Moed heb je in gradaties, ben ik achter.
In sommige landen is moed: als je op TV iets durft te zeggen.
Of als je een venijnige comment durft achter te laten onder een online artikel.
Of iets terug durft te zeggen tegen je leraar of je baas.
Of als je bozig #fail roept in een tweet over een bedrijf of bekend persoon of TV-programma.
Maar in andere landen neemt moed hele andere vormen aan.
Bijvoorbeeld:
Moed om jezelf te zijn terwijl je anders bent dan de rest.
Moed om iets niet te doen terwijl de overheid zegt dat het moet.
Moet om iets wel te doen terwijl het niet mag van je omgeving.
Moet om je mening te geven, in het openbaar.
Erger nog: moed om je mening te geven achter gesloten deuren.
In sommige landen vereist het moed om dingen te doen of te laten.
Op straffe van vervolging, steniging, opsluiting, uitsluiting, verbanning, verkrachting, vereenzaming.
Er zijn heel veel landen in de wereld waar het er zo aan toe gaat.
Dat realiseer je je niet echt, als je in Nederland woont.
Dat realiseer je je pas echt als je zelf beperkt wordt (al is het maar een beetje) in vrijheden die je vanzelfsprekend vond.
Wat ik me ook realiseer:
Het is niet moedig om te twitteren ondanks een twitterban.
Om een app te downloaden op je iPhone zodat je een VPN hebt.
Of een dure VPN-dienst te installeren op je computer om wat voor online blokkade dan ook te omzeilen.
Het kan wel moedig zijn om te twitteren.
Om dingen te retweeten.
Om links naar artikelen te delen.
Om namen te noemen.
Om je mening te geven.
Om bepaalde hashtags te gebruiken, zelfs.
Maar zo moedig ben ik niet gebleken.
Iemand zei: gelukkig kun je je boodschap op vele andere manieren verspreiden (dan Twitter).
Dat klinkt nobel.
Dat ik een boodschap zou hebben.
Romantisch, bijna.
Het is wat je denkt dat je zou zijn, in die situatie. Wat ik dacht dat ik zou zijn:
Moedig.
Natuurlijk zou je moedig zijn! Je uitspreken tegen onrecht! Uitkomen voor je mening!
Maar ik ben helemaal niet bezig met boodschappen verspreiden of statements maken.
Ik wil gewoon ongehinderd leven, met mijn gezin, mijn buren, mijn landgenoten.
In dit prachtige, innovatieve, oude, gastvrije land.
Ik wil ongehinderd leven en werken.
Zonder gedoe. En zonder angst.
Romantisch?
Er is niets romantisch aan verzet.
Er is niets romantisch aan verandering.
Er is niets romantisch aan revolutie, niet aan politiek, niet aan opstand.
Mensen starten revoluties omdat ze iets heel on-romantisch willen:
een gewoon, vrij, dagelijks, saai, voorspelbaar leven.
Jij hebt het, en vind er misschien bij tijd en wijle niets aan, het dagelijks leven.
Maar overal ter wereld gaan mensen er de barricades voor op,
voor een gewoon, vrij dagelijks leven.
Soms vereist het moed om zo’n leven zelfs maar te willen.
Laat staan om het voor elkaar te krijgen.
http://www.worldpressphoto.org/multimedia-gallery/2014/witnessing-gezi.
(Eerste prijs, multimedia, World Press Photo 2014)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Daar komt ook nog eens bij dat voor de een iets vanzelfsprekend is om te doen en voor een ander moedig. Of dat iemand iets moedig vindt, terwijl een ander het juist weer heel normaal vindt.
Moed kent inderdaad vele gradaties en is zo complex dat het haast van moed getuigt om jezelf moedig te vinden.
Laat het betekenis geven achterwege en doe wat je denkt te moeten doen. En doe het voor je gezin, je buren en je landgenoten.
Mooi gezegd!
Ik denk dat je hier heel goed weergeeft wat ik probeerde te zeggen in mijn stukje over die feministen. De moed en kennis om een mening te hebben, en ook om te weten dat je die mening hebt. En die dan vervolgens ook nog eens te gaan zitten delen.
Ik vind jou iig wel moedig. Want ook dit stukje schrijven, ook het allemaal even niet zo precies weten of vinden en daarvoor uitkomen is moedig!
Dankjewel~ Ik vond jou ook moedig in dat stuk. En moed bij anderen inspireert weer moed in jezelf he?!
Ik heb gereageerd op je blog in een blog van mij http://www.drspee.nl/wat-moed/