Het is me wat. Ik dacht dat ik vergeten was om te bloggen gisteren! Ik kon me niet meer herinneren wat ik had geblogd en dat ik had geblogd.
Het was een rare dag, ik werd opeens heel angstig namelijk. Enigszins arrogant natuurlijk om te denken dat je zo belangrijk bent dat je je zorgen moet maken. Maar toch.
Die angst, dat is een raar iets. Wie had ooit gedacht dat ik nog eens bang zou zijn om te twitteren en te bloggen wat ik denk? Een mij totaal onbekend gevoel. Meerdere huilbuien gehad gisteren, zo eng vond ik het.
Wat een moed hebben bloggers over de hele wereld toch, dat ze zich uitspreken. En blijven uitspreken. Dat ze informatie delen terwijl autoriteiten die niet naar buiten willen brengen. Bloggers, journalisten, twitteraars, klokkenluiders. Wat een kracht heb je nodig om angst te weerstaan – onvoorstelbaar.
Ik weet niet hoe ze het doen. Dat geldt niet alleen voor bloggers uit landen met regimes die vrijheid van meningsuiting niet toestaan. Maar ook gewoon in Nederland. Het is moedig om je bloot te geven. Moedig om je uit te spreken. Moedig om te laten zien waar je voor staat. Vind ik.
Wie dit blog volgt, weet dat ik dat eigenlijk niet echt doe. Ik ben meer van de subtiele hints en de schappelijke meningen en vooral het niet uitspreken.
Ha.
Mag je je uitspreken over dingen waar je niets van weet, zeiden mensen gisteren in #blogpraat? Ik geef toe dat ik daar soms moeite mee heb in dat hele gedoe rondom Turkije. Ik weet er ook niet altijd het fijne van maar ik WEET dan nog dat ik er niet het fijne van weet. Maar er zijn mensen die zich er gewoon instorten zonder enige kennis van zaken. Met hashtag, zelfs. Heb ik moeite mee.
Aan de andere kant…
Misschien doen ze wel wat moet gebeuren. Misschien helpt het wel. Discussie, aandacht, daar gaat het om als je iets wil veranderen in de wereld. Gedachten moeten gelezen en gezien worden, willen ze iets kunnen bereiken. Ze moeten een amplifier hebben, een luidspreker.
En dat kunnen we allemaal zijn, zo’n luidspreker. Als je maar in het doel gelooft, toch? Gewoon. Op jouw manier.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Tsja, angst en moed. Het is me wat. Ik ben iemand die juist heel fel en uitgesproken kan en wil zijn. Toch heeft het heel lang geduurd voor ik me over iets heel persoonlijks heel specifiek heb durven uitspreken. Omdat er een enorm taboe op rust. Je kunt natuurlijk een anoniem blog beginnen. Dat voelt alleen ook niet goed. Dus heb ik het maar een keer gewoon uitgesproken. Met als gevolg weinig tot geen reacties. Nog niet.
NB: Opvallend dat ik nu toch om de hete brij heendraai en niet onomwonden zeg wat ik dan heb uitgesproken. Bij deze dan. Ik ben kind van een ouder die psychiatrische problemen had. Dat wilde ik een keer uitgesproken hebben.
Tranen. En een lach. Wat is dat toch, met taboes? Vooral rondom dingen waar je zelf niets aan kunt doen? Iedere familie heeft dingen die men liever geheim houdt, he? Ik heb ook een paar grote. Ik ben er nog niet aan toe om die uit te spreken, zoals jij.
Ik begrijp dat wel, zo’n anoniem blog. Het is de eerste stap voor mensen om het toch kwijt te kunnen en het water te testen, zoals ze dat zo mooi zeggen in het Engels.
Het is me wat, Michel. Dank voor de moed!