Ik was schoenen kopen vandaag. Dure. Ik liep mijn lokale winkel in met het idee dat ik schoenen nodig had en dat ze best duur mochten zijn. Ik heb ze nodig voor mijn werk tenslotte. Maar ik ging onverrichter zake weer naar huis, helaas. De retail experience is een dingetje.
Jaren geleden heb ik me voorgenomen dat ik bij gebrek aan service in winkels die winkels gewoon weer uitloop. Ik moet hard werken voor mijn geld, net als de meeste mensen. En dat geld gebruik ik behalve om mijn eigen leven te leiden ook als indicatie van waar ik vind dat de wereld heen moet.
“Vote with your feet”, zeggen de Amerikanen. En dat doe ik.
Voor de zoveelste keer in de afgelopen vijf jaar, sinds ik woon waar ik woon, ging ik de chique schoenenwinkel in de winkelstraat in het dorp in. Terwijl ik er naar binnen liep dacht ik nog een beetje beschaamd aan het feit dat ik me al meermalen heb voorgenomen om er nooit meer te komen.
Ik had mijn gympen aan en mijn roze capuchontrui. Mijn gebruikelijke outfit.
Ik deed twee rondjes door de winkel, nadenkend over wat nou handig zou zijn om te kopen. Want ik vind het altijd lastig, schoenen kopen. Welke passen bij blauw en bruin en groen en grijs? Welke passen bij jurkjes en rokjes? En vooral: op welke kan ik het 8 uur uithouden als ik een hele dag sta te presenteren?
Er waren heel wat mensen aan het werk in de winkel. Ik passeerde een van hen terwijl ik zoekend langs de rekken liep. Ze negeerde me, want ze had het druk met praten met een collega. En iemand in een roze capuchontrui kan onmogelijk bereid zijn een belachelijk bedrag neer te leggen voor hippe, dure schoenen. Kennelijk.
Jammer dat ik die schoenen niet online kan kopen. Als ik wist wat ik wilde en welke maat ik dan moet hebben, zou ik het doen.
Daar tegenover staat mijn favoriete bloemenwinkel. Het is een soort van mooi schuurtje, ergens aan de rand van het dorp. Maar ze hebben altijd de mooiste bloemen en maken de mooiste boeketten. Zo mooi dat ik er vandaag naar toe fietste om twee boeketten te bestellen en even te overleggen. Want ik wilde zeker weten dat de bloemisten aan wie zij dat werk uitbesteden net zulke mooie boeketten zouden maken als zij.
Dat komt omdat ik van de week ook al een boeket bij hen had besteld, maar dan online. En toen realiseerde ik me dat ik niet precies wist wat de ontvanger eigenlijk zou ontvangen. Terwijl ik deze bloemist zo leuk vind omdat ze zulke bijzondere bloemen hebben en zulke mooie boeketten maken. Dus ik dacht: dit keer fiets ik gewoon langs voor mijn bezorgbestelling.
Ze waren een kwartier bezig om alles op te schrijven en mij gerust te stellen. Ze kenden in beide plaatsen waar mijn boeketten naar toe moesten goede bloemisten. Die gingen ze gewoon even bellen. Het was heel goed om even langs te komen, vonden ze. En ze gaven me gratis een miniboeketje met schattige bloemetjes mee om het te bewijzen.
Zo blijf ik terugkomen bij de bloemist. In de echte winkel.
En blijf ik nu *echt* weg bij die schoenenwinkel. Tijd om op zoek te gaan naar een online variant.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie