In deze tijden van SOPA (zie blog van gisteren) zie je goed hoe belangrijk het internet is voor de samenleving. En in het bijzonder voor ondernemers. Er zijn niet heel veel ondernemingen die nog zonder kunnen, niet voor hun interne processen, niet voor hun productie, en zeker niet voor hun marketing.
Ik stuitte via @frankwatching op deze film van @j_david_j over de informatiemaatschappij. Is er te veel informatie? Of is er gewoon een gebrek aan vaardigheden om met die vaardigheden om te gaan, en een gebrek aan filters. Filters, in de zin van plekken of mensen of diensten die al die informatie filteren op kwaliteit en relevantie.
Een stukje doet een dienst als Google dat natuurlijk, op basis van algoritmes. Computerberekeningen die razendsnel zien of een zoekresultaat relevant is op basis van wat anderen doen.
De menselijke factor komt kwaliteit ten goede
Maar nog veel beter is het natuurlijk als er een menselijke filter overheen gaat. En daar liggen kansen. Vandaag sprak ik met iemand die een dienst ontwikkelt waarbij twitterresultaten gekoppeld worden aan een database, om de reviews eruit te filteren. Achter de uitkomsten zitten weer mensen, die handmatig nog eens kijken of het allemaal klopt en relevant is, en op die manier hun eigen database verrijken met informatie uit Twitter.
En ook bij grote blogs (sprak zij objectief ;-)) zie je dat. Zij kijken goed naar welke informatie ze wel en welke ze niet willen plaatsen. Welke informatie ze hun ‘endorsement’, hun OK-stempel geven. Er is geen onderwerp, of er is wel een blog over te vinden. waar informatie wordt samengebracht, beoordeeld, bekritiseerd, gebruikt, in hapklare brokken wordt opgediend.
Die aggregatiefunctie is eigenlijk niet anders dan vroeger de krant voor de aggregatie en het filteren van het nieuws. Behalve dat de macht nu niet meer in handen is van een paar grote mediabedrijven (of het helemaal 100% accuraat is, weet ik niet – gebrek aan kennis over de filters – maar het geeft wel een beeld: deze infographic). Maar dat is weer een hele andere discussie.
Jij bent andermans filter
Ook vandaag (druk dagje, qua informatieverwerking, gelukkig heb ik dit blog om het van me af te schrijven) had ik het met iemand over bloggen op je eigen blog vs bloggen op sites met een bestaand groot bereik. Liever het laatste, zei ze. Ik zeg: ga voor het eerste. Blog op je eigen plek. Aggregeer. Wees een filter en bouw zo een community op. Je community is goud waard. Niet alleen in inkomsten (zou ook nog kunnen). Maar vooral in filterfunctie. Jij bent hun filter, en zij zijn de jouwe. Jij deelt je kennis en informatie, jij geeft invulling aan je eigen filterfunctie, en zo bouw je een community op. En die vormen op hun beurt weer jouw filter.
Mijn filter: Twitter en Facebook
Mijn filter wordt grotendeels gevormd door mijn twitter-community, en mijn facebookcommunity. Zij wijzen mij op dingen, delen gedachten, delen links. Facebook laat mij zien wat mijn facebookvrienden ‘leuk’ vinden, en zo kom ik weer op nieuwe pagina’s, die me weer op nieuwe pagina’s brengen, etc. Mijn twittervrienden maken zich ergens druk om, of delen een link, of hebben het ergens over. Zo wordt ik geinformeerd.
Daar zit weer een subfilter in. Ik werk op Twitter met lijsten van mensen die ik graag in de gaten houdt. Dat zijn mijn echte filters. Soms kom ik iemand tegen die ik er aan toe voeg. En soms haal ik mensen er weer uit. Omdat ze niet binnen mijn filterfunctie passen (om wat voor reden dan ook).
Nooit het web op zonder filters
Dat het gevaarlijk is om informatie te benaderen zonder betrouwbare filters, merkte ik vandaag. Ik was op zoek naar informatie over SOPA om te zien of ik mijn sites kon dichtzetten of ‘op zwart’ zetten. En toen ik op Google+ de tag #SOPA gebruikte en scande, raakte ik enorm gestressed. Binnen een paar minuten wist ik niet meer wat ik moest geloven. SOPA ging niet door? Wetsvoorstel was ingetrokken? Toch niet? Toch wel? Het was uberhaupt niet relevant, omdat er minimaal twee veel ergere wetsvoorstellen waren? Twitter.com onttrok zich aan de discussie? Of toch niet?
De stress ontstond heel simpel: omdat ik geen filters had. Door te zoeken op een tag zag allerlei resultaten van uitspraken en informatie gedeeld door mensen die ik niet ken. Open en bloot, zonder filter. Ik heb geen lijsten zoals op Twitter. Geen filterfunctie. Dus de wereld komt over me heen denderen. Dat geeft stress. Paniek. Twijfel.
De oplossing was simpel. Google+ weer dichtgeklikt. Nog eens gecheckt wie bevestigd hadden dat ze meededen met de anti-sopa-actie, en bronnen die ik vertrouw gelezen. En toen besloten om ook op zwart te gaan. Wat betekent dat jullie deze post pas zien op donderdag. Als al die demonstraties hopelijk effect hebben gehad.
Wie is jouw filter?
De vraag is: wie is jouw filter? Wie vertrouw je? Welke bronnen gebruik je om al die informatie te filteren op wat voor jou relevant is, bruikbaar, en waar?
Picture by Michael David Pedersen
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
Goed en duidelijk verhaal. Ken je de uitspraak van Clay Shirky: “it’s not information overload, it’s filter failure”? De gedachte leeft bij veel mensen dat we niets aan het teveel aan informatie kunnen doen, dat dat steeds meer een probleem is en wordt. Punt is natuurlijk dat alleen degenen met goed ingestelde filters op allerlei terreinen mee blijven komen.
Wat me zo verder nog te binnen schiet aan filters:
– Filters/regels in de mail zodat niet alles, maar alleen belangrijke berichten in de inbox komen. Nieuwsbrieven, CC’s, meldingen van systemen, Twitter e.d. komen in submappen. Lezen wanneer je tijd hebt
– RSS is al een filter op zich: zelf bepalen welk nieuws je ziet en wanneer het jou uitkomt. Daar bovenop kun je een echt filter als Postrank plaatsen, dat beoordeelt wat in die infostroom *echt* belangrijk is
– telefoon op voicemail zetten en doorverwijzen naar je mail
– een goede personal assistant 😉 <– heb ik zelf (nog) niet, helaas
Eigenlijk zijn alle manieren waarop je actief in je informatiestroom ingrijpt – of waar je dat door een vertrouwd persoon laat doen – filters. Ook die voicemail: jij bepaalt zelf wie jou wanneer kan bereiken en via welk middel.
Die quote kwam in die documentaire die ik noem ook voorbij (sterker nog, misschien was het wel Clay zelf aan het woord?). Wat ik ook een prachtige quote vond was er 1 van Boris Veldhuijzen van Zanten: eigenlijk is email een todo-list die bepaald wordt door iemand anders. Zo waar! In de waan van de dag kun je je gek laten maken door die stomme email. Ik beheer inmiddels prive en vanuit werk een emailadres of, pak hem beet, 7, 8, en merk dat ik er gewoon niet meer aan toe kom om alles tijdig te beantwoorden. Net nog iemand excuses gemaakt omdat ik de hele uitnodiging voor een verjaardagsfeestje niet in mijn agenda had gezet en dus faliekant gemist had.
Wat me triggerde net was jouw zin “Punt is natuurlijk dat alleen degenen met goed ingestelde filters op allerlei terreinen mee blijven komen.”. Als ik jou zo lees, is het eigenlijk een soort ontwikkelingsgebied. Een ‘goed doel’. Mensen helpen met het instellen van hun filters en het beoordelen van informatie, en ze helpen om die informatieoverload te bestrijden…. Eens een nachtje over slapen.
Had documentaire na bekijken eerste 2 minuten meteen aan ReaditLater toegevoegd, ziet er goed uit, professioneel ook. Kende de website en David niet.
Tja, aangezien ik er mijn vak van heb gemaakt mensen te helpen met e-mail en informatie, en leren gebruiken van filters essentieel onderdeel daar van is, was ik wel erg getriggerd door je post. En ja, dat is zeker een ontwikkelingsgebied, want we doen ons werk gewoonlijk uitstekend, alleen het omgaan met al die info..dat hebben we nooit geleerd!
W.b. die e-mail: ja dat heeft Boris goed gezien, de meeste mail verwacht van ons dat we iets doen voor een ander. Overigens: zolang dit mails van klanten zijn, prima natuurlijk 😉 Daarom belangrijk zelf te bepalen wanneer je mail verwerkt (bv 2x/dag) en daarbuiten de mail uit te zetten. Wat ook vaak vergeten wordt: direct beslissen wat je ergens mee wilt, nooit in de inbox laten staan – en er elke dag weer tegenaan kijken.
Voor mij is een digitaal actiesysteem (zoals Toodledo, RememberTheMilk, en vele anderen) onontbeerlijk – staat iets daar in dan vergeet ik het nooit. Ook een filter dus, want als iets mijn actiesysteem niet haalt, is het voor mij blijkbaar niet belangrijk en verdwijnt het als vanzelf vd radar. Moet je alleen wel denken om letterlijk alles daarin te zetten, maar dat went vanzelf. Kost tijd, levert superveel rust op.