in een paar maanden tijd.
Wanneer bedrijven bang worden om geassocieerd te worden met social media, gaat dat (mede) het beeld bepalen dat de rest van de wereld van online communicatie heeft. En ik kan je verklappen, dan krijg jij mensen zeker niet meer richting Twitter.
aanvulling: bloggen maakt twitter wel heel erg veel leuker. Nog meer mens achter de tweet, zeg maar.
Ja eens. Je krijgt meer ruimte om dingen te laten zien en aan te kaarten.
Ik heb dezelfde ervaring, zelfs als ik met voorbeelden kom (wat jij ook doet zo te lezen) krijg ik vaak vragende, en soms zelfs meewarige, blikken. Echt jammer, want Twitter kan je zo veel brengen. Werk, inspiratie, lol, nieuwe vrienden etc. Dat gun je toch iedereen 😉
Ja he? Ik wel. Maar het past niet bij iedereen, denk ik. En misschien is het gevaar ook wel dat ik een beetje dichtgetikt raak… (zie comment hierboven van Robert) en de bezwaren gewoon niet meer wil zien…?
die schaduwkant is er zeker! gelukkig zelf weinig mee te maken gehad. Maar ik merk soms wel dat ik uitkijk met wat ik twitter omdat ik geen zin heb in haat-tweets, in die zin censureer ik mezelf en dat is natuurlijk best kwalijk! Op FB voel ik me daar dan weer vrijer in gek genoeg. Eens even over nadenken hoe dat komt…..