Ik kijk naar het NOS jaaroverzicht.
Ik voel me weemoedig. Verdrietig. Maar dat komt niet alleen door al die journaalbeelden. Hoe vreselijk ook en hoe aangrijpend ook en hoe ontmoedigend ook.
Het komt ook door al die verhalen van mijnmoment die ik al de hele dag lees.
Hoe levens voortgaan, hoe de wereld verandert maar ook doordraait, dat zie je toch vooral in de levens van gewone mensen, he? Van mijn leven, jouw leven, het leven van buren en vrienden en bekenden.
Oorlog lijkt soms ver weg. Overstromingen en geweld en natuurgeweld ook. Ze zijn helemaal niet ver weg, laat dat duidelijk zijn. Je bent maar een mens of twee verwijderd van iemand die getroffen is door al die dingen, durf ik te wedden.
Maar soms vraag ik me af: zouden alle goede en mooie dingen die iedere dag gebeuren in zoveel levens er tegen op wegen? De emoties in alle levens op de wereld? Of niet?
Die kleine momenten in al die mensenlevens, die zie je nu eenmaal niet op het journaal. Maar misschien wel ergens anders.
#julliemomenten
Misschien dat ik daarom #mijnmoment zo mooi vind en zo waardevol en zo kostbaar. Niet alleen de officiële mijnmomenten. Ook de officieuze (zoals hier en hier). Omdat ze laten zien wat er in mensenlevens gebeurt, zij het in een kleine, Nederlandse doorsnede.
De persoonlijke verhalen vind ik het mooist. Aangrijpend en inspirerend. Vreselijke dingen, overkomen mensen. Ik leef mee en huil mee. Maar ook hoogtepunten in mensenlevens. Mensen die voor zichzelf kiezen. Die zich happy voelen.
De zakelijke hoogtepunten, die boeien me niet zo, merk ik. Heel fijn natuurlijk als het zakelijk goed gaat! Maar het zijn de mensen die zich bloot geven, privé, die me raken. Met hoop of verdriet, blijdschap en geluk, nieuwe voornemens, afscheid, nieuwe levens.
#mijnmomenten
Ik heb wel zakelijke hoogtepunten. Meer dan ooit, misschien zelfs.
Maar die zijn niet zo belangrijk als mijn persoonlijke momenten. Of nou, gewoon, ‘het persoonlijke’.
Het was een jaar waarin we rustig aan deden. Veel thuis met mijn gezin. Hele weekenden thuis. Niet veel ondernemen. Wel nieuwe vrienden maken, tussen het werken door. Ik voelde me er schuldig over soms, dat weinig ondernamen. Maar we hadden het nodig, denk ik.
En de momenten, tsja. Ik weet niet waarom ik het lastig vind om ze op te schrijven, de belangrijkste 5 momenten of zo. Misschien kan ik ze bedenken maar om ze ook te delen, voelt ongemakkelijk.
Misschien omdat ze nog te vers zijn.
Misschien omdat ik nog niet genoeg gereflecteerd heb.
Misschien omdat ik enerzijds genoten heb van mijn gezin maar anderzijds een raar, onbestemd gevoel heb. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik er niet helemaal was.
Mijn voornemen voor het komende jaar is: bij mezelf blijven, nog meer. Loslaten van verwachtingen. Genieten van alle mooie dingen om me heen. Helpen waar ik kan en hoe ik kan. Blijven nadenken en vertrouwen op mezelf.
Mooi ding, reflectie.
Een ding weet ik zeker: ik heb erg, erg veel om dankbaar voor te zijn. Zo veel! Niet normaal.
En er is ALTIJD een reden om champagne te drinken en het leven te vieren. Weemoedig of niet!
- Vroeger - 14 januari 2025
- Bergen werk - 13 januari 2025
- Radertje - 12 januari 2025
Die zakelijke hoogtepunten (of dieptepunten) kunnen me ook gestolen worden. Ik lees liever wat het met de mens(en) achter die hoogte/dieptepunten heeft gedaan. Daar haal ik inspiratie uit.
Zelf ben ik positief ingesteld. In de zin van dat je de meeste ellende wel kunt overwinnen. Maar misschien komt dat wel omdat ik nog nooit echt diep in de shit heb gezeten.
Wat ik wel moeilijk vind aan het duiden van geluk is dat het zich vaak zo goed verstopt, terwijl ongeluk herkenbaar aanwezig is. Voor geluk moet je moeite doen. Om het te zien. Om het toe te laten. Alsof we het niet verdienen. Alsof we bang zijn dat het onmiddellijk gevolgd zal worden door ongeluk wanneer we teveel met ons geluk te koop lopen.
Misschien wordt het tijd om dat eens te veranderen. Gewoon nog meer nadruk op het mooie. Het positieve. Zonder dat andere te negeren. Maar meer in balans zien te brengen. En proberen wat meer geluk te verspreiden door goed te doen. In woorden en in daden.
En niet meer zoveel klagen. Zodat je niet telkens dat armbandje hoeft te verwisselen. 😉
Mooi om te lezen Elja, dank voor al je spiegeltjes én zelfrefelcties in 2013
Die laatste hebben wij ook als motto, altijd een reden om een feestje te vieren, om bubbles open te trekken, Vroeger toen ik nog een (samengesteld) gezinnetje had, gingen we met de kinderen een reden verzinnen om bubbles te drinken, en dan naar de winkel, een fleske zonder en een mt alcohol, Goud waard die momenten.. Lijkt me dat je geboeg hebt ondernomen: je hebt je zelf en je gezin een nieuwe bedding gegeven in een hele nieuwe omgeving, En wat voor een. chapeau