Gisteren had ik zo’n blog post geschreven die ik zelf geweldig vond. Ik heb hem zelf talloze keren herlezen en ik vond hem zo leuk. Ik werd er iedere keer opnieuw helemaal blij van.
Ik moest er zelf hartelijk om lachen, ja.
Hadiehahahaaaa.
En het grappige is: dat soort artikelen zijn nooit de artikelen met veel lezers, veel shares, veel comments en in het algemeen veel uptake. Sterker nog, toen ik twijfelde over publicatie omdat hij zo intiem voelde zei ik hardop dat het feit dat ik enthousiast ben per definitie betekent dat hij ‘slecht’ gelezen wordt.
Dat heeft wel iets geruststellends. Er zijn er onder jullie, lezers, mensen waarvan ik weet dat ze hem zullen lezen en ook moeten lachen. Omdat ze mij herkennen. En dan hoef je ook niet bang te zijn dat je intieme verhaal op straat komt te liggen, zeg maar.
Het blijft een gek fenomeen, dat bloggen. Als je wil dat het werkt, werkt het niet. Als je er niet over nadenkt, is het een hit. Je denkt dat er een truc bestaat, een gouden formule, maar hoe minder je er over nadenkt en hoe puurder het is, hoe meer succes.
Succes komt pas als je er niet op uit bent.
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
Het is inderdaad een vreemd iets. Ik vond die bewuste blogpost aanstekelijk leuk en tegelijkertijd had ik het vermoeden dat er niet veel op gereageerd zou gaan worden. Waarom? Moeilijk te zeggen. Een soort van ‘gut feeling’ nu ik jou (en je lezers) al weer een hele tijd volg.
Dat is ook al een raar fenomeen, dat je een blog en een blogger zo goed kent dat je dat al weet als je het leest. Heb ik ook bij jou en JJ en zo.
Ik wist het ook zeker. Ik denk dat het te persoonlijk is en te veel ‘in het hoofd van Elja’ en dat dat een casual voorbijganger via Twitter oid gewoon niet aanspreekt. En dat mensen die het wel leuk vinden, het daarom ook niet snel gaan delen: ze weten wel dat het hun volgers niet zal aanspreken.
Grappig he. Ik ben blij dat ik blog voor mezelf en niet voor effect of anderen!!
de wondere wereld, hoe herkenbaar.
Leuk is dat he. Ik heb dat vaak met social media (voor m’n stages). Dan denk ik: deze post is echt leuk, zit goed in elkaar. En dan valt ie tegen (omdat je eigen verwachtingen torenhoog zijn). Postte ik laatst een foto van een piano op DH Centraal (er zat niet eens iemand op) en die kreeg ongelofelijk veel likes, shares en reacties. Zo gek! Terwijl we dat dus helemaal niet hadden verwacht..
Ik heb het met bloggen juist andersom. Ik ‘weet’ vaak wel of een post het goed zou kunnen doen. Maar vaak ben ik zelf niet zo heel enthousiast over posts die het goed doen. Omdat ze ’te gemaakt’ voelen. Te bedacht. Bijv. 10 manieren om.. Enige keer dat ik daar trots op was, was toen het over een blogdip ging en ik het cool vond dat ik aan zoveel tips kwam. 😉
PS. Gek he, ik reageerde eerst nooit. Maar nu zit het in m’n ritme om dagelijks even te kijken en dan meteen te reageren als ik me aangesproken voel. Terwijl ik daar eerder nooit de tijd voor nam. Dan las ik even snel tussendoor.
Owwwww ik kan wel een heel artikel schrijven over jouw comment! zo leuk.
Dat van die goede posts, dat heb ik ook, en dan heb ik er ook gewoon geen zin in. Dat is natuurlijk heel kinderachtig en tegendraads, voor iemand als ik en voor iemand als jij. Zelfs een beetje arrogant. Maar so be it.
Dat reageren, i kweet niet wat het is, bij mij heeft het te maken met of ik tijd heb en wanneer en op welk device ik zit te lezen. Maar bij jouw artikelen heb ik vaak dat ik ze dan later link. Vandaag nog! Op LinkedIn, in een linkedin blog post!
PS superblij natuurlijk met comments!! dank!
I besef nu iets.
Ik heb die post van gisteren met een glimlach gelezen. Maar niet gereageerd. En dan blijft mijn glimlach in het luchtledige hangen (niet voor mij, maar wel voor jou).
EN dan bedenk ik hoe dat andersom is. Dat ik wel eens denk Yes! Nu heb ik een rondzwevende gedachte gevangen en bedwongen, lang genoeg stil gelegd om te bewonderen, en dan komt er niemand kijken. Maar misschien kijkt er dus wel iemand, met een stille glimlach.
Ja weet je wat het is Jacob Jan: er zijn mensen die ik bij naam kan noemen waarvan ik weet dat ze het zouden lezen en ik WIST dat ze zouden moeten glimlachen.
Onvoorstelbaar. Dus jij hoefde niet eens te reageren. Ik wist het al. Of ik hoopte het in ieder geval. 🙂 En omgekeerd is dat ook zo….
Dat ben ik als ‘growthhacker’ niet helemaal met je eens. Uiteindelijk is het toch een kwestie van meten/bepalen wat werkt, en daar meer van doen? Of is dat het verschil tussen een zakelijke en een persoonlijke blog/website?
Leuke vraag Erik!!
Dit stuk gaat puur over mijn eigen blog. Ik heb geen kwantitatieve doelstellingen voor ogen met mijn blog en schrijf niet met een bepaald doel. Ik schrijf. Daarna weet ik of ik het zelf een goed artikel vond. En vaak wil het feit dat ik heel blij ben met een stuk, niet zeggen dat het een goed gelezen stuk is dat aanslaat bij lezers. Vind ik lollig. Omgekeerd gebeurt dus ook.
Natuurlijk hebben veel bloggers een doel en passen ze kennis toe om die doelen te behalen. Al denk ik dat het wel eens kan voorkomen, hoeveel groei je ook beoogt en hoe zorgvuldig je een artikel ook hebt ingericht op effect, dat het enorm tegenvalt of enorm mee. Maakt niet uit of je het over zakelijke of over persoonlijke blogs hebt: er zijn onverwachte ingredienten die zorgen voor onverwachtse effecten. Je kunt niet ieder succes imiteren en niet ieder falen voortaan vermijden. Dat is het leuke!