Dit is, geloof het of niet, mijn derde artikel van vandaag. Er staan al twee concepten in WordPress, half af. Ik was er niet tevreden over.
Eentje was net als deze, over persoonlijke inzichten. Beetje het niveau “De top bereiken is een Mindset”, zeg maar. En de andere ging over bloggen voor werkzoekenden.
Een innerlijke, kritische en eerlijke analyse leert me dat het wel diep zit, de redenen dat ik ze niet gepubliceerd heb. In beide gevallen ging ik er te veel over na denken. Het ging allemaal niet zo spontaan.
Niet spontaan
Bij het stuk over bloggen i.v.m. je loopbaan voelde het een beetje gemaakt. Ik deed het niet uit zelfpromotie, meer omdat ik toch met een presentatie bezig was over dat onderwerp en het me leuk leek om er dan ook maar over te bloggen. Een soort research blog. Maar ik durfde niet eens de link naar het evenement op te nemen. Vond ik zo pushy.
De andere gaat over hoe je onbewuste (althans: mijn onderbewuste) dingen vergeet die niet belangrijk zijn. En hoe je daar bewust of onbewust mee om kunt gaan. Ergens in mijn hoofd was een stemmetje dat zei: je schrijft dit alleen maar om je eigen vergeetachtige gedrag te verklaren.
Hoe dan ook voelde het niet OK. Het pure, spontane was er uit.
Kwaliteit & bijgeloof
Als ik kijk naar de posts op dit blog die het best gelezen zijn, zijn het altijd de spontane. Liever gezegd, vrijwel alles dat je hier vindt is spontaan. Als ik er lang over na ga denken, komt dat de kwaliteit niet ten goede. Dan ga ik mezelf second guessen. Twijfelen.
Ik bewonder mensen die in staat zijn om altijd doordachte artikelen te schrijven.
Mij lukt dat niet meer.
Ik heb al ruim een jaar een idee voor een artikel over Facebook. Zijn op meerdere plekken al versies van. Niet gelukt om het te schrijven en tot een goed stuk te maken.
Spontaan werkt beter bij mij. Als ik te lang nadenk, krijg ik een beetje blogangst. Het lijkt wel zo’n bijgelovig iets – zoals de voetballer die altijd een bepaald paar sokken aan moet of de topsporter die alleen kan presteren na een bepaald ritueel.
Maar hoe komt een mens daar weer af? En is dat eigenlijk nodig?
PS Om te bewijzen dat ik niet perfectionistisch en wel spontaan blog, ga ik geen bijpassend plaatje zoeken. Zo.
- Vroeger - 14 januari 2025
- Bergen werk - 13 januari 2025
- Radertje - 12 januari 2025
Kun je niet spontaan en doordacht bloggen? Spontaan omdat een bepaald onderwerp waar je over wil schrijven ineens in je gedachten opkomt en je daar allerlei gedachten over kwijt wil en toch doordacht omdat je ze eerst voor jezelf uitschrijft, om te kijken waar je eigenlijk heen wil met de blog. Wat ’the point’ is en hoe je daar wil komen. Dat is in ieder geval hoe ik het doe. Ik schrijf alles op, gooi mijn gedachten eruit en schuif dan net zo lang met de tekst tot alles op de juiste plaats staat en ik vind dat het stuk mijn gedachten goed en duidelijk verwoord.
Over veel dingen moet je toch nadenken voordat je ze online gooit, volgens mij, maar dan kunnen de eerste gedachten en ideeën die daar de aanleiding voor waren nog wel spontaan zijn toch?
Ja, dat lijkt me wel, dat het elkaar niet hoeft uit te sluiten! Eigenlijk doe ik het net als jij: Ik schrijf het, lees het nog een paar keer door, verander dingen, verander de inleiding, verander de titel, tussenkopje, alinea anders, zoek soms een afbeelding, en publiceer.
Dus in die zin gaat het ook bij mij niet zo maar online. Maar ik schrijf het op, lees het na, pas aan waar nodig en zet het online. Ik maak geen concept om later nogmaals te lezen en aan te passen en dan pas te publiceren.
Wat bij mij verlammend werkt is als ik het schrijf, en dan niet publiceer, en dan ga nadenken. Dan komt het er niet meer van. Dan ga ik twijfelen. Gek he?
Ik heb eigenlijk net een beetje moeite met die spontane blogs. Mijn berichtjes zijn meestal op voorhand vrij uitgedacht. De laatste tijd heb ik daardoor wel wat gebrek aan inspiratie…
Ik denk dat het een kwestie is van de balans opmaken tussen wat je werkelijk wil (op langere termijn met je blog) en waar je nu zin in hebt (tijdens het schrijven). Soms heb ik zin om spontaan te gaan schrijven over alles wat me bezighoudt, maar dat wordt dan afgeketst door mijn “langetermijnblogplan” en hetgeen wat ik eigenlijk wil met mijn blog.
Als je duidelijke doelstellingen hebt met je blog, maakt dat het ook lastiger, denk ik. Want je kunt niet alles er zo maar op zetten. Aan de andere kant kunnen veel ‘zakelijke’ blogs (of gewoon blogs met doelstellingen) wel wat winnen als er meer persoonlijk en spontaan op geschreven wordt, denk ik. Net als bij mij met mijn blogangst werkt de druk om ‘goed te bloggen’ anders soms verlammend. Voor zoveel bedrijven en zzp-ers geldt dat het juist het persoonlijke element is, de personen achter de bedrijven, dat potentiële klanten overtuigt. Denk je niet?
Misschien kun je jezelf een keer per week (of hoe vaak je ook blogt) toestaan om gewoon vrij te bloggen binnen een kader.
Ik merk dat ik zelf een beetje onzekerder wordt als ik mijn kader ‘marketing/ondernemerschap’ los laat. Dan weet ik niet zo goed meer wat ik moet. Gek is dat, die houvast is toch nodig. Maar als er te veel kaders zijn, werkt het weer verlammend. Het is een precaire balans.
Ha, ik en peet zitten lekker zo ongeveer tegenover elkaar, wat onze blogmening betreft althans. ga lekker door met spontaan bloggen. vooral die sokken niet weggooien zo lang ze niet te krap zitten… mijn ervaring is dat je dat op een gegeven moment je initiele minder spontane ‘opzet’ dan als vanzelf spontaan af of overschrijft.
Ik ben niet meer voor over welke angst dan ook heen stappen…hoe zweefteverig dat ook klinkt, doe waar je goed in bent, focus daarop, dat geeft energie en steeds meer zelfvertrouwen, waar het nog meer van gaat stromen en dan lossen de angsten ook op, zeker als je ze wel in het zicht hebt – Ik ben van de #nopush geworden…smelten is mijn toverwoord… sneeuw voor de zon enzo…als je dan achterom kijkt wel denken: o was ik daar noui zo bang voor, maar zonder oordeel, en met trots.
En om uit te proberen een ‘bedacht ‘artikel er tussen door knallen, op een moment van lef, staat dat in het geheel niet in de weg… 😉
Ja jij maakt echt die ontwikkeling door, gewoon schrijven wat je wil he? En doen wat je wil doen, ook. Gaaf is dat. We zijn daar denk ik allemaal mee bezig, de mensen die hier regelmatig langskomen. Zoeken naar die balans.
Eigenlijk bedoel ik met die sokken weggooien dat Elja vooral door moet gaan met spontaan bloggen, zelfs wanneer ze een ‘uitgedacht blog’ wil schrijven. Ipv naar 100% kwaliteit te streven en niet posten, dan maar eentje van 90% posten.
Speciaal voor jou gisteren nog wel een fotootje toegevoegd bij mijn mega-korte, ik-ben-te-moe-om-te-bloggen-post! 😀
🙂
Hoe kom je er vanaf? Door het ritueel te verbreken. Gooi die speciale sokken weg. Dat lucht op. Geeft ruimte. Rituelen/tradities/bijgeloof beperken. Althans, dat is mijn visie.
En volgens mij zijn we hier weer terug bij het onderwerp dat we eerder hadden over die balans tussen spontane en doordachte blogs. Zelf zoek ik ook naar die balans (vandaag eindelijk weer eens een blog gepost welke ik niet op de dag zelf heb geschreven), maar daarvoor zal ik toch echt af en toe een miskleun moeten maken. Wat beter is dan niets doen.
Dus kom maar op met die bijna-perfectionistische blogs (inclusief bijbehorend plaatje). En stap over die ‘blogangst’ heen.
Terwijl ik je reactie zat te lezen herinnerde ik me opeens dat ik laatst juist het tegenovergestelde dacht. Dat ik juist meer gestructureerde, uitgedachte artikelen wilde gaan schrijven.
Grappig hoe we allemaal diezelfde beweging doormaken?!
herkenbaar, wel.
ik schreef niet voor niets dat stuk over niet het perfecte blog willen schrijven.
Ik heb nota bene nog een draft staan over schoonheid. Dat, als ik het mooi wil zeggen, de waarheid er een beetje van af gaat. Maar juist in dat stuk wilde ik het te mooi zeggen.
andere punt is: het gaat zo lekker met me. en ik schrijf beter als ik in de shit zit. Dan kan ik mooi mijn zielepijn er uit gooien. 😉
het is een beetje vastpakken en weer os durven laten bij mij. en dan weer opnieuw: vastpakken en weer loslaten.
en blijven durven zonder ‘plan’ in mijn hoofd te leven. Wel mijn theaterplan natuurlijk, maar geen levensplan. En dan zorgen dat ‘geen levensplan’ niet het volgende plan wordt.
Schrijven vanuit de put is ook een soort ritueel misschien. Wat jij zegt: zorgen dat ‘geen levensplan; of ‘geen blogplan’ het volgende plan wordt. Dat is de uitdaging.