Ik zit te denken over exclusiviteit.
Ja, ik geef toe, dat komt omdat ik vandaag twee keer uitgesloten werd.
Dat is een confronterende situatie hoor: clubjes.
Het is net het schoolplein. Of mijn studententijd. Sjongejongejonge.
Ik deed er totaal aan mee, destijds, bij de studentenvereniging. Wij en Zij.
Ik was schaamroodopwekkend vreselijk verschrikkelijk erg.
Ik vond het denk ik gewoon zo fijn om ook eens bij een groep te horen, bij een club.
Haha! Boontje komt om zijn loontje… 🙂
Het is dus wel goed ook weer voor me, vandaag.
Hop! Even met de voeten op de grond, voelen hoe dat is.
Evalueren of je zelf soms ook zo doet.
Ik hoop het niet. Ik vrees soms wel.
Stom is dat. Want weet je wat ik nou leuk vind? Blij van word?
Groepen met inclusiviteit.
(is dat een woord?)
Dat iedereen aan #blogpraat kan deelnemen, bijvoorbeeld, en welkom is.
Dat nieuwkomers op de internationale school gezellig koffie komen drinken.
Dat er een Facebookgroep is waar alle buitenlandse vrouwen in Istanbul bij mogen en elkaar dan de meest stomme maar ook belangrijke dingen kunnen vragen.
Dat je mensen een keer mailt om te vragen of ze mee willen als je iets organiseert, ook al ken je ze nog niet zo lang. Dat soort dingen.
Het is precies wat ik zo fijn vind aan online, vaak.
Groepen met inclusiviteit geven een warm gevoel.
En tuurlijk zijn er (gedrags?) regels. Die zijn er altijd. Vaak ongeschreven. Soms geschreven.
Maar binnen dat kader is iedereen welkom.
Niets erger dan de eerste dag op de nieuwe school van je kind staan tussen ouders die elkaar allemaal lijken te kennen. En dat er dan niemand tegen je praat.
(dat was vandaag niet mijn situatie…phew…!)
Die ene persoon die dan naar je toe komt en zich voorstelt, ook al hoeft het niet, die ene persoon zul je nooit vergeten.
Dat zijn mijn helden.
Die mensen voor wie er geen ‘juiste kleding’ of ‘zelfde taal’ of ‘juiste vrienden’ of ‘juiste nationaliteit’ is.
Zo probeer ik te leven, offline en online.
Je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn.
Je hoeft niet altijd iedereen overal voor uit te nodigen. We zijn niet allemaal hetzelfde en we hoeven niet allemaal alles samen te doen.
We hebben allemaal onze voorkeuren. Prima.
Maar mensen verdienen vaak een kans. En sommige situaties lenen zich gewoon niet voor exlcusiviteit.
Ach. Les geleerd, inzichten vergaard en ambitie bijgesteld.
Het is iets om naar te streven.
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
Hier word ik stil van, want het is herkenbaar en je vergeet het zeker niet. Het is die glimlach, een groet, het gevoel van hé wat fijn dat ik je zie en dan hoef je geen gesprek te voeren. Het is gezien worden zonder woorden, maar welkom zijn als je daar behoefte aan hebt. Het raakt me!
Die fouten *maken* we allemaal
Waar het om gaat is *dat je er van leert!*
Mooi geschreven en herkenbaar 🙂
Wat lief, Carla. En wat fijn om te horen. Ik vraag me soms wel af: ben ik nou gek??? 🙂