Ik heb een relativiteitstheorie.
Hij is door de (buitenland-)jaren heen behoorlijk aangescherpt.
Het leven wordt er makkelijker door, door mijn relativiteitstheorie.
Hij luidt: Alles Is Relatief.
Voorbeeld.
Toen ik net in het buitenland woonde, had ik een vriendin die net als ik voor het eerst expat was. We hadden allebei een klein kindje.
We gingen veel met elkaar om. En al snel werd duidelijk dat zij en haar man de dingen net iets anders deden dan ik en de mijne, als het op kinderen aankwam. Ik vond dat ze soms dingen deden die echt onveilig waren, voor de baby. Maar ja. Lastig om zoiets onder woorden te brengen.
Ze verhuisden terug naar Nederland, maar we hadden af en toe nog contact. Op een keer zei ze: “We vonden jou altijd zo overdreven met je kind. Maar nu we weer in Nederland wonen, zien we dat je eigenlijk heel relaxed was vergeleken bij de meeste mensen.”.
Tjsa.
Alles is relatief. De vraag is soms alleen: ten opzichte van wat of wie?
Ander voorbeeld.
Ik heb vrienden die in extreme omstandigheden expat zijn geweest. In een land in oorlog, waar vrouwen binnen blijven en niets mogen. Mijn vrienden trokken zich er weinig van aan. Zij bleef niet binnen zitten, ze leefde haar leven.
Mijn vrienden zien dingen als een avontuur. Ze zien altijd het positieve in omstandigheden, uitdagingen en mensen. Het is een geweldig stel. Waanzinnig behulpzaam, ondernemend en sportief. Erg stoer.
Op een feestje laatst kwam het gesprek op expat zijn. Ik zei iets en zij riepen dat ik ook zo risk averse was en moesten keihard lachen.
Ik vond het niet zo leuk, die typering (understatement!). Maar ik dacht bij mezelf:
Alles is relatief. Het is maar net met wie je jezelf vergelijkt.
Laatste voorbeeld.
Toen ik 18 was, had ik een vriendje uit het buitenland. Hij kwam uit, eufemistisch gesproken, welgestelde kringen. Zijn oudere zus was de oogappel van het gezin. Ze had een slaapkamer met een hemelbed en een eigen badkamer en een zitkamer vol mooie spullen en tijdschriften, dure kleren, een mooie auto.
Ik had ook heel veel (ik zat niet voor niets in het buitenland bij mensen die ik ontmoet had op een leuke vakantie). Maar ondertussen had ik een heel moeilijk jaar thuis en op school. Pfoe! Geen peuleschil, was het allemaal, dat jaar.
Op een avond zaten we te eten en het onderwerp van gesprek was de tafelschikking op het jaarlijkse bal van een of ander goed doel dat door de familie gesponsord werd. De zus van mijn vriend moest huilen, vanwege de tafelschikking. Want ze wilde niet aan dezelfde tafel zitten als haar beste vriendin.
In stomme verbazing keek ik naar haar.
Haar grootste probleem in de hele wereld was: naast haar beste vriendin zitten op een prachtig bal in een prachtige jurk.
Ik vond mijn eigen problemen toch van een heel ander kaliber.
Maar ik realiseerde me: het maakt niet uit.
Wat ik wel of niet voel en vind en hoe mijn leven is, heeft geen invloed op hoe zij zich voelt.
Dat er heel veel mensen zijn die mij WEL een avonturier vinden, verandert niets aan het oordeel van mijn vrienden over hoe risicomijdend ik ben.
Dat de meeste mensen in Nederland een norm hebben m.b.t. wat je wel en niet met en voor je kind doet, had geen invloed op mijn vrienden tot ze er mee in aanraking kwamen.
Het is een kwestie van relativiteit.
Als je je realiseert dat iedereen zijn of haar eigen kader heeft, wordt het makkelijker om minder te oordelen en te veroordelen.
Mijn relativiteitstheorie is me goed van pas gekomen, de afgelopen jaren als expat.
Hoe vaak een expat niet de neiging heeft om te denken: stomme locals! Raar land! Belachelijke gewoontes hier! als dingen tegenzitten of lastig zijn.
Maar dat is natuurlijk onzin.
‘Raar’ is relatief.
Raar is soms helemaal niet raar.
Ooit was ik op studiereis in New York. De expat die er namens ons bedrijf zat, zei dat zijn belangrijkste les was met betrekking tot leven in het buitenland was geweest:
“Dat is niet raar: dat is ánders.”
En zo is het.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik heb het er soms heel moeilijk mee, niet zo goed kunnen relativeren.. Ik moet mezelf er vaak echt op wijzen dat niet iedereen denkt zoals ik ! Leuk artikel!
Volgens mij hebben we het er allemaal soms heel moeilijk mee. Soms zonder dat we het door hebben!! 🙂
Pracht artikel. Zet je echt aan het denken over hoe jij denkt over anderen (en zij over jou) en hoe je ‘vergelijkt’
Ik moest er gisteren aan denken! Jongste moet het doen met de al gebruikte fiets van de oudste. Terwijl al de meiden in haar klas (oudste kinderen) zo’n glimmende rose/paarse/witte omafiets hebben. Mopperdemopper. Maar ze heeft ook een mountainbike, dus wij vinden het wel goed zo.
Kwam er gisteren iemand spelen met een te kleine, zesdehandse fiets……die jongste complimenteerde met dr fiets.
mooi weer. past in de serie expat belevingen (wanneer kom dat boek?)
Goeie theorie! Het verplaatsen in en proberen te begrijpen wat een ander drijft is altijd een goeie oefening om niet meteen te oordelen. Je hoeft helemaal niet met de ander eens te zijn om wel zijn/haar beweegredenen te herkennen. Dat maakt de communicatie daarna een stuk makkelijker.
Ja! Ook eentje van mijn vele levensmotto’s. Het haalt veel kopzorgen weg als je het zo kan bekijken. Het is niet altijd gemakkelijk, maar als ik mij dan eens erger aan een ander zijn gedrag, sta ik eens stil bij hoe ridicuul dat eigenlijk is. Leuke anekdotes die je aanhaalt.
Ha, dat doe ik ook! Dan probeer ik even te relativeren. Het werkt niet altijd (bij mij) maar het helpt wel!