In de aanloop naar de feestdagen (daaronder vallen hier in de VS Thanksgiving, Chanuka, Kerstmis en Kwanzaa) zijn er overal in mijn buurt initiatieven rondom liefdadigheid.
Bij gebrek aan een vangnet…
In de VS is het sociale vangnet niet zo stevig als in Europa. Er is een (voor mij) gekke balans tussen een hele rechtse samenleving waar mensen moeten overleven en het zelf moeten zien te redden. En aan de andere kant een mentaliteit van geven, delen, goede doelen. Mensen geven relatief veel aan goede doelen.
Alsof men wel wil helpen, maar zelf willen bepalen wat ze doen en dat vooral niet aan de overheid willen overlaten. Nou ja, ‘alsof’ – zeg maar omdat. De relatie van Amerikanen met de overheid is een overblijfsel van het Wilde Westen, denk ik vaak. Anyway.
Het leidt er in ieder geval toe dat er overal om je heen, in je community, initiatieven zijn om te helpen, te geven, te delen. Een kleine opsomming van initiatieven zo rond de kerst.
Santa’s wish lists: geven in natura
Op de basisschool van mijn zoon werden families met weinig inkomen door de social worker uitgenodigd om hun verlanglijstjes in te leveren. Vervolgens kon je een geanonimiseerd wenslijstje kiezen. Ze waren allemaal uitgeknipt in de vorm van wantjes en hingen als een slinger aan de muur. Boy, 12 yr, pants size 32, shirt XL. Girl, 9, jewelery. Dat soort dingen.
Hartverscheurend, hoeveel van die wantjes er hingen. En hartverscheurend, sommige lijstjes. ‘Gift card food4less’, bijvoorbeeld. Er zijn overal mensen om je heen, zelfs in de klas van je kinderen, waar de kerstman niet langs komt en geen geld is voor een kerstdiner. Een schrijnende tegenstelling met de overvloed aan commerciële uitingen die overal over je heen wordt gestort en de kerstman gebruikt als reden om te shoppen, shoppen en nog eens te shoppen. En liefst op krediet.
Geef in natura: The Giving Tree
Een ander initiatief was op het werk van F. Daar hadden ze een boom van papier op de muur, een giving tree, en op ieder ‘blaadje’ of iedere ‘kerstbal’ stond een niet-bederfelijk levensmiddel met de vraag of je dat in 10-voud wilde kopen. Dus 10 rollen alumiumfolie, 10 blikken fruitcocktail, etc. etc. Vervolgens zorgde HR dat hiervan kerstpakketten werden samengesteld die via een organisatie werden verspreid. Die organisatie gebruikte een lokale sportzaal om alle voedselpakketten te verzamelen en uit te delen.
Toy or food drive
Zowel op gemeentelijk niveau (verbazend…toch een overheidsinitiatief) als op het niveau van een bedrijf (Starbucks) bijvoorbeeld werden toy drives en food drives georganiseerd. Gewoon een grote bak in de zaak met de vraag om daar nieuwe, oningepakt speelgoed te doen, of niet-bederfelijke voedingsmiddelen. Ik weet niet precies hoe de distributie is geregeld. Maar het werkt fantastisch.
Mijn buurvrouw vertelde gisteren nog hoe ze wat speelgoed in haar auto had liggen voor als ze een toy drive tegenkomt. Ze zijn namelijk overal. Veel mensen hebben gewoon wat dingen op voorraad die ze dan afgeven op het eerste inzamelpunt dat ze tegenkomen.
Koop een boek, geef een boek
Een initiatief dat je vaak ziet (niet alleen rond kerst) is dat als je bij de boekwinkel iets koopt, ze je vragen om ook een boek van de wish list van een lokale organisatie te kopen. Van scholen, vaak. Maar ook van organisaties die proberen analfabetisme te voorkomen.
Scholen geven ofwel een wensenlijst door en als je bij de kassa staat liggen daar de boeken die je nog kunt kopen. Dit gebeurt ook vaak via programma’s via scholen waarbij de uitgever een campagne heeft op school (een gekke mengeling van school & commercie), en leraren een wensenlijstje kunnen inleveren. Je koop dat dat boek voor ze, en doneert het vervolgens.
Nationale partnerprogramma’s
1 op de 5 kinderen in de VS heeft niet genoeg te eten. 1 op de 5. Ongelofelijk, toch? 1 op de 5. Vandaar initiatieven als nokidhungry.com met een heleboel grote, invloedrijke partnerbedrijven. Sponsoring door een grote keten of televisienetwerk helpt vooral met campagne voeren hoewel er soms ook met winkelketens wordt samengewerkt voor food of toy drives.
Al met al wordt je zo door de maanden heen geconfronteerd met heel veel initiatieven. En omdat ze niet veel vragen, is drempel om mee te doen en te geven heel laag. Zo kunnen mensen op een hele makkelijke manier een steentje bijdragen. Zou zoiets ook in Nederland werken? Of al gebeuren? Zoiets als die schoenendozenprogramma’s?
Picture: thehikingartist.com
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Hoi Elja! Als Leger des Heils zijn we er voor mensen die geen helper hebben. Mensen met veel problemen tegelijkertijd. In Nederland doen op jaarbasis 35.000 mensen een beroep op ons voor hulp. Wij zijn blij met zowel steun van de overheid (inclusief de subsidies voor zorg en welzijn) als ook met de steun van particulieren op vele fronten. Niet zozeer alleen geld. Ook vrijwilligerswerk, betaalde medewerkers, initiatieven om gezamenlijk op te trekken met cliënten, etc. Ik zou al heel blij zijn met wat compassie en omzien naar elkaar waar het gaat om mensen die door de maatschappij uitgesloten worden. Groet, Diana Kroeze
PS. Heb je raad opgevolgd en ben ook gaan bloggen
Hoi Diana! Wat leuk om te horen dat je bent gaan bloggen! Het blijft een lastig gegeven. Het is toch de ver van mijn bed show, en ook gewoon eng. Voor mij ook. Confronterend. Maar als niemand helpt, wat houd je dan nog over? Een kille, harteloze maatschappij waar alleen de mensen die het zelf redden kunnen overleven.
He Elja, je bent goed op dreef met je blog!
ik geef niet meer voor hele grote doelen. als je hoort wat die bazen verdienen en in welke panden ze werken ben ik klaar. en als ik om me heen kijk zie ik zoveel armoe dat mijn maag omdraait als er zoveel miljoen wordt weggegeven van een postcodeloterij. ik gooi m’n oude spullen nooit weg maar geef aan de kringloop en geef tussendoor ook gewoon weg. laatst nog een haffel boeken in een cursus neergezet. ‘hier, mag je na de les uitzoeken.’
Ik geloof zelf meer in de initiatieven zoals jij ze hierboven benoemt dan veel grote doelen, omdat er nogal eens (veel) minder écht op de plek terecht komt waar het geld oorspronkelijk voor was bedoeld.
Wellicht een idee dat winkels en bedrijven dit soort acties meer zichtbaar aanbieden. En tegelijkertijd vraag ik mijzelf af waarom ik zelf (nog) geen initiatief ben gestart voor een gedeelte van mijn inkomsten via mijn bedrijf, terwijl ik dat al veel langer op mijn wensenlijstje had staan…
Hmmm…
Je brengt mij op mooie ideeën Elja 🙂
#wordtvervolgd
ik vind het zelf ook inspirerend om al die dingen te zien. het brengt je op ideeën, he? Er komt vast een moment om die dingen toe te gaan passen…
Zelf heb ik liever dat er wat meer belastinggeld naar goede doelen en overheidshulp gaat dan een hele hoop burgerinitiatieven. Hopelijk is het dan allemaal wat beter gestructureerd. Maar tegelijkertijd doe ik wel altijd mee aan dit soort hulpacties bij mij in de buurt wanneer ik er mee geconfronteerd wordt. Ik geef nu eenmaal graag.
weet ik niet.
Dit is wel een stuk directer en minder anoniem, zo in plaats van via de overheid, en dat heeft ook wel wat.
Op deze manie gaan comunities ook meer leven.
Gevaar is denk ik wel paternalisme. We geven alleen als jij je aan de mores houdt.
hoe kunnen we hie best of both worlds van creeëren?