Een vriendin van mij is eenzaam. Maar niemand weet het. En dat is het probleem natuurlijk. ‘Ze kunnen het niet ruiken!’, zei ik tegen haar. Oftewel: soms moet je jezelf overwinnen en gewoon zeggen wat je wilt.
Ik was op bezoek bij een vriendin. We hadden het over wandelen. Dat zou ze wel vaker willen doen. Maar niet in haar eentje.
‘Waarom ga je niet wandelen met [X]?’, zei ik. ‘Die wandelt zelf ook. En ze woont om de hoek. Of [X], daar ging je toch vaker mee wandelen, tijdens de lockdown? Ik weet zeker dat ze dat leuk vinden. Het is bepaald geen straf, om met jou te wandelen!’
‘Ach … nou ja…’ twijfelde ze. ‘Ik hoor nooit iets van ze. Ze nodigen me nooit uit.’
Ze dacht er even over na. Toen zei ze, verbaasd: ‘Ze wéten natuurlijk niet dat ik het leuk zou vinden om met ze te wandelen.’
En zo is het precies: mensen kunnen het niet ruiken. Hoe moeten ze nou weten dat jij het leuk zou vinden om af en toe even een wandelingetje te maken? Helemaal als je in je eentje woont. Dan is er niemand die van dag tot dag weet wat je bezig houdt en wat je leuk zou vinden. Dan moet je voor jezelf opkomen en anderen kenbaar maken wat je zou willen.
Ik hoorde nog zo’n verhaal, over iemand die ik ken. Ze is al wat ouder. En ze is altijd heel zelfstandig geweest. Dus nu bellen haar kinderen haar nooit. Ik denk dat ze denken dat hun moeder daar geen behoefte aan heeft. Of ze hebben het gewoon niet op het vizier, omdat ze al vanaf dat ze nog jong waren haar eigen gang ging.
Maar als ze niets zegt, weten ze het ook niet. Zolang ze ze niet vertelt dat ze het leuk zou vinden, dat ze eenzaam is, dat ze ze mist, weten ze het niet.
Ik denk dat de angst om mensen tot last te zijn vaak meespeelt. Het idee dat mensen niet op je zitten te wachten,. Dat ze een vol leven hebben waar geen plek is voor jou. Dat je niet de eenzame persoon wilt zijn, vanuit een minderwaardige positie.
Ik heb mazzel: ik ben verre van eenzaam. Nog even los van mijn gezin, want dat is zo druk dat een beetje rust bij wijze van spreke wel eens lekker zou zijn!
Maar ook op andere vlakken voel ik me niet snel eenzaam. Misschen komt dat wel omdat ik zorg dat ik regelmatig een appje stuur aan een vriendin die vlakbij woont. En waarvan ik weet dat ze veel gaat lopen met haar hond. Omdat ik het gezellig vind om met haar te kletsen en te wandelen. En zij heeft dat met mij. Omdat ik regelmatig van me laat horen, denkt ze ook aan me als ze op zondagochtend gaat wandelen.
Communicatie is zo simpel en zo moeilijk tegelijk. Vertellen wat je wilt maakt je kwetsbaar. En dat is niet makkelijk.
Maar de kans is nogal groot dat je vrienden en familie en kennissen en collega’s wel degelijk op jou zitten te wachten.
Maar ze kunnen niet weten dat jij op hen zit te wachten.
Dus …
Voor de vaste lezers: dankzij jullie aanmoedigingen onder dit artikel heb ik een van mijn vele conceptartikelen gepakt, bewerkt en alsnog gepubliceerd. Dank!!
Foto: Birger Strahl via Unsplash
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
- Game on - 30 december 2024
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
Goed om eens over na te denken. Zelf voel ik me een heel enkele keer ook eenzaam. Mijn vriendinnen wonen allemaal ver weg, dus ik spreek niet vaak met hen af. Gelukkig kan ik mezelf goed vermaken, maar soms is het wel eens eenzaam om op een mooie dag weer alleen op pad te moeten. Nieuwe contacten opdoen vind ik ook wel lastig. Zo volg ik regelmatig groepslessen op de sportschool, maar ontstaat daar verder geen contact uit. Daarnaast heb ik door mijn mindere gezondheid ook niet altijd energie. Het blijft lastig!
Ja, helaas is er niet een hele simpele oplossing. En je moet net bij mensen uitkomen die open staan voor contact. Ik heb ook wel eens een gesprek gehad met mensen over dit onderwerp en die hadden gewoon zoiets van ‘hoezo nieuwe vrienden maken? ik heb er genoeg’. Was meteen ook de laatste keer dat ik ze ooit gesproken had, want het leken me niet de leukste mensen om moeite in te steken 🙂
Aan de andere kant zijn er zoveel mensen die dolgraag contact willen. Alleen zullen ze niet snel het initiatief nemen.
En als je zelf weinig energie hebt, is het nog lastiger natuurlijk, want je moet zelf goed uitkiezen waar je je energie insteekt. Ik moet zeggen dat ik wel echt heel veel mensen online heb leren kennen. Ik heb ze uiteindelijk allemaal wel eens in het echt gezien, maar de vriendschappen begonnen toch echt online (op Twitter of op Instagram). Dat is wel een uitkomst, omdat je ook niet vast zit aan ‘synchroon’ communiceren.
Mooi geschreven en dankjewel voor het delen. Het is zo’n beladen onderwerp eigenlijk ook. Met alle mogelijkheden van nu, en zoveel mensen om je heen dan toch eenzaamheid voelen. Ik ben zelf ook zo iemand die het fijn zou vinden om wat vaker echt contact te hebben met andere mensen. Dingen samen te ondernemen, of gewoon even wat drinken en (bij)kletsen. Ik vind dit wel een lastige levensfase wat dat betreft. Veel contacten hebben een gezin, of juist fulltime werk, partner, gesettelde vrije tijds-indeling met sporten, hobby’s, familie en/of vaste vriendenclubje, of als ze geen werk hebben en dus wel meer tijd, is daar een reden voor zoals bijv. een burnout of lichamelijk klachten waardoor ze minder energie hebben om af te spreken.
Ik ga wel eens alleen op stap, maar meestal vind ik het dan saai in m’n eentje en heb ik dan eigenlijk de behoefte om dat wat ik hoor, zie, beleef te delen met iemand anders. Maar ben hier lerende in en dat ik dit nu alles durf uit te spreken is al een hele stap.
Een geweldige stap! Fijn dat je dit deelt.
Wat ik heb geleerd in mijn jaren als expat, waar ik telkens opnieuw moest beginnen met vrienden maken, is dat het erkennen en zoeken naar oplossingen echt heel belangrijk is.
Het makkelijkste is om aansluiting te vinden bij mensen die hetzelfde leuk vinden als jij. Wandelclubs, hobbyclubs, lezingen (maar liever actieve dingen). Ik heb ergens een artikel uitgeknipt, ooit het het Oprah magazine, dat je wel 7 ‘echte’ interacties moet hebben voordat mensen als vrienden gaan voelen.
Daar komt bij dat Nederlanders zoals jij beschrijft niet zo heel erg open staan voor mensen buiten hun kringetje. Helaas. Dus je moet echt extra je best doen om door te dringen.
Het is echt een soort lastige cirkel, want als je je eenzaam voelt ga je snel denken dat anderen mensen niet op je zitten te wachten. Terwijl de enige oplossing is om actie te ondernemen en contact te zoeken. Dat kost gewoon veel energie.
Ik merk zelf dat ik nu een beetje uit die fase kom waarin ik nooit tijd had voor andere dingen nu mijn kinderen zelfstandiger aan het worden zijn. Grappig genoeg zitten er bij mijn openwaterzwemgroep (aanrader!!) meer vrouwen van mijn leeftijd. Allemaal nooit tijd gehad om te doen wat ze leuk vonden. Druk met gezinnen en echtgenoten. En nu pas tijd om te ontdekken waar ze blij van worden en daar iedere zondag gewoon een paar uur voor vrij te maken.
Zie ik ook bij de borstcrawlcursus trouwens, die bij mijn zwemclub wordt gegeven. Bomvol mensen net als ik, die nu pas toekomen aan dat leren zwemmen. Fascinerend he.
Anyway.
Ik moet nog even ontdekken waar jij woont en of ik daar wel eens in de buurt ben. Vast wel! 🙂
Want dat is ook iets: als je weinig tijd hebt zoek je naar mensen in de buurt. En ik kan je echt aanraden om de stap te wagen naar het aansluiten bij clubjes mensen die dingen doen die jij leuk vindt.
Mijn indruk over het eenzaamvoelen is dat dat vooral gaat om mensen die een partner door bijv. een overlijden of meningsverchil hebben verloren. Vooral na een lange tijd alles samendoen verleren ze dingen die hun partner doorgaans deed. Zo zorgde mijn moeder voor de sociale contacten. Was ze veel handiger in dan m’n vader. Toen m’n moeder overleed was ie op dat gebied erg onthand en dat is nooit meer helemaal goed gekomen.
Ik denk dat dat persoonsgebonden is. Ik ken ook mensen die na overlijden van een partner juist de draad opgepakt hebben en (veel) nieuwe contacten zijn aangegaan en daardoor juist niet eenzaam zijn geworden.
Daarnaast ken ik ook mensen die wel een partner hebben, of zelfs ook veel mensen om zich heen, maar in die contacten niet (de voldoening) vinden wat ze nodig hebben, en zich daardoor eenzaam voelen. Tussen eenzaam zijn en eenzaam voelen zit nog wel een verschil denk ik.
Je kunt altijd eenzaam zijn. Zelfs in een relatie. Zelfs tussen andere mensen. Zelfs in een gezin. Ik durf niet te generaliseren. Zelfs mensen die het tegenovergestelde van eenzaam lijken, kunnen van binnen zich toch eenzaam voelen. Net als er mensen zijn die in hun eentje in een restaurant gaan zitten en dat niet alleen prima maar ook lekker vinden.
Ik weet alleen dat eenzaamheid een rotgevoel is.
Goed verhaal.
Zelf ben ik een alleenganger. Loop of fiets prima alleen. Voel me zeker niet eenzaam. Onderweg knoop ik moeiteloos een gesprek met een wildvreemde aan. Maar heb door m’n vrijwilligerswerk ook veel contact, vooral via de telefoon.
Mijn indruk is dat vrouwen minder graag alleen op stap gaan dan mannen. Ken daar ook wel wat uitzonderingen op.
Ja ik heb eigenlijk geen idee wie makkelijker alleen op stap gaat. Het zou best kunnen dat vrouwen dat lastiger vinden dan mannen.
Het is natuurlijk heerlijk als je hier geen last van hebt. Maar ik denk dat veel mensen zich toch wel eenzaam voelen. Je leest ook altijd onderzoeken waaruit blijkt dat het een enorm probleem is.