Er gaat soms tijdenlang geen maandag voorbij dat ik mezelf niet beklaag in twitterchat #blogpraat. Niet vanwege #blogpraat, maar omdat ik zoveel moeite heb om me aan mijn eigen doelen en deadlines te houden.
Ik wil zo graag meer bloggen, minimaal 1 keer per week, ik had besloten om een nieuwsbrief te schrijven, minimaal 1 keer per maand…maar week op week en maand op maand haal ik die doelstellingen niet.
Waarom niet?
Gebrek aan inspiratie?
Gebrek aan tijd?
Gebrek aan doelstellingen?
Gebrek aan discipline?
Gebrek aan tools?
Gebrek aan noodzaak?
Te veel perfectionisme?
Jezelf niet de tijd gunnen?
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik weet dat het al deze dingen zijn. En geen van deze dingen.
Wat ik denk, is dat het gaat om barrières. Barrières die ik voel bij het delen van informatie. Want delen van informatie is 1 ding. Maar delen van jezelf is heel iets anders.
Tot nu toe was mijn blog (net als mijn nieuwsbrief, in theorie dan) gericht op het delen van informatie. Maar niet op het delen van mezelf. Althans, niet echt. Alleen in bedekte termen. In zinsneden. In opmaak.
Het doet me denken aan mijn Facebookdilemma.
Ik gebruik Facebook al jaren om mijn internationale vrienden op de hoogte te houden van wat ik meemaak en denk. Veel van hen delen helemaal niets. Af en toe een foto van hun vakantie, of hun kinderen. Niets over het nu echt met ze gaat. Dat hun man vreemd gaat. Dat ze zich zo happy voelen in hun nieuwe baan. Of dat ze juist zo ongelukkig zijn in hun nieuwe woonplaats.
En nu Facebook ook in Nederland groter wordt, zoeken steeds meer mensen contact via Facebook. Maar ik wil al mijn gedachten niet met iedereen delen. Dus mijn updates zijn alleen nog zichtbaar voor een kleine groep vrienden. De rest van mijn Facebookvrienden ziet helemaal niets van mij. En ik ook niet van hen, want niemand lijkt echt veel te delen.
Het is verbinden om het verbinden, niet om het echt verbonden zijn.
Maar mijn mede-blogpraters @metkcom, @raaphorst, @blogpowernl en @punkmedia raken mij iedere keer weer met hun opmerkingen. Het gaat om echt zijn, rauw zijn, delen, zeggen ze (en/of doen ze).
Ik denk dat ze gelijk hebben.
En de vraag is ook: hoe kun je verwachten dat anderen hun gedachten en gevoelens gaan delen als ze niets van jou zien? Is dat niet het doel (van bloggen), delen wat je voelt? Is dat niet het mooie van sociaal media, dat je elkaar echt gaat zien ook al ken je elkaar niet?
Delen is eng. Het is een beetje zoals geconfronteerd worden met een foto van jezelf waar je van schrikt. Of je eigen stem horen op een opname. Of jezelf terugzien op video. Ben ik dat? Kom ik zo over? Confronterend.
Maar dit ben ik. Zo denk ik. Zo voel ik.
Ik hoef jullie niet de foto’s van mijn kinderen te laten zien om ‘echt’ en ‘rauw’ te zijn. Maar ik kan wel eerlijk en open zijn over wat ik denk en vind en geleerd heb.
Soms vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. Ik had laatst bijvoorbeeld een gesprek op Twitter over ‘authenticiteit’. In dit artikel wordt gezegd dat authenticiteit vaak het gevolg is van goede marketing. Daar schrok ik van. Want voor mij is authenticiteit de enige juiste vorm van marketing. Ik geloof dat individuen en bedrijven die niet ‘echt’ durven zijn, door de mand gaan vallen. En het gaan verliezen van de merken en bedrijven en individuen die dat wel durven zijn. Zichzelf durven zijn. En gelukkig waren sommige mensen het met me eens.
Ik deel graag mijn passie voor marketing, en de kennis en inzichten die ik heb opgedaan over zaken waar anderen iets aan kunnen hebben.
Maar de kern ligt dieper: het delen van jezelf.
Ik heb niets te verkopen tenslotte, behalve mijzelf. En ook niets te vrezen, behalve mijzelf.
Dus. Eens zien of me dat lukt. En eens ernstig nadenken over mijn Facebookbeleid…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Laat ik dan de knuppel maar eens even in het welbekende hoenderhok gooien! Sociale media is dus een manier om in iemand hart te mogen kijken. Is het niet absurd om dat via de digitale snelweg te doen? Als je in iemand hart mag kijken, dan ga je naar die persoon toe of belt hem/haar op?! Het is zo makkelijk om alles maar in te tikken, maar er blijkt 9 van de 10 keer geen emotie uit, er ontstaan misverstanden door bepaalde woordkeuze en ik blijf erbij dat er steeds minder verdieping komt in sociale contacten. Hyves, Facebook, Netlog? Ik heb het geprobeerd, maar ik was er gauw klaar mee. Het boeit me niet, het voelde gewoon niet goed, terwijl ik toch echt een sociaal en gevoelig mens ben. Twitter, dat vind ik wel leuk, maar ook daar ben ik soms hele dagen niet op te vinden. Gewoon omdat ik dat niet nodig vind. Mijn vraag is altijd: Zit iemand op mijn dagelijkse beslommeringen te wachten? Als het nog ergens over gaat, dan kun je deze vraag met ja beantwoorden, maar ik zie te vaak onzin praat voorbijkomen, waardoor de lol er gauw af is. Maar ja, ik zal het wel verkeerd begrijpen en niet meegaan met mijn tijd….. 🙂
Acht, niet meegaan met de tijd…. Ik zie je punt wel hoor. Mensen pakken steeds minder vaak de telefoon, of spreken af – online kan het ook allemaal. Het is natuurlijk niet hetzelfde. Voor mij ligt dat een beetje anders omdat ik vanuit het buitenland twitter/facebook, en werk. Dus zonder Twitter zou ik nooit mijn sociale en professionele netwerk zo hebben kunnen uitbreiden als ik gedaan heb. Voor mij vervangt Twitter dus niet iets anders.
Ik zie Twitter ook meer als een aanvulling. En voor mij is communiceren en contact een eerste levensbehoefte. Dus die sociale media kwamen voor mij als geroepen. Echt een uitbreiding van mijn werk- en leefwijze.
Inspirerend en tegelijkertijd confronterend. In feite zou jouw spiegel mijn spiegel kunnen zijn. Het gevoel van “I'm stuck in the ferris wheel of life, but afraid to step out of the comfort zone”. Jij maakt die verlossende stap en inspireert, boeit. Je contact, je verhaal zet me aan het denken.
“I don't know how, I don't know why, but you move me, girl”
Thanks Mark! Zoals we op Twitter al bespraken, grappig hoe je juist online zoveel overeenkomsten met mensen kunt vinden. Terwijl je ze niet of nauwelijks IRL kent. Gek, hoor.
Hoi Elja,
Wat een geweldig mooi overwogen verhaal.
Heel herkenbaar en je hebt het verhaal prachtig onder woorden gebracht.
Bloggen is voor mij vooral ook vrijheid. Mijn gedachten vrij kunnen noteren, binnen een format waar ik zelf alles bepaal.
Heerlijk. Leuk om jou kijk daarop te lezen.
Dank John. Jij bent wat dat betreft een inspiratie geweest door de stap die jij hebt durven nemen om zo open te bloggen. 🙂
Mooi stuk, ben het helemaal met je eens. Bloggen gaat niet alleen over delen van informatie, maar het gaat ook over het delen van een stukje van jezelf. Dat hoeft niet alles te zijn, maar als je een deel van jezelf open toont maakt dat een blog fascinerender.
Ik blijf zelf ook zoeken hoeveel ik van mezelf in m'n (zakelijke) blogs wil laten zien. En elke keer hoor ik weer: de posts met de meeste persoonlijke frustratie of passie vinden m'n lezers het leukst. Dus ook bij een zakelijk blog geldt 'Kijk, dit ben ik'.
Ik zoek daar nu opnieuw naar (the day after?). Want ik wil wel open zijn en mezelf laten zien maar ik wil dat binnen mijn 'zakelijke' blog doen. Maar hoe doe je dat? Kun je 'dit ben ik' combineren met 'zakelijk'?
Wow Elja, het blijft mooi als je heel even in iemands hart mag kijken. De eerstvolgende die weer een lulverhaal gaat ophangen over hoe onpersoonlijk het internet het leven maakt… daar ga ik me toch even mee in discussie. Denk ik.
Je zegt nog iets interessants: over authentieke merken.
Ik denk ook dat merken die niet authentiek zijn ten dode opgeschreven zijn. Vaak kijken die merken alleen naar concurrenten (en imiteren ze) en naar hun doelgroep (en geven ze waar ze om vragen). En dat doen er meer. Met als gevolg dat iedereen hetzelfde doet en roept. Geen keuze. Geen alternatieven. En des te meer ruimte voor merken die herkenbaar zichzelf durven zijn. Die een eigen mening hebben en hem ook ventileren. Amen 😉
Amen! Misschien is het ook wel lastig om 'echt' te zijn als merk. Misschien vraagt het veel van traditionele organisaties om een menselijk gezicht te tonen door … je werknemers hun gezicht te laten tonen. En ook als ZZP-er/ondernemer is het eng om jezelf te zijn, toch? Maar het is het proberen waard. Het leven wordt er een stuk leuker door, en makkelijker, denk ik. Trouwens, wij hebben elkaar ook leren kennen doordat ik reageerde op jouw tweet en jij heel eerlijk aangaf dat je totaal niet begreep wat ik bedoelde. Remember?
Open, transparant en de wil om te willen veranderen. Voor merken betekent dit: LEF. Inherent aan het verandermanagement is vertrouwen in je mensen en loslaten van die ouderwetse controle. Doe, experimenteer en spring in het diepe. Dan pas zul je winnen. In feite wat jij hier beschrijft.
Maar geldt niet alleen voor bedrijven of merken, maar ook voor mensen. Tijd voor mijn “next step”?
Volgens mij zit die next step van jou er al een tijdje aan te komen. Soms is iets voor buitenstaanders veel duidelijker dan iemand zelf. 🙂
“Hoe kun je verwachten dat anderen hun gedachten en gevoelens gaan delen als ze niets van jou zien? … Is dat niet het mooie van sociaal media, dat je elkaar echt gaat zien ook al ken je elkaar niet?…
Ik hoef jullie niet de foto’s van mijn kinderen te laten zien om ‘echt’ en ‘rauw’ te zijn. Maar ik kan wel eerlijk en open zijn over wat ik denk en vind en geleerd heb.”
Je zegt hier precies wat er zo mooi is aan social media en dat je inderdaad heel persoonlijk kunt zijn zonder meteen je prive op straat te gooien.
Keep on blogging, Elja!!
Dank Marlies! Ik denk vaak ook aan ons Facebookcontact. Wil je je met elkaar verbinden? Wat ga je delen? Ken je elkaar al, of wil je elkaar leren kennen? Met wie deel je wat? Het is soms een dunne lijn tussen prive en persoonlijk, he?
Mooi! Mooi dat je durft ook. 'Gewoon' jezelf delen: Durf maar! Jij durft!
Dank Monique. Ik durfde vandaag in ieder geval. Morgen maar eens kijken…. 🙂
Dergelijke posts lees je echt niet vaak. Geweldig. Puur. Chapeau.
Dank Bert!! Het voelt goed moet ik zeggen. Best een aanrader…
wow.
Jij ook. Wow. 🙂
Ik zoek de Flattr button op je site. Kan 'm niet vinden. Huh?
Heerlijk! En weer vreselijk inspirerend, niet alleen voor mij weet ik. Bloggen is vrijheid zegt Marco Raaphorst (net op twitter), en verdomme het is waar. En gewoon tikken, niet te moeilijk doen, eerst een korte posting, een fotoonderschrift in feite willen schrijven en er dan achter komen dat je weer een aviertje hebt getikt met mooie inhoud. Niet nalezen: meteen PUBLISH! Ik ga je volgen, keep on blogging. En wat zie je er eigenlijk leuk uit in het echt 🙂
Het komt door jou hoor, jij en ik worstelen volgens mij met hetzelfde… En ik heb natuurlijk weer niet direct op publish geklikt. Eerst nagelezen, foutje eruit gehaald, nagedacht, foto’s er in. Maar goed, als dat mijn manier is, is het maar zo, als ik maar blog… PS moest aan je denken toen ik die foto’s maakte. Ik dacht, Rauw = Goed. Dus. 🙂
Ik check m'n blogs ook vaak nog wel (of slaap er een nachtje over). Maar ik heb wel een GRUWELIJKE deadline voor mezelf. Er moet gewoon elke maandag, woensdag en vrijdag wat nieuws staan op m'n blog. Kan ik vanzelf niet te lang blijven uitstellen. Werkt bij mij goed, zo'n gruwelijke deadline.
ik vind het prachtig wat je schrijft. je schrijft zoekend maar raakt direct. persoonlijke overwegingen, worstelingen en zoektochten zet iedereen aan het denken. ik denk dat dit blogje op veel mensen impact gaat hebben.
gewoon top meid!
Dank! Je bent een inspiratie, samen met Karin….
Ik heb zelden zo'n mooie blogpost gelezen! petje af, elja. doorbraak! woehaaa!
Thanks!!! Dat betekent veel uit jouw mond…. 🙂 Al die tweets van jou hebben dus zoals je ziet zijn impact ook al duurt het even…