Een tijdje geleden was ik in de studio bij Anna-Maria in het Uur van Puur. Alwaar ik iedere week op maandagavond om 18:20, al hon-der-den afleveringen lang, een blogtip geef*.
De andere gast was Jelle van lijstjes.info (<< Sharing is caring! <<). Hij gelooft in minimalisme. Hij vertelde over een congres van The Minimalists (hier vind je hun blog).
Ze geloven, als ik het goed vertaal, dat alsmaar kopen van spullen en die hang naar materialisme je ongelukkig maken. Ze streven er naar (Jelle ook) om maximaal 100 spullen te bezitten.
100 spullen maar. Stel je voor.
Of: wel 100 spullen! (ik vermoed dat ze geen kinderen hebben. Want als je kinderen krijgt, nog vóórdat je kinderen krijgt, vertienvoudigt je bezit met honderden flesseborstels, luierdoeken en andere dingen. En daarna met Lego. Ga maar tellen!)
Maar de vraag die vooral bij mij opkwam was: tellen digitale bezittingen mee?
Het schijnt van niet. Dus digitale muziek, foto’s en andere dingen, daarvan mag je oneindig veel verzamelen.
Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje hypocriet.
Want als je een beetje digitaal ingesteld bent, zoals ik (en Jelle, en Anna-Maria, en die Minimalists) dan heb je tienduizenden foto’s en muzieknummers. En als je dan ook nog zo’n artikelverzamelaar bent als ik, heb je ook nog eens 6000 items in je Evernote hangen. Waarvan de helft bestaat uit artikelen die je van het internet haalt. En laat ik vooral de talloze abonnementen van tientallen apps meerekenen, oei.
En het probleem met verzamelen, ook al is het digitaal, is dat je verzamelwoede en spullendrift krijgt. Je wordt heel makkelijk een digitale hoarder die het lastig vindt de mooiste foto’s te kiezen en alleen het beste artikel te bewaren, etc.
(misschien tellen brieven ook niet mee? Want wat moet je dan met al je archieven? En je bewijsstukken voor de belastingdienst? Misschien tellen dingen die ergens IN zitten als 1 ding?)
En als het gaat om muziek, geef je er ook nog eens geld aan uit! En dat is dan dus eigenlijk alweer een tikje materialistisch, lijkt me?
Toch spreekt het me ergens wel aan.
Jelle vertelde dat een van die twee mannen (het zijn twee mannen, The Minimalists, maar als je een leuke vrouw zoekt die ook iets dergelijks nastreeft, neem dan een kijkje bij Patty van minimalswitch.nl) een radicale aanpak had.
Hij pakte al zijn overgebleven spullen in dozen. En hij haalde die spullen er alleen uit, als hij ze nodig had. En alles dat hij niet uitgepakt had na een paar weken, deed hij weg.
Ik kwam er op, vanwege mijn verzameling kookboeken.
Ik heb er heel veel. Ook al heb ik er de afgelopen jaren bij iedere verhuizing weer meer weggedaan.
Ik ben een ex-foodie. Ik begin inmiddels een beetje anders te kijken naar eten en begin me af te vragen of het foodie-schap niet een decadente uiting is van een maatschappij waarin we overal te veel van hebben. Maar goed. Anyway.
Het punt is: sinds we weer in Nederland wonen, zijn er maar een paar kookboeken die ik heb opgezocht en naar beneden heb gehaald. Allemaal van Nigella, Jamie Oliver en Barefoot Contessa.
Die tientallen anderen (of misschien wel meer dan 100?) heb ik niet nodig gehad.
Toen ik voorstelde om ze weg te doen, vond F. dat niet zo’n goed idee. Want stel dat je bijvoorbeeld merenque wil maken, of black beans, of ossobucco, dan kun je als een echte ex-foodie in al die boeken zoeken wat de verschillende recepten zijn.
Ik twijfel. De babyvoedingboeken en de Culinaria Frankrijk en het ‘Wild!’-boek. Al meer dan 8 jaar niet opengedaan of niet van plan het de komende 30 open te doen.
Misschien moet ik het anders doen.
Misschien is het een mooi streven om weer 100 boeken weg te doen.
Beetje variatie op het thema.
*niet echt. Ze is pas op 1 september begonnen. Maar zo voelt het.
* een plaatje van een leeg wit landschap leek me toepasselijk maar ik had er alleen eentje met sneeuw + bomen. Dus.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dit is toch iets waar ik regelmatig over nadenk, hoeveel spullen kan een mens hebben en dan erger ik mij vooral aan de “graai cultuur” van andere mensen, op social media meedoen met 20 winacties per dag, hetzelfde op Facebook en alles wat gratis is aanpakken, ook al zal je het nooit van je leven gebruiken.
Ja ik ook. Ik worstel met onze eigen cultuur, waar winkelen een hobby is geworden, en hoe ik daar zelf aan mee heb gedaan en soms nog doe. Al die spullen. Ik zou wel minder willen maar vind het lastig om afstand te doen.
Daar ben ik de laatste tijd ook erg mee bezig. Ik vraag me af of het allemaal zo groot en veel moet of kun je ook met weinig gelukkig zijn. Al die overbodige dingen waarin we zwemmen. Zo ben ik heel erg getroffen door de tiny houses. Een huis ter grootte van een parkeerplaats waar alles in zit. Zou je in zo’n huis kunnen wonen of is het veel te klein om met z’n drieën (ons gezin) en twee teckels in te leven? http://en.wikipedia.org/wiki/Small_house_movement
Ja ik vind die tiny houses ook fascinerend! Maar dan vanuit de vraag of je er in je eentje genoeg aan zou hebben.
Terechte vraag! Het hebben van maximaal x aantal spullen heb ik nooit zoveel mee gehad. Leuk experiment, maar je maakt er een wedstrijd van. Minimaliseren gaat niet over aantallen, maar dat je keuzes maakt, alleen houden en doen wat je écht belangrijk vindt. Voor iedereen is dat weer anders.
Ik vond jouw experiment destijds met je kleren wel heel waardevol. TOen had je toch een beperkt aantal kledingstukken, ondergoed en sokken uitgezonderd? Dat sprak me enorm aan. Het zette me echt aan het denken. Zo’n experiment blijft doorspelen in je denken, zelfs jaren er na.
Dat is alweer wat jaren geleden. Volgens mij deed ik toen gedeeltelijk mee met Project 333. Ik heb het wel uitgeprobeerd, maar merk dus dat een max aantal spullen voor mij niet werkt. Wat voor mij wel lekker werkte een tijd geleden is dat al mijn kleren in één koffer zouden passen. Maar dan gaat het meer om het gemak van altijd alles mee kunnen nemen dan dat ik me vastpin aan een getal. Het doel is dan anders.
Kan me voorstellen dat het gaat vervelen of simpelweg niet kan (in dit huis duurt het ongeveer twee weken voordat mijn was aan de beurt is, na alle was van de kinderen met 3 ladingen per dag, vandaag moest ik uit pure wanhoop een jurk aan omdat alle broeken in de was zaten!). Maar inspirerend vond ik het wel!
Verzamelen zit in de genen toch? Wij brengen geregeld wat naar de kringloop. En we halen er nog meer weg…. Moeilijk moeilijk…
Less is More.
Hoe minder spullen je hebt, hoe meer het er blijken te zijn.
Alles is een kwestie van definitie, en ik heb daarom niet veel met zo’n ‘Club van 100’.
Het opvallende vond ik dat hij digitale spullen (ebooks, muziek) niet meetelde. Want als het gaat om spullen, geld uitgeven aan spullen, je beter voelen door spullen, zouden die toch ook mee moeten tellen lijkt me?
Ik ben wel een beetje minimaal, maar dan op mijn manier. Een auto (telt die maar voor 1 item?) heb ik nooit gehad, net zo min als een mobieltje, horloge of stropdas. Ik kook (wok) doorgaans in 1 pan omdat ik geen afwasmachine (ook maar 1 item?) heb en ik niet teveel tijd in afwassen (zonder teiltje, met borstel en theedoek is 2 items?) wil steken. Na de grammofoonplaat ben ik gestopt met het verzamelen van muziekdragers als de CD en DVD. Hoeft ook niet, alles staat inmiddels op youtube. TV heb ik niet, daar gebruik ik m’n laptop voor, maar telt die met adapter en ADSL-modem en muis voor 4 items?
Ik heb afkortingen verzameld, zijn dat 33.500 items of 0 omdat ze alleen op mijn harde schijf staan? Souveniers koop ik nooit, maar ik verzamel wel landkaarten die ik ge- danwel misbruikt heb en volstaan met aantekeningen. Een economische waarde hebben ze niet en misschien tellen ze om die reden net zo min (of plus) mee als de rollen toiletpapier in de WC. 😉
Ja het is een lastige kwestie! Wat telt mee? Waarom telt een auto als 1 maar een landkaart ook?? En wat te vinden van digitale items? Zijn duizenden foto’s op je laptop ook niet verzamelen?