Toen wij net naar de VS verhuisd waren, was ik eenzaam. Het was zomervakantie, de creche was dicht en mensen waren op vakantie. En wie niet op vakantie was, in mijn prachtige buurt, zat lekker binnen in de airco zoals dat betaamt in de VS als het warm is.
F. ging naar zijn werk en ik pakte dozen uit en zorgde voor de kinderen. Iedere ochtend wandelde ik met ze naar een koffieshop in de buurt waar ze op een televisie oude tekenfilms hadden aan staan. Na twee koffie wandelden we weer terug. Dat was het, wat de interactie met de maatschappij betreft.
Op mijn verjaardag, drie weken na aankomst, kwam ik op de heen- of de terugweg de mevrouw tegen die twee huizen verderop woonde. Chris. Een oudere dame die in haar tuin bezig was en een praatje begon.*
Ze was een geschenk uit de hemel. Ik was op het toppunt van eenzaamheid, want ik ben gek op mijn verjaardag maar ik kende letterlijk niet 1 persoon in de VS. En F. was op zijn werk. En de kinderen waren schattig maar nog *iets* te klein voor een wezenlijk gesprek.
Later die dag stond ze op de porch met een cadeautje. Het was een ornament om buiten op te hangen, zo’n wind chime. Hij hangt nog steeds in mijn slaapkamer.
In de 3 jaar daarna zag ik haar heel veel. Ze paste soms op de kinderen, ze at mee, ze kwam langs als F. op reis was. Ze maakte kletspraatjes. We veegden samen in de winter ons tuinpad schoon. Ze was op al onze feestjes, al onze verjaardagen.
Ze leerde me wat Costco was, wat cicada’s zijn en ‘cicada killers’, wat racoons met je huis kunnen doen, en wat de lekkerste crispy corn is. Hoe je je huis miervrij houdt en hoe je in een restaurant rustig iets kunt bestellen om de helft direct in te laten pakken voor later. Ze liet me de snelste binnendoorroute naar het vliegveld zien en het min of meer geheime parkeerveldje waar ik rustig F. op kon wachten zonder dat ik de parkeerpolitie op mijn dak kreeg.
Ik leerde door haar ook het Amerika van de jaren 50 kennen. Toen mensen in hechte communities leefden. Toen buren voor elkaar zorgden door dik en dun, door lief en leed. Toen moeders hun kinderen in de auto zetten en road trips maakten tijdens de zomervakantie, als vaders aan het werk waren.
Ze is een optimistische, warme vrouw die altijd voor anderen klaarstaat. Bescheiden maar niet soft. Zelfstandig. Ze heeft een scherpe geest. En ze blijft altijd aardig. Ik heb haar nog nooit iets negatiefs horen zeggen over anderen. Ze vindt het normaal om voor anderen klaar te staan en zorgde op die manier ondanks haar hoge leeftijd niet alleen voor ons maar ook voor andere vriendinnen en vrienden op leeftijd die ze naar afspraken reed, waar ze boodschappen voor deed en waar ze hielp hun huizen op te ruime als ze gingen verhuizen naar kleinere woningen.
Het is ongelofelijk dat je, als je ergens tijdelijk bent, zo’n soort vriendschap kunt sluiten. Beginnen aan een vriendschap met iemand waarvan je weet dat hij of zij binnen een paar jaar weer vertrekt, dat durven veel mensen niet. Echte vriendschap sluiten, van elkaar houden, voor elkaar klaar staan en echt iets voor elkaar betekenen, wie durft dat nou, met vreemden? Maar zij liet me zien dat het kan.
Toen we uit de VS vertrokken, om in Turkije te gaan wonen, was zij een van de redenen dat het lastig was om weg te gaan. Ze had net de diagnose Parkinsons gekregen. Ik vond het vreselijk dat ik er niet kon zijn voor haar, nu ze me nodig had. Het was zo makkelijk om even wat boodschappen te doen of haar ergens naar toe te rijden of wat eten langs te brengen, omdat ze letterlijk om de hoek woonde. Ik maakte me zorgen over haar toekomst.
Toen ik een jaar later terug was in de VS voor een congres, ging ik langs en vond ik haar net nadat ze een soort van aanval had gehad. Het was puur toeval dat ik er was. Maar het resulteerde in het bellen van 112 en een ritje in de ambulance. Het zag er allemaal niet goed uit wat haar zelfstandigheid en haar toekomst betreft.
Ondertussen had ik het niet makkelijk in Turkije. Ik kon maar niet wennen aan ons nieuwe leven, ik vond mijn draai niet, ik had al mijn energie nodig om er iets van te maken en een nieuw leven op te bouwen. Ik kwam er niet aan toe om haar vaak te bellen, zoals ik van plan was.
En na het ziekenhuisincident kreeg ik haar, als ik het probeerde, niet meer te pakken aan de telefoon. En reageerde ze niet meer op emails.
Ik was haar kwijt.
Toen ik vorig jaar in de VS was, probeerde ik te achterhalen waar ze was. Ik liep langs haar oude huis, maar de nieuwe bewoners deden niet open. Ik vond op Facebook haar twee kinderen en haar kleinkinderen en stuurde ze berichten (dat had ik natuurlijk wel iets eerder kunnen doen…bedacht ik toen), maar ze reageerden niet. Ik wist dat ze in haar woonplaats gekeken had naar tehuizen, maar die geven geen namen van bewoners vrij. Ik zat op een dood spoor.
En al die tijd miste ik haar. Ze was zo’n goede vriendin. Ze had haar hart voor mij, een totale vreemde, opengesteld op het moment dat ik het het allerhardst (hartst) nodig had. Zonder haar was onze tijd in de VS een minder gelukkige geweest. En ik was niet de vriendin voor haar geweest die ik had moeten en willen zijn. Gevangen in mijn eigen sores.
Van de week kreeg ik opeens een facebookberichtje van haar kleindochter. Mijn berichtje was naar haar ‘other’ inbox gegaan, de Facebook inbox die niemand ooit bekijkt. Ze zag het nu pas. Ze gaf me meteen het telefoonnummer en het adres. Ze woonde helemaal niet meer in dezelfde woonplaats, maar een uur verderop, in de woonplaats van haar zoon.
Gisteren heb ik gebeld.
Ze klonk nog precies hetzelfde. Ze kon niet geloven dat ik het was. Ze was net zo blij als ik. Het was alsof we elkaar gisteren nog gesproken hadden. Ik had de kans om eindelijk te horen hoe het met haar ging, waar ze woonde, hoe het met de verkoop van haar huis was gegaan, hoe het maar haar kleinkinderen ging, wat ze met Kerst had gedaan.
(ik vond het altijd al heerlijk om gewoon te kletsen over ditjes en datjes, dat kon ik met haar heel lang volhouden, op de hoek van de straat bij haar huis of bij ons op de porch)
Na een half uur moest ze ophangen. Ik heb beloofd om haar volgend weekend weer te bellen en dat ik haar niet meer uit het oog verlies. En dat ik haar zoon mijn gegevens stuur om uit te printen en op te hangen zodat ze ze altijd kan vinden.
Ik hing op en dacht: er is een stukje van mijn hart terug op zijn plaats.
En ik was dankbaar voor het bestaan van de telefoon. Het is niet hetzelfde als skypen en videobellen, misschien. Maar het stelt me in staat om haar te laten zien dat ik er toch nog voor haar ben.
Stukje van mijn hart terug…
Voelt goed.
*Na dat praatje opende ik mijn laptop en maakte een Twitter account aan. Een simpele actie die mijn leven veranderde. Misschien wel ingegeven door mijn gesprekje met Chris? Wie zal het zeggen?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Paul zegt
Wat een hartverwarmend verhaal, Elja! En mooi dat je zoveel moeite neemt om met Chris in contact te blijven.
Elja Daae zegt
Dankjewel Paul! Ik heb haar zondag weer gesproken. En ik heb foto’s uit laten printen, ga ik deze week opsturen. Het is heerlijk om haar weer te spreken. <3
Peter Pellenaars zegt
Wat bijzonder mooi dat jullie vriendschap weer nieuw leven is ingeblazen. Prachtig hoe je het onder woorden hebt gebracht. Het raakt.
Sasja zegt
Ik volg je blog nu sinds een poosje. Wat schrijf je een fijn blog, zo divers en inspirerend.
Maar nu had ik ineens… tranen…wat een mooi stukje over wat er echt toe doet. Dank je
Elja Daae zegt
Wat lief Sasja, dat je het laat weten. Het was niet mijn bedoeling om je aan het huilen te maken! Wat mij verbaast is dat jij en anderen zo goed begrijpen hoe ik me voelde en hoe schuldig ik me voelde al die tijd. Terwijl het helemaal niet mijn intentie was om dat zo over te laten komen.
Het is een raar iets, bloggen.
Nogmaals dank dat je iets laat horen!
Cor Noltee zegt
Tot nu toe allemaal vrouwen die reageren. Nou ik zit hier met tranen van ontroering nadat ik je prachtige verhaal heb gelezen. Chris mag blij zijn met zo’n vriendin.
Elja Daae zegt
Dankjewel Cor…ook voor je telefonische analyse. 🙂
Marieke zegt
Mooi verhaal… roept ook een beetje schuldgevoel bij me op. ik moet ook nodig weer eens wat van me laten horen aan een aantal mensen.
Fijn dat je je vriendin weer terug hebt!
Elja Daae zegt
Het was niet bedoeld om schuldgevoel op te roepen hoor. Maar ik moet zeggen, het geeft een goed gevoel dat het gelukt is!
Rianne zegt
Fijn dat je haar weer teruggevonden hebt… Ik moet ineens denken aan ‘Beverly, de overbuurvrouw in Richmond Ohio, die haar hoofd koel hield toen ik zonder sleutel buiten stond en een 3 jarige Yep alleen binnen was en de deur niet open kreeg….
Bedankt voor de herinnering…
Elja Daae zegt
Dat soort buren. Onbetaalbaar…
Zo simpel is dan geluk zegt
Echt een prachtig verhaal! Fijn dat je haar toch weer terug gevonden hebt. 🙂
Elja Daae zegt
Ja he?!! Kan haar nu gewoon bellen. En ga van de week foto’s laten printen om op te sturen.
Liesbeth zegt
Prachtig Elja! Wat een bijzondere vriendschap.
En wat verdrietig dat we het als vanzelfsprekende voor-eljaar-zorgen zo zijn kwijtgeraakt. Als we dat toch weer eens een beetje terug kunnen toveren… Ik ga het in ieder geval proberen!
Elja Daae zegt
Ja, dat heeft zij mij echt geleerd. Door haar ben ik in Turkije wel eens soep gaan brengen aan een Amerikaanse vrouw in hetzelfde appartementencomplex waarvan ik had gehoord dat ze net een baby had gekregen (is ook vriendin geworden!). Omdat ik dat van Chris geleerd had.
Laura zegt
Wat een mooi verhaal! En zo mooi geschreven Elja! 🙂
Elja Daae zegt
Dankjewel! Ik was zelf helemaal niet tevreden over hoe ik het geschreven had maar ik dacht, ik gooi het toch gewoon online. Kun je nagaan..