Ik liep achter iemand op straat, op weg naar mijn favoriete koffietent. Ik was in gedachten verzonken.
Ik dacht aan aanslagen en hoe dichtbij die komen en hoe dichtbij die al jaren zijn en hoe de vlag in mijn straat ergens halfstok hing voor Belgische slachtoffers maar niet voor die honderden Turken die de afgelopen maand omkwamen en waarom ik geen moment overweeg om niet naar Istanboel te gaan over twee weken omdat het leven daar gewoon zo ís.
Aan heel veel mensen in heel veel landen moeten leven met die dreiging.
Aan het leven.
Aan hoe veilig het is of hoe onveilig en hoe vreselijk het zou zijn als het mijn kind of mijn geliefde was met wie ik al dagen geen contact zou hebben gehad sinds ze vertrokken naar het vliegveld in Brussel.
Dat soort dingen.
Maar ik werd afgeleid door het gesprek van de vrouw voor me. Ze klonk gestresst.
“nou, ik ga eerst even naar de winkel en ik moet vanmiddag ook nog boodschappen doen voor zijn verjaardag morgen … daarna naar de tandarts met Feline vanmiddag ja … ik ben op weg naar Jan voor koffie maar ik moet ook nog inpakken …weet ik … ik zie jullie zondag … en zaterdag gaan we naar Olivier en Mieke … waarom haal je niet even zo’n shirtje van [merk]? maat 9 … het is gewoon hele goede kwaliteit … ja dat is ook zo, maar een beetje verwassen is toch niet erg? …”
En ik dacht: wat is het leven in het paradijs toch ingewikkeld.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie