Mijn zoontje leert fietsen. Het is een nogal moeizaam proces. Dat komt omdat hij bang is om te vallen. En als je bang bent, houd je je in. Je bent niet commited aan de beweging, de richting. En dan val je juíst.
Ik herken dat. Van skiën. De keren dat ik op wintersport ging en niet lekker in mijn vel zat, was het niets. Ik durfde niet.
De beweging ingaan met commitment
Bij skiën geldt ook: je moet je overgeven aan de beweging, committed zijn, je skies richting het dal draaien en je hele lichaam committen. Bocht, na bocht, na bocht. Als je skies richting dal staan, maar je lichaam aarzelt, dan ga je naar achter hangen. Als je achterover hangt, dan val je en/of heb je geen controle, kun je niet sturen.
De angst in je hoofd vertaalt zich naar je lichaam. Met gevolg.
Maar goed. Leg dat maar eens uit aan zo’n ventje! “Als je stopt met bang zijn, kun je het.” “Als je los laat, krijg je controle.” Klinkt als een clichè uit een parenting manual! Bovendien, ik zou hem willen zeggen dat hij niet gaat vallen. Maar je weet: natuurlijk gaat hij een keer vallen. Hij gaat vaker dan 1 keer vallen. Dus ik kan hem dat niet beloven. Hij moet zelf ontdekken dat hij zich over moet geven aan de beweging om het echt te kunnen.
Nog een les uit de VS
Amerikanen kunnen dat heel goed, die commitment geven aan alles wat ze doen. Zich overgeven aan hun doel.
Wij vinden dat ze overdrijven, of hoog van de toren blazen. Maar zij zijn gewoon committed. Ze hebben besloten een bepaalde richting op te gaan, ze hebben besloten iets te gaan doen of te willen bereiken, en ze gaan. Ze ZIJN al succesvol, in hun hoofd. Ze gedragen zich er al naar.
Ik kijk veel van die kookshows (daar zijn er hier een heleboel van). En iedere kok die afvalt in ‘Chopped‘ zegt, als ze de microfoon onder zijn/haar neus duwen: ik ben niet voor niets zo ver gekomen. Hier zijn geweest geeft me nog meer motivatie om het te blijven proberen. Het is een teken dat ik op het goede pad zit.
Ze zijn committed. Ze gaan er voor.
Angst houd je tegen
We zijn allemaal wel eens bang. We houden ons allemaal in. We doen iets wel, alleen niet fully committed. Doen iets ‘erbij’ of hebben een ‘bedrijfje’. Een ‘plannetje’. Delen een beetje van wat we meemaken maar niet de echt belangrijke dingen. Of worden tegen onze zin een veranderingsproces in getrokken. Tegen heug en meug. Ja, daar kan ik over mee praten.
Het is prima om een beetje te twijfelen, te sikkeneuren, te vertragen, te klagen. Vind ik. Je mag jezelf best de ruimte geven om een tijdje in limbo te blijven hangen.
Maar op een gegeven moment moet je om, als je je doel wilt bereiken. Je moet je overgeven aan de richting die je hebt gekozen, en er vol ingaan. Ik ook. Jij ook.
‘Er voor gaan’, maar dan op zijn Amerikaans: fully committed.
Meer lessen uit de VS:
- Les 1: Gemak
- Les 2: Binnen (blijven) halen
- Les 3: Ondernemerschap
- Les 4: Commitment
- Les 5: Grenzen verleggen – en overschrijden
- Les 6: Falen mag
- Les 7: Informeel contact
- Les 8: Niets is onmogelijk
- Les 9: Excelleren
- Les 10: Authenticiteit
- Les 11: Geef ze wat ze willen
- Les 12: Initiatief
- Les 13: Discipline
- Les 14: Branding
- Radertje - 12 januari 2025
- Saai - 10 januari 2025
- Goodbye Instagram (deel 2) - 9 januari 2025
Nice!
goh, mijn blogpost van gisteren ging daar eigenlijk over.
want dat committed zijn zit er nu in (‘..begint een beetje te komen’ had ik eerst staan, kun je nagaan!) en dat voelt onwennig, en misschien ook wel onnederlands. vandaar dat gesprekje met mezelf.
Mooie blog, dat je daar nu nog tijd voor hebt!
Wij nederlanders kunnen ook fully committed zijn hoor!
Kijk als voorbeeld maar eens in de spiegel!
Het kwam opeens in me op, op de terugweg van mijn zoontjes wegbrengen. Al wandelend op de iPhone getypt. Zo is het wel vol te houden! Enne, inderdaad – kijk zelf ook maar eens in de spiegel! 🙂
Heel herkenbaar. En stiekem ook iets wat ik erg bewonder in de Amerikanen. Het zet me tegelijkertijd aan het denken: hoe komt het dat Nederlanders vaak alles maar ‘half’ doen? Zijn we verwend, omdat we weten dat we zonder echte glansrijke carrière ook een goed leven kunnen leiden, 2 keer per jaar op vakantie kunnen en onze kinderen naar een behoorlijke school kunnen sturen?
Dat krijg je, als je opeens op afstand staat he? Dan ga je heel anders kijken naar ‘onze’ cultuur. Ik weet het niet. We hebben het wel heel, heel goed in Nederland (de meeste mensen dan). Er wordt zo goed voor je gezorgd, 6 weken vakantie is normaal, zorg is fantastisch geregeld. Ik weet niet of dat leidt tot meer ‘half’? Misschien wel een beetje, stiekem. En mensen die echt presteren zijn toch al snel een beetje ‘uitslovers’, he?
Yep.