Bij de ijssalon waar ik gisteren vlakbij zat te eten, kwam een mevrouw een vriendin tegen.
De vriendin zat met man, zoon en dochter van een jaar of 10 een ijsje te eten. De mevrouw die langskwam had met haar man net een ijsje gehaald.
Aan het gegil te horen, hadden ze niet verwacht elkaar te zien.
“Ja, een ijsje he, we lopen het er wel weer af op weg naar huis! Haha!”, gilde mevrouw 1. “Haha! Ik heb vandaag al geexercised met Marietje!”, gilde de moeder, “dus het mag!”
Het meisje keek naar hen en naar haar ijsje.
Ik vraag me wel eens af hoe ik het gedaan zou hebben, met de dochter die ik nooit gehad heb.
De signalen die we als moeders uitgeven, vaak hebben we het niet door.
De schaamte.
Het schuldgevoel.
Het gebrek aan eigenwaarde.
Signalen over het vrouwenlichaam en hoe het zou moeten zijn. Over vrouw-zijn en wat dat betekent. Over eten. Over schaamte. En schuldgevoel en zonde.
Ik werk er zelf aan mee.
Het eerste dat ik tegen mijn nichtje van 9 zeg als ze binnenkomt is: wat heb je een prachtige jurk aan! Wat is je haar toch mooi!
Ze is ook echt een plaatje om te zien.
Maar veel belangrijker: ze is nu ze 9 is nog net zo’n door-en-door lief mens als ze was toen ze een babytje was. Ik kan het niet uitleggen, niet benoemen, wat het precies is, maar als ik haar zie denk ik altijd aan hoe ze was als baby en hoe haar natuur hetzelfde is gebleven. Hoe bijzonder ze is. Zonder die innerlijke gloed zou het niet uitmaken, hoe mooi ze fysiek was.
Maar wat zeg ik? “Wat een mooie jurk heb je aan!”. “Wat ben je bruin!”.
Pfff.
Verkeerde signaal!
Net zo erg als die vrouwen met dat stomme schuldgevoel over die ijsjes recht voor dat meisje van 10.
Een vriendin vertelde laatst hoe een moeder op het schoolplein opmerkingen maakte over het gewicht van haar dochtertje. Ik dacht dat ze een grapje maakte.
Want zelfs als je zo getikt zou zijn dat je zou denken dat het er een of ander ideaalbeeld is van hoe een meisje van 7 er uit zou moeten zien, zou je niet anders kunnen zeggen dan dat ze prachtig is.
Haar dochtertje is leuk, slim, sportief, gezond. Niet graatmager, maar op geen enkele manier dik te noemen. Niet eens mollig!
(het punt is: stel je voor dat het wel zo was. Hoe moeilijk zou haar leven dan zijn??)
Ze heeft het figuur van haar moeder. Een prachtige vrouw met een prachtig gezond lichaam, maar belangrijker, een hele slimme vrouw, sympathiek, met een enorm gevoel voor humor en een prachtige eigen praktijk. Een van de leukste en fijnste mensen die ik ken.
Hoe durft zo’n moeder op het schoolplein? Hoe durft ze haar getikte beeld en het verknipte keurslijf waar ze in zit op te dringen, niet alleen aan haar eigen dochter, maar ook aan de dochter van anderen?
De moeder van het klasgenootje van de dochter die ik nooit gehad heb, die had de wind van voren gekregen, vrees ik.
Ik weet niet hoe ik het gedaan zou hebben met de dochter die ik niet heb. Hoe ik had gevochten voor haar eigenwaarde. Vechten om haar te behoeden voor de schaamte zoals Brene Brown die beschrijft:
“Do it all, do it perfectly and never let them see you sweat. Unattainable conflicting, competing expectations about who we’re supposed to be.”
Met daar overheen de hele laag over hoe een vrouw er uit zou moeten zien. Ook zo’n unattainable gedoe.
Het zou een dagtaak zijn, vrees ik, een sterke dochter opvoeden die gelooft in zichzelf en dat ze genoeg is. En haar lichaam ook. Plus dat dat lichaam van haar is en nooit, maar dan ook nooit, van anderen.
Gelukkig heb ik jongens. Want ik weet niet of het me zou lukken.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Is het makkelijker om jongens op te voeden? En Elja, wat leer je dan jouw jongens over wie ze zijn, en over wat meisjes zijn en hoe ze daarmee om mogen gaan? Indirect zal het beeld dat jij van jezelf als vrouw hebt en hoe jij omgaat met vrouwen en meisjes doorsijpelen in hoe jouw jongens daarnaar kijken.
Tell me about it …! Ben ik me zeker bewust van. Net het boek ‘raising cain’ bestelt, over het emotionele leven van jongens!
Hoi Elja, ik dacht ik reageer even: http://marthapelkman.nl/keurslijf/
Supermooi Martha…dankjewel!
Prachtig geschreven Elja.. En Zo Waar! Helaas oefenen niet alleen sommige moeders die slechte invloed op hun dochters uit maar eigenlijk de hele maatschapij..
We doen het met zijn allen, bedoel ik maar. Pfff. Ook richting jongens, natuurlijk.
yep, herken het fenomeen en vooral de vraag hoe ik het zou doen, en soms (vaak) ook de opluchting dát ik geen dochter maar een zoon heb. Al geeft /gaf dat mijns inziens een heel andere verantwoordelijkheid. óók richting respect voor zichzelf, maar ‘óók bewustzijn over vrouwbeeld in de media (muziek/videoclips) en respect voor meisjes/vrouwen om wie ze zijn
Misschien is het niet moeilijker maar het lijkt me gewoon moeilijker, voor mij als vrouw. En inderdaad, juist als moeder heb je de verantwoordelijkheid om te zorgen dat jongens een goed vrouwbeeld hebben.
als ik er vruggah over nadacht en nu weer, dan zou ik bezorgder zijn geweest om/met een dochter, denk ik zeker te weten.
Laatst had ik het er nog met Ruud over, ik liffte vroeger heel vaak in mijn eentje en heb in mijn ogen anno 2015 erg veel risico’s genomen en gelopen toen ik jong was en godzijdank is het meeste goed afgelopen, en godin zij gedankt heeft mijn moeder daar niets vanaf geweten,
En ja het waren andere tijden, maar daarom juist net n frackel geruster met een zoon, ook al is dat erg relatief, zeker als hij in zijn eentje snachts uit Berlijn komt liften en nog veel meer van dat hele avontuurlijke wat hij volgens mij van zijn moeder heeft;-)
Haha. Ja ik zou ook bezorgder zijn. Ik ben er zelf een en ik weet hoe kwetsbaar ik zelf was.