Een nieuw hoogtepunt in mijn online leven: ik behoorde gisteren volgens Twirus tot de 5 meest populaire personen op Twitter in Nederland.
Tsja. Dat maakt een mens niet vaak mee, althans, dit mens niet. Ik kon het niet laten, het te retweeten. Heel egocentrisch van me. Maar vooral omdat ik er zo om moest lachen.
Weet je wat het is: het is allemaal alleen maar mogelijk dankzij anderen. Het komt puur doordat het in een twitterchat als #blogpraat handig is om te antwoorden aan een mede-twitteraar (dus je tweet met een @naam beginnen) in plaats van dat niet te doen. Want als je dat niet doet, zien al je volgers al je tweets, en in het geval van een tweet kan dat een beetje veel zijn.
[Ik trek me daar niets van aan, dat begrijpen jullie. Ik ben zo verweven met #blogpraat, heb er zoveel aan te danken. Als iemand het vervelend vindt om op maandagavond 50 tweets in zijn/haar timeline te zien en me ontvolgt, heb ik daar alle begrip voor, maar ik ga het er niet om laten.]
Mijn punt is, je bent niets zonder anderen. Zeker online. Bloggen is pas leuk als anderen je lezen en reageren. Tweeten is pas leuk als anderen terugpraten. Een bedrijf zijn is pas leuk als je klanten hebt. Schrijver zijn is pas leuk als je gelezen wordt.
Zo’n twitterchat is niet mijn verdienste, maar dat van alle deelnemers door de jaren heen. Zoals heel veel dingen de verdienste zijn van heel veel mensen samen.
Samen kunnen we bedrijven financieren, boeken schrijven, overheden ten val brengen, organisaties dwingen tot verandering, goede doelen helpen, dromen helpen verwezenlijken, dingen verzinnen, plannen maken. De wereld veranderen.
En sociale netwerken faciliteren dit. Hoezo, social media zijn niet sociaal?
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
In eerste instantie ben ik geneigd je gelijk te geven. Een mens is niets zonder anderen. We zijn immers sociale wezens, die anderen nodig hebben om beter inzicht in zichzelf te krijgen. Te sparren. Te klankborden. Of hoe je het ook maar wilt noemen.
Maar is bloggen pas echt leuk als er gelezen wordt? Als mensen reageren? Hoe zit het dan met een dagboek? Dat is toch ook iets wat je puur voor jezelf doet? Of neem de schrijvers van romans die uren, dagen, wekenlang zich op een werkkamer opsluiten om na enige tijd hun ‘kindje’ te baren. Wordt het pas leuk voor hen als de recensies loskomen. Als in achterafzaaltjes in de provincie mensen luisteren naar voorgedragen werk. Om daarna de nodige vragen te stellen?
Een mens leeft bij interactie met anderen. Anders verword je tot een zonderlinge kluizenaar. Maar zolang ik niet heel veel reacties op mijn blog krijg, schrijf ik toch maar gewoon door.
Ondertussen met deze reactie gewoon stilletjes hopend extra verkeer naar mijn site te trekken en reacties te krijgen. Dat dan weer wel. 🙂
Het proces is het leuke, voor mij, het schrijven, maar ook het proces van lezers krijgen en horen wat ze denken. Wat ik nooit doe, ook niet stilletjes, is reacties achterlaten in de hoop verkeer te trekken. Oprecht nooit mijn reden. Ik vul de URL wel altijd in, maar iedere keer twijfel ik, omdat dat aspect me gewoon niet boeit. Tsja. Dubbel, he – bloggen en blij zijn met lezers, maar niet actief op zoek zijn naar lezers…
samen staan we sterk!!!