Ik kreeg een berichtje van Twitter: het is 10 jaar geleden dat ik mijn huidige Twitter account startte. Tien jaar. Het is me at. Ongelofelijk, eigenlijk, want zonder Twitter was ik niet waar ik nu ben. De kracht van social media!
Feitelijk begon ik iets eerder aan Twitter dan 10 jaar geleden. In augustus het jaar daarvoor maakte ik een account aan onder de naam @eljadaae. Ik woonde net in de VS en gebruikte Twitter om nieuwe mensen te ontdekken en nieuwe trends te volgen. Ik tweette in het Engels.
Toen ik ontdekte dat er een levendige Twittercultuur was in Nederland, startte ik een nieuw account waarop ik lekker in het Nederlands kon Twitteren. Ik noemde het naar mijn oude bedrijfsnaam, oszinte. En later maakte ik er @elja1op1 van (volgens mij kwam iemand uit mijn netwerk met die naam). Pas vorig jaar hevelde ik de naam @eljadaae over naar @elja1op1 via een ingewikkelde procedure. Zodoende is @eljadaae vandaag kennelijk 10 jaar oud.
Het is toevallig ook bijna 10 jaar geleden dat ik startte met twitterchat #blogpraat. De 21e, om precies te zijn. Ongelofelijk. De tijd vliegt. En de socials hebben impact gehad.
Twitter was de start
Door Twitter kreeg ik mijn eerste social media klus. En maakte ik hele goede vrienden die nog altijd belangrijk voor me zijn. Door Twitter startte ik met #blogpraat en door #blogpraat kwam ik in contact met Frankwatching, waar ik voor ging werken om o.a. het Twitter account te beheren. En door #blogpraat bleef bloggen een groot deel van mijn leven, lange tijd (al staat het nu op een lager pitje). Het waren mijn tweeps die me deden besluiten om iedere dag te gaan bloggen, wat ik 6 jaar volhield.
Dat werk voor Frankwatching in combinatie met mijn fanatieke geblog leidde ook allemaal weer tot mijn eerste boek, trouwens, over bloggen. Nog even los van het feit dat al dat bloggen en tweeten me een veel betere schrijver maakte.
En – niet onbelangrijk, gezien mijn werk vandaag de dag – via Twitter kreeg ik mijn eerste klus als trainer. Bij RTL. Een blogworkshop.
LinkedIn vs Twitter
Het is grappig om te bedenken dat ik voor Twitter al jaren op LinkedIn zat. En ook al een flinke tijd op Facebook. Maar niets had de impact die Twitter had. Het redde me die eerste maanden in de VS ook nog eens van de eenzaamheid, want het was zomer, de scholen waren dicht, ik zat in een land en op een continent waar ik niemand kende en ik zat thuis met twee kleine kinderen. Twitter was mijn outlet.
Twitter bleef voor mij niet bij afstandelijk nieuws en vage online kennissen. Twitter veranderde in echt contact met echte mensen, zelfs al zaten ze aan de andere kant van de wereld. Zo zijn er vaste lezers van dit blog die ik via twitter ken en lange tijd zelfs niet in het echt had gezien ook al sprak ik ze bij wijze van spreke dagelijks (hallo Peter, hallo Paul!). Maar dat niet alleen: ik had afgelopen vrijdag een training met iemand die ik ooit via #blogpraat leerde kennen.
Social media heeft mij veel gebracht
Gisteren kreeg ik toevallig een appje van een journaliste. Of ik iets wilde zeggen over de impact van social media op discriminatie van Aziatische mensen, naar aanleiding van het coronavirus (dit soort dingen). Maar ik zag het niet zo zitten.
Als je ziet hoe veel social media mij gebracht heeft, hoe zeer ik er in geloof, begrijp je dat ik het altijd lastig vind om negatief te zijn over social media. Iedere maand is er wel een journalist die ‘social media expert’ in Google typt, mij vindt, en wil dat ik iets zeg over het laatste nieuws waarbij social media een vreselijk rol heeft gespeeld. Maar voor mij hoeft dat niet zo nodig.
Ik begrijp wel dat het negatieve effecten kan hebben, natuurlijk, en die verafschuw ik. Ik waarschuw mijn kinderen er voor. Ik zie pestkoppen en jonge meiden die denken dat ze nog dunner moeten zijn, voor Instagram. Ik zie opdrachtgevers die worstelen met een barrage van negatieve, nare reacties op Facebook. Ik zie dealers die via besloten Instagram account schoolkinderen benaderen. YouTubers die door bange, laffe anonieme mensen beledigd en bedreigd worden. Al die dingen gebeuren.
Maar voor mij is zoiets als Twitter – of social media in het algemeen – toch meer een weerslag van de mensheid. Je kunt het inzetten zoals je wilt, zoals je bent. Je kunt er anderen vergruizen of de hand toesteken. Je kunt jezelf er eindeloos laten opjutten of je kunt er echte vriendschap bouwen. Niet het medium is het probleem of de oplossing maar de mens.
Tien jaar Twitter, het is me wat.
Dankjewel Twitter!
Foto: Sara Kurfeß via Unsplash
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Hallo Elja! 🙂
En bedankt Twitter dat ik Elja heb mogen leren kennen (en ontmoeten).
Jammer genoeg lukt het mijzelf niet om een blijvende relatie met Twitter op te bouwen. Ik ben het met je eens dat het meer iets zegt over hoe wij als mensheid niet in staat zijn om op een positieve manier om te gaan met de social media mogelijkheden die we hebben, maar tegelijkertijd vind ik ook dat de eigenaren van deze platformen meer verantwoordelijkheid zouden kunnen nemen en minder het verdienmodel voorop zouden moeten stellen. De macht die ze momenteel hebben (en het gigantische kapitaal) wordt naar mijn mening te weinig ingezet om daadwerkelijk de negatieve kanten aan social media te verbeteren. Het was voor mij een van de redenen om dan maar tijdelijk niet meer mee te doen of op zoek te gaan naar alternatieve manieren om via het internet met mensen in contact te blijven.
Ja, dat begrijp ik. Ik ben het er ook mee eens. Maar ik vind het soms wel jammer dat de negatieve aspecten de boventoon voeren en de positieve aspecten zo weinig aandacht krijgen. Maar goed, de negatieve aspecten zijn ook gewoon heel negatief.