- Afteldag: ik weet het niet meer
- Aantal woorden: 89.000+
- Aantal pagina’s: 256
- Aantal hoofdstukken af: bijna af
De laatste loodjes wegen het zwaarst
Het is al 27 dagen geleden dat ik voor het laatst blogde over de voortgang van Super social. Ongelofelijk lang, dus. Terugkijkend heeft dat wel zo zijn redenen, waaronder het feit dat ik een beetje stil lag.
Niet dat ik niet geschreven heb! Nee hoor. Ik heb heel vaak geschreven. Maar ook te vaak helemaal niet. Ik liep stuk op het laatste hoofdstuk, het belangrijkste en ik vond niet echt de weg er doorheen. Daarom was ik wel bezig met herschrijven en maakte ik ook een begin met nogmaals al mijn research doorlopen en verwerken. Maar hoofdstuk 6, zoals het nu genummerd is, daar liep ik op stuk. De laatste loodjes wegen het zwaarst!
Misschien is het dat de druk te groot was? Of misschien kwam het omdat ik er veel te veel ideeën in gestopt heb. Al die ideeën zijn lossen notities of tekstbestandjes, in Scrivener, dus die heb ik er de afgelopen tijd allemaal in gegooid, in dat hoofdstuk. En ik werkte er ook wel aan maar ik kwam er niet echt uit.
Vorige week vrijdag (6 dagen geleden) had ik de uitgever aan de lijn. Komende maandag moet het boek er liggen, wat hem betreft. Ik had een beetje struisvogelpolitiek bedreven, want zo lang hij me geen planning stuurde had ik in mijn hoofd nog alle tijd. Maar nu niet meer, dus. En sinds vrijdag schrijf ik dan ook uren lang, iedere dag (hoewel het idee dat ik schrijfdagen van 8 uur zou gaan maken in de praktijk lastig haalbaar blijkt! Gezin, werk, offertes, tsja :)).
Doorzetten of pauzeren?
Gisteren zat ik weer even helemaal vast. Daarom vroeg ik mijn (lieve!) Instagramvrienden wat ik nou moest doen. Doorzetten of afstand nemen? Direct nadat ik die vraag de wereld in slingerde en overwoog om met mijn hoofd onder de dekens te kruipen, besloot ik dat ik toch beter door kon gaan. Met een deadline boven mijn hoofd is het simpel: ik heb nog heel wat uren nodig om alles af te maken. En hoe minder uren ik daaraan besteed, hoe kleiner de kans dat het resultaat is wat ik wil.
Maar het grappige was dat, toen ik weer op mijn telefoon keek, de meerderheid van mijn Instavrienden me aanraadde om afstand te nemen. Gewoon even te stoppen. Wandeling maken, iets anders gaan doen, pauzeren. En ik herken dat advies wel als advies dat ik zelf ook zou geven. Maar mijn ervaring is eigenlijk dat het niet het juiste advies is. Dus waarom ik dat zelf zou geven, weet ik eigenlijk niet.
Mijn ervaring is dat je, in creatieve processen maar ook in andere dingen waar je streeft naar een bepaald eindresultaat, het beste door kunt gaan. Ook als je vastzit, ook als je geen zin meer hebt, ook als je niet meer weet hoe. Toen ik 6 jaar lang iedere dag blogde, was dat ook zo. De enige manier om het te doen was mezelf te dwingen om gewoon te gaan schrijven. Laptop open, WordPress opstarten, en gaan. Punt. Editen kan altijd nog.
Zo doe ik het ook met mijn nieuwsbrief, die ik nu ook al weer een paar jaar braaf wekelijks (inmiddels tweewekelijks) verstuur.
Waarom pauzeren gevaarlijk is
Pauzeren lijkt een goede keuze. Het lijkt logisch dat je lief voor jezelf moet zijn, dat je jezelf een beetje tegemoet moet komen, dat je niet te streng voor jezelf moet zijn. Maar wat ik bij mezelf heb gemerkt is dat het heel moeilijk is om weer te beginnen, nadat je gestopt bent.
Opnieuw beginnen kost veel meer kracht en energie dan gewoon doorgaan.
Als je dan even geen motivatie meer hebt of het niet meer weet, is het nog beter om op een lager pitje door te gaan dan om helemaal te stoppen. Want hoe zorg je dan dat je weer begint?
Sinds vorige zomer zwem ik bijvoorbeeld niet meer twee keer in de week. Ik zwem namelijk altijd op dinsdagmiddag, als het rustig is in het zwembad en ik lekker in de snelle baan kan zwemmen zonder oponthoud van andere zwemmers. Maar op dinsdagen moest ik de afgelopen maanden mijn zoontje wegbrengen. Ik had het nog wel kunnen doen, maar in mijn hoofd was het logischer om niet heen en weer te rijden tussen waar hij was en waar ik zwem. Dus ik stopte. En mijn vrijdagzwemcursus vond ik niet meer leuk, sinds de zomer. Dus dat deed ik ook al niet meer.
Het was, merkte ik, ontzettend moeilijk om weer te beginnen. Ik miste het wel een beetje, maar ik had altijd redenen om niet te gaan. Ik dacht er wel veel over na – iedere week eigenlijk – maar ik deed het niet. Pas sinds twee weken lukt het me weer. Dwing ik mezelf om gewoon weer mijn spullen te pakken en te gaan. Een keer per week is eigenlijk niet genoeg om weer fit te worden. Maar het is een begin. Een beetje is beter dan niets.
Zo is het met het schrijven van een boek ook een beetje.
Natuurlijk kan ik nog langer nadenken. Natuurlijk kan ik pauzeren. Natuurlijk kan ik de tijd nemen om iets anders te gaan doen, een boek te lezen, na te denken, weet ik veel – alles kan. Maar ik ken mezelf. doorgaan is beter.
Ik heb eigenlijk al jaren nagedacht over de materie van mijn boek en over het boek zelf. Er komt een punt dat de tering naar de nering moet, dat de woorden op papier moeten. Alleen als je woorden op papier zet, heb je een startpunt en kun je verder. Je kunt ze opnieuw lezen, je kunt ze schrappen (doe ik veel), je kunt ze aanpassen. Je kunt ze lezen en denken: nee, dat is het niet! of ha, precies wat ik bedoel te zeggen! Je hebt gewoon iets nodig om als basis te nemen. En woorden komen niet vanzelf op dat papier.
Een beetje doorzetten is beter dan pauzeren
Toen ik niet meer wist wat ik met dat ene hoofdstuk moest, ben ik gewoon weer bij het begin begonnen. Ik ben het vanaf de eerste zin weer gaan lezen om te kijken wat er nu eigenlijk stond. Toen ben ik een beetje gaan herschrijven en aanvullen tot wat er al stond in ieder geval logisch was. En zodra ik klaar ben met dit blog ga ik door met het volgende hoofdstuk.
Ik ben ook al oplossingen aan het bedenken voor als ik weer vastloop. Een is: overleg met mijn uitgever. Twee is: eerst andere dingen doen die moeten gebeuren, zoals de begrippenlijst en de research doorwerken. Dan maak ik in ieder geval weer stappen naar de finish.
Toen ik net naar de lijst van mensen keek die in de Instagram poll hadden gekozen voor ‘doorzetten’, moest ik een beetje lachen. Toevallig kende ik al die mensen persoonlijk, wat niet het geval was bij de mensen die voor ‘pauzeren’ hadden gekozen. En gek genoeg zag ik bij allemaal heel duidelijk waarom ze voor doorzetten hadden gekozen. Het waren allemaal mensen die fanatieke sporters zijn, mensen die boeken hebben geschreven of lang geleden eindeloos met een scriptie hadden geworsteld (weet ik toevallig :)).
Ik ben het met ze eens.
Doorzetten is soms toch echt beter dan pauzeren.
Foto: Anthony Da Cruz via Unsplash
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
Afstand nemen lijkt me nog steeds ook een goed alternatief, maar dan niet in de zin van ‘stoppen’ of ‘pauzeren’, maar eerder als doorgaan in een andere vorm. Even van aanpak wisselen om niet geheel stil te vallen maar wel om te kunnen overzien waar je bent vastgelopen of dreigt vast te lopen. Zoals je zelf al aangeeft kun je aan randzaken van je boek verder werken (begrippenlijst, e.d.) terwijl je hoofd tijd en ruimte krijgt (omdat de druk van het moeten schrijven even weg is) zichzelf te herpositioneren op hoe de impasse te doorbreken valt.
Het voorbeeld van zwemmen heb ik met hardlopen. Wanneer ik voel dat het me zwaarder valt te gaan hardlopen vertel ik mezelf dat het ook prima is om er gewoon op uit te gaan zonder echt hard te lopen. Stukje wandelen of zo. Dat voelt anders aan. Ben ik dan eenmaal buiten dan kan het zomaar gebeuren dat ik alsnog wat harder ga wandelen 😉 Maar in ieder geval ben ik niet gestopt.
Ja dat is een slimme aanpak, wel doorgaan maar anders. Is daar een naam voor, die aanpak? Zou me niet verbazen als het in de sportpsychologie of managementwetenschap al lang een naam heeft. Stoppen is vaak volgens mij niet het handigst. Ik had inderdaad ook een eerder stuk kunnen gaan herlezen, of alle social media accounts kunnen opzoeken om te noemen, of al mijn research gaan doornemen, zoiets.
Herkenbaar je aanpak van lopen … beter iets doen dan niets!
Opvallend was dat verrewege de meeste mensen die ik het vroeg voor pauzeren/even stoppen kozen!