“Wat ben je aan het doen?”, vragen Twitter en Facebook me altijd, als ik inlog. Ze willen graag dat ik het de wereld vertel, wat ik doe. Dat begrijp ik wel, dat ze dat willen, want zo wordt hun netwerk waardevoller en ontstaan er conversaties.
Alleen:
Ik durf dat niet.
Ik vind het raar. Ik vind het onbescheiden. Ik vind het zo ‘zenden’.
Maar van de week zei Anna-Maria tegen me, toen ik het over mijn werk had voor Frankwatching Webinars: waarom zie ik jouw webinars nooit in mijn timeline?
Ja, zei ik, die ga ik toch niet de hele tijd tweeten?
Waarom niet? Het is toch leuk voor mij om te weten wat jij aan het doen bent?, vroeg ze.
Dat heeft me aan het denken gezet.
Ik vind het inderdaad ook leuk om van mensen die ik ‘ken’ uit mijn twitter timeline te horen wat ze aan het doen zijn. Klopt. Ik vind het leuk om Anna-Maria’s instagramvideos te zien over wat ze allemaal meemaakt op een dag. Ik vind het leuk als ik lees dat Raymond van plan is een boekenbeurs te bezoeken.
Ik scroll door mijn twitter timline om even te zien waar iedereen mee bezig is. Of mijn Facebook timeline, toen ik dat nog actief gebruikte (alleen is het daar vooral mooi-weer-spelen en daar heb ik geen zin in). Of Instagram.
Dus waarom doe ik dat niet? Waarom opereer ik achter de schermen zonder duidelijk te maken wat ik doe en waarom ik dat doe en wat me bezig houdt? Is het de oud-Hollandse ‘doe maar gewoon’ mentaliteit die mij parten speelt? ‘Wie ben ik om te denken dat wat ik doe interessant is?’, dat idee?
Is het valse bescheidenheid?
Voor iemand die leeft van en voor social media is het wel een beetje raar.
Stof tot nadenken.
#thanksannamaria 😉
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
Ik ben het helemaal met Puur eens! Zie het ook niet als zenden, maar om delen 🙂 Voor mijn gevoel ben jij alleen maar op twitter te vinden op maandagavond tussen 20:00 en 21:00uur
Ja, dat klopt zo ongeveer, tegenwoordig….
Momenteel lees ik The circle van Dave Eggers waarin de hoofdpersoon (jonge vrouw, mid twintiger) gaat werken voor een bedrijf vergelijkbaar met Google. Zij worstelt met precies hetzelfde: hoe komt het dat ik niet alles deel terwijl ik leef van en voor online activiteiten?
Haar bedrijf zorgt er voor dat zij meer gaat delen (spoiler: alles gaat delen).
PS: Ik weet niet of je dit boek gelezen hebt, maar indien van niet dan tip ik je om het eens te proberen. Een kleine 500 bladzijdes die ontzettend vlot weglezen en kunnen dienen als onderdeel van je stof tot nadenken.