Toekomstmuziek. “Dat is toekomstmuziek”. Zo’n woord met een dubbel gevoel. Wie dat zegt, gelooft dat iets gaat gebeuren, misschien, maar niet op korte termijn. Hij/zij of anderen zijn er mee bezig, ze gaan iets doen, maar het gaat ze voorlopig nog niet lukken. Het is wel iets leuks ( = muziek) maar voorlopig hebben we er nog niet zo veel vertrouwen in ( = toekomst).
Het is een onderwerp dat me enorm veel bezig houdt. Hoe maak je een plan, maar vooral, hoe kom je in actie? Hoe begin je met bouwen? Wat zijn je stappen? Of is de eerste stap het maken van je plan, het krijgen van je idee?
Als je in mijn hoofd zou kunnen kijken, zou je honderden scenes uit programma’s, artikelen online en uit tijdschriften, screenshots, gesprekken met mensen die ik ken zien rondzweven. Over dat onderwerp. Hoe komt je in actie? Hoe maak je je dromen werkelijkheid?
Gisteren nog zag ik een fragment op televisie van een speech van Bill Ransick, een motivational speaker en ondernemer. Bekend geworden als de eerste ‘Apprentice’ uit de gelijknamige show met Donald Trump, en sinds een aantal seizoenen het middelpunt van een hele indrukwekkende docusoap die laat zien hoe hij en zijn vrouw getroffen worden door ongewenste kinderloosheid en door kanker [en daar op een ongelofelijk inspirerende manier mee omgaan].
Hij stond te spreken voor een groep studenten van een vooraanstaande universiteit en hij zei: it’s all in the execution. Mensen hebben hun mond vol van wat ze willen doen, een boek schrijven, een bedrijf beginnen, een droom najagen. Maar zonder actie gebeurt er niets. DOEN.
Ik zag ooit een prachtige documentaire (Nederland 2 of 3 of zo, jaren geleden). Het was een gesprek met Deepak Chopra (maar die kende ik toen niet). Hij zei: als water stilstaat omdat de beek geblokkeerd is, hoef je alleen maar de steen op te tillen om het opnieuw te doen stromen. De stap van stilstaan naar actie, is actie.
Zo simpel is het.
Ik heb al best veel van die eerste stappen gezet in mijn leven. Gewoon gaan, gewoon beginnen. En dan zien we het wel. Ik zit nu even in zo’n fase dat ik stappen zet, gewoon om in beweging te blijven. Maar geen idee heb waar ik naar toe ga. Dat is eng, en het vreet energie.
Maar we bewegen onszelf vooruit, pushen onszelf, en hebben het geloof dat het allemaal goed gaat komen, en duidelijk zal worden. Als je maar gewoon gaat lopen, blijven de dingen geen ’toekomstmuziek’ en heb je die ook niet nodig. Dan loop je rustig voor die toekomstmuziek uit.
Dit was een blog in het kader van #WOT, Write On Thursday. Je kunt meer over #WOT en de andere inzendingen hier lezen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
bleef vandaag nog even in mijn hoofd hangen
Hoe maak je dromen werkelijkheid?
Er is al veel over geschreven, en ik denk dat de drempels voor iedereen toch net weer anders zijn. Ieder zijn eigen valkuilen.
Die “gewoon doen” is niet voor iedereen zo gewoon. Het is niet mijn sterke kant, bijvoorbeeld.
Ik denk dat jij een bijzondere combinatie hebt van talenten:
1. het voor je zien
2. handen uit de mouwen
Dat heb ik eerder geconstateerd, mensen die geweldig vind (daar hoor jij du bij) hebben vaak een prachtig vreemde combi. Twee eigenschappen die ogenschijnlijk niet bij elkaar passen, en samen heel sterk zijn. dat is dus zo knap aan wat jij doet: dat doen, ook zonder dat je weet waar het naar toe gaat. dat is een kwaliteit. tot zover uitstapje.
Dat gewoon doen is dus jouw sleutel. Mijn sleutel zit daar net voor, vermoed ik: lef hebben.energie vinden.
dus als jij nog eens wil schrijven waar jij die ‘gore moed’ vandaan haalt, graag !
om te doen heb je soms een zetje nodig, een hand in de rug, of op de schouder. (waarvoor dank)
Zonder actie gebeurt er niks!!! Doen!!
ka zo uit mijn mond komen!
iig niet stil blijven staan, maar daar ben je hard mee aan het werk
Ik herken ook altijd mezelf in jouw blogs 🙂
Mooi! En herkenbaar. Soms vergeet ik ineens te bewegen, zit ik vast en vraag ik me af waarom ik niet vooruitkom. Dan zit ik tegen die steen aan. En zodra ik er omheen ga, weer in mogelijkheden en stromen denk dan ga ik weer vooruit, naar de toekomst en naar kansen. Stap voor stap 🙂
En dit is voor mij op mijn beurt weer herkenbaar. Toen ik je reactie las, dacht ik: het is gek dat je je eenzaam kunt voelen in dit soort dingen. Terwijl heel veel mensen zich voelen zoals jij, omgaan met de dingen zoals jij dat doet. Je hoeft eigenlijk alleen maar je hand uit te strekken, he?