“I don’t know how she does it”, heet het boek geloof ik, over de succesvolle werkende moeder die cupcakes koopt en doet alsof ze ze zelf gemaakt heeft, voor de bake sale op school. Ken je het? Vreselijk boek vond ik het en ik geloof niet dat ik de film aangedurfd heb.
Maar de titel is wel pakkend.
“Hoe doet ze het toch?”
Sinds ik weer in Nederland ben, laten sommige moeders zich dat ontvallen, over me. Niet heel direct hoor. Indirect.
Dan heb ik het met een vriendin over hoe je het allemaal doet met drie kinderen waarvan 1 nieuwe baby (zij, niet ik!) en dan mompelt ze “nou ja jij doet dat natuurlijk allemaal heel makkelijk…”.
En ik denk: he?! Wek ik die indruk? Dat ik het allemaal makkelijk doe, met drie kleine kinderen en mijn werk? Ze woont duidelijk niet bij mij in huis. Want dan zou ze wel beter weten.
Het is waarschijnlijk een compliment als mensen denken dat je het allemaal voor elkaar hebt.
Maar soms voelt het bijna alsof het enige effect op andere moeders is dat ze meer druk voelen. Iedere moeder die het allemaal maar doet geeft de andere moeders het gevoel dat ze het ook zou moeten lukken.
Dat is een van de redenen dat ik een hekel heb aan veel van die ‘moeder’-blaadjes. Waarin de ene na de andere hippe moeder tevoorschijn wordt getoverd in superhippe leuke bloemenjurkjes met leggings op de fiets met hun ipad onder de arm die ‘zo’n leuke creatieve baan hebben’ maar toch graag ‘koekjes bakken met de kinderen’.
Ik voel me altijd rot, van die artikelen. Ze geven me het gevoel dat ik tekort schiet. Niet op het gebied van de baan (ik heb ook een leuke baan) maar wel op de na-schoolse gezellige koekjes (bak ik wel, maar meestal zonder de kinderen) en die leuke hippe kleren (spijkerbroek, sneakers, hoodie is mijn standaard outfit).
Wat dat betreft is Facebook nog erger.
Of: iedereen is zo actief op school. Of iedereen is op zakenreis. Of iedereen is gewoon vrij en leuke dingen aan het doen op haar vrije dag. Met de kinderen. Of aan het shoppen (veel).
Iemand die ik uit Istanbul ken postte op Facebook iets over een echtscheidingsadvocaat. Ik stuurde haar een berichtje om te vragen of alles wel goed ging.
Nou, niet zo, het ‘was tijd voor verandering’, zei ze. En zei ze, met jullie? Ze had op Facebook gezien dat we erg gelukkig waren, in Nederland.
Nou, zei ik, dat is alleen omdat ik de stress niet post.
Zonder het te beseffen ben ik een mooiweerposter geworden. En op zich is dat niet erg. Gezellig. Leuke foto’s van momenten dat je iets leuks aan het doen bent. Maar het schept ook een soort verwachting over hoe het leven zou moeten zijn, naar anderen. En het beeld van de perfecte moeder. Het zet andere moeders onder druk.
Hoe doet ze het toch?
Ze doet het niet, natuurlijk, is het simpele antwoord.
Niemand doet het allemaal goed. Of wel. Het maakt niet uit.
Want:
Iedere moeder (vaders ook!) doet haar best. Met werk. Of zonder werk. Altijd met schuldgevoel, of je nou niet, veel of weinig werkt. Altijd proberen om bij de boswandelingen te zijn van de klas van je kinderen of bij het schoolreisje en je schuldig voelen dat je geen voorlees- of luizenmoeder bent (waarom heet dat niet voorleesouder? Of heet het ook zo?).
Iedereen verheft wel eens haar stem tegen haar kind/kinderen. Althans, dat vermoed ik. Iedereen geeft haar kinderen wel eens een boterham met gebakken ei als diner. Denk ik. Iedereen koopt wel eens een potje kant-en-klaar babyvoedsel. Ja hoor.
Ze bestaat niet. Want ze laat steken vallen. Doet dingen niet. Doet sommige dingen heel goed. Vergeet cadeautjes te kopen. Vergeet haar ouders te bellen. Vergeet de verjaardag van haar beste vriendin of vergeet op dat appje te antwoorden.
Valt om 21:00 in slaap op de bank.
Of: zit om 00:44 nog op de bank te bloggen omdat ze eerst nog moet werken omdat ze dat niet heeft afgekregen omdat ze op herfstwandeling was en op ouderavond en ook nog bij een vriendin langs wilde, en, en, en…
Heeft een huis dat niet superschoon is. Heeft het kleed een week lang niet uitgeklopt. Ook niet na de strandwandeling. Heeft te weinig schone broeken voor de kinderen. De verkeerde gymoutfit mee naar school gegeven. Geen appelsap gekocht voor het schooldrankje.
Geen melk in huis.
Een vieze kattebak. Kinderen die niet in bad zijn geweest. Een kamer vol Lego waar je niet kunt lopen. Zet stiekem hele pannen in de afwasmachine. Vergeet de vuilcontainer buiten te zetten en moet een week lang zakken verstoppen in de groencontainer. Een fiets zonder licht.
Kan de/het gymtas/zwembroek/rugzak/drinkbeker/broodtrommel/extra setje schone Star Wars onderbroeken niet vinden.
Sluit per ongeluk de katten op op de slaapkamer en kan dus drie extra wasjes draaien en naar de stomerij met twee dekbedden. Heeft een badkamer waar zo’n 10 ladingen was op de wasmachine wachten.
Heeft een kind dat nog geen veters kan strikken.
De kunst van de werkende ouder is: gewoon laten vallen.
Mijn punt is: niemand doet het allemaal.
Kan niet. Er vallen altijd ballen uit de lucht.
Daarom ging ik vandaag zonder bloemetje op bezoek bij A. (dat was me pre-kinderen echt nooit overkomen). En J. moet morgen in zijn joggingbroek naar school. En F. moet zelf zijn pak maar van de stomerij halen. En ik moet het hele weekend non-stop wassen. En morgen eten we misschien een keer geen zelfgemaakte pizza maar gewoon pizza van uit het vriesvak.
En de kapper voor mij en de kinderen moet nog maar een weekje wachten. En mijn losse fietszadel dan ook maar. En J. kan over een maand ook nog wel op voetbal.
Ik weet steeds beter welke ballen ik niet in de lucht hoef te houden, als het niet lukt. Dan nog kan ik al die andere ballen niet perfect vangen, maar zo lang de kinderen gezond en gelukkig zijn, mijn werk geld oplevert en ik het leuk vind en ik af en toe een keer een avond op de bank kan hangen met F., is het goed.
Hoe ze het allemaal doet?
NIET!
Gewoon laten vallen, die ballen.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ah daar is het artikel! 😉 En zo is het. En ik wil het echt geloven. En rationeel lukt dat. En toch zie ik ze, denk ik, voel ik, die moeders die dat wel allemaal kunnen… met vijf kinderen… Of toch niet? En zo wel: hoe? Misschien heel gestructureerd, met de lego alleen aan de keukentafel? En niet mogen schilderen? En de box laten staan tot ze 5 zijn?
Hahahaha! Ja misschien doen ze het zo met die Lego (bij mij ligt de vloer van de kinderkamer VOL en schreeuw ik af en toe dat ik alles weggooi als ze NU niet opruimen). Maar ik weet het niet. Sommige moeders lijken inderdaad wel supermoeders. Maar of ze het nu echt zijn????
Nee joh, die zijn niet zo lief en sensitief als wij zijn 🙂
Mooi, Elja! Ik heb genoten van je blog en zal het onthouden: gewoon die ballen laten vallen!
Thanks Debbie! DOEN! Het kan gewoon niet allemaal, althans, niet als je een beetje rust wilt houden in je hoofd en je leven.
Vrouwenblaadjes niet lezen, tractaties voor school kun je ook gewoon kopen (vooral omdat je werkt), koop gewoon wat extra broeken en onderbroeken, neem een schoonmaakhulp, vraag om hulp en wees jezelf. Dat mijn devies. Ik kreeg een keer commentaar op gekochte quiches bij het paasontbijt…. nee, ik ging dat niet zelf maken voor kleuters die het toch niet opeten, ben niet gek toch…. en ik kreeg een keer commentaar omdat ik ‘alleen maar mr’ doe op school….. daar zakt mijn broek vanaf! Ik vind luizen vies en voorlezen doe ik thuis. Doei ajuus, ik ga lekker werken, mijn collegas zijn stukken minder kritisch dan andere moeders…….
Hahahaha! ‘Alleen MR’??? Het moet niet gekker worden. En commentaar op gekochte quiches, nou ja, het zegt meer over die ander dan over jou, denk ik, he? Als alle moeders zich maar realiseren dat we allemaal stress hebben, allemaal ons best doen, of we nou werken of niet werken of part-time werken. Dan wordt het er een stuk eenvoudiger op!
nou precies, ik hou alleen die ballen in de lucht die ik belangrijk vindt, die ande re heb ik al zo lang geleden laten vallen, die kan ik niet eens terugvinden!
Goh ik heb het mij nooit zo gerealiseerd maar nu ik er over nadenk ben ik ook een “mooiweerposter” op social media en vooral op Facebook.
Ik heb geen kids maar realiseerde mij eerder deze week dat ik gewoon niet snap hoe bloggers al die schoteltjes draaiende houden, ik bedoel, ze zijn overal aanwezig, doen mee aan elke winactie op Twitter en Facebook, retweeten zich suf en voor mijn gevoel gaat het ze nog makkelijk af ook? Zucht…. wat een leven 😉
Ja precies! Die bloggers, dat is eigenlijk hetzelfde he? Ik weet niet hoe ze het doen. Je kunt natuurlijk dingen heel slim gaan doen, voorbereiden, automatiseren, combineren enerzijds. Of dingen maar half doen, waar dat kan.
Of misschien vinden ze het gewoon echt heel leuk en investeren ze gewoon al hun tijd in hun blog en kunnen ze dat ook doen vanwege hun thuissituatie en het opgeven van andere dingen??
Weet je via twitter ben ik ook mijn teleurstellende eigenschappen gaan bloggen, dus niet dat mooi weer gedoe, want dat klopte niet met mijn realiteit. En wat bleek, de “mensheid” viel niet eens over me heen. Niet dat ik nu plotseling begrepen werd, maar daar kreeg ik een ander, mij bevredigend antwoord op. (Los van de kids)
Leestip: (sharing is caring) Bij ons in Wijchen woont een moeder die hier een boek over vol heeft geschreven. Ik beveel haar van harte aan: http://www.wingeaston.nl/vmchk/Boek-bestellen-voor-particulieren/Moe-is-Moe-maar-voldaan/flypage.tpl.html
Heb even zitten lezen, dat ziet er superleuk en relaxed uit!
1. Onmisbare hulp. 2. Zelden naar de kapper. 3. Alleen leuke geslaagde foto’s posten. 4. Sociale contacten online onderhouden ipv met clubjes/koffiedrinken/netwerkmeetings. Enz enz, ik zou denk ik moeiteloos tot 100 punten komen.
Haha, dat ‘zelden naar de kapper’ levert mij juist stress op want op een gegeven moment gaat mijn haar me ergeren en dan komt het er maar niet van en dan heb ik een presentatie en dan heb ik er stress over.
Maar verder: zou best nuttig zijn voor anderen om die 100 punten te delen! Zo kwam ik er, toen mijn oudste 2 was, achter dat andere moeders wel eens gewoon een ei bakten savonds, in plaats van een verantwoorde groentenbevattende maaltijd. Ik wist niet wat me overkwam. Het was niet in me opgekomen….
zo leer je van elkaar.
Heerlijk! Inderdaad gewoon ballen laten vallen! Of doorgooien. Je kunt ook ballen uitbesteden, aan lieve oma’s bijvoorbeeld, of een vriendin of buurvrouw. Hulp vragen is ook oké. Vind ik: werkende moeder van drie. Mooi blog!
Doorgooien! Goede! Ben ik niet zo goed in maar helpt wel heel erg!
Heerlijk verfrissend blog! En helemaal met je eens: als het niet allemaal gaat dan doe je gewoon een deel NIET 🙂
HOP! 🙂 dat scheelt weer he?!
Was het er maar, Vroeger, twitter. Wat zou ik veel met anderen hebben kunnen overleggen. Of idealiseer ik deze tijd nu? Ik vond mezelf best een goede moeder, alleen, ja…wat alleen? ’t Was zoals het was. Ik vergeleek me om te beginnen met mijn moeder, die toen ik klein was verjaardagen altijd zo leuk wist te vieren. Dat wilde ik ook. Net zo, zo niet beter. Maar verder was ik mijn eigen maatstaf. De lat lag hoog. Ik kon er niet aan voldoen, in de verste verte niet. Complimenten van anderen, of kritiek, eigenlijk is er geen verschil tussen het ontvangen ervan. Het is goed die eigen maatstaf, alleen ik moest wel realistisch leren zijn, leren wat ik aan kon, waar mijn, ja mijn grenzen lagen. Maar toch, er zijn mensen die veel, zo niet alles beter kunnen. Dat geeft niet, tenminste als zij, en ik, wij allen dus gewoon om te beginnen ons zelf weten te zijn en daar leren tevreden over te zijn. Dat we niet elkaars verwachtingen proberen na te komen e.d. En zeker ons door artikeltjes uit vrouwenbladen en tv. reclames ons op een verkeerde manier laten beïnvloeden.
Maar soms kan je het je inderdaad afvragen, zonder dat daar een antwoord op hoeft te komen: “Hoe doet ze het toch?”
Natuurlijk wil je het beste voor je kinderen, maar nooit kunnen voldoen aan je eigen meetlat, dat geeft alleen maar stress en frustratie en verdriet, vind ik. Dat heeft ook weer zijn weerslag op je kinderen he? Zonde. Maar lastig om je eigen meetlat langs de meetlat te leggen, merk ik.
Ik reageerde wat plompverloren al associërend op je stukje. En dan is het al weg voor ik er erg in heb. Later dacht ik nog na over die eigen lat. Over hoe die tot stand komt enzo. We komen allemaal overeenkomstige dingen tegen in het leven, maar ook verschillende zoals jullie nu met een baan erbij. Je moet dan haast leren jongleren, net als die chinezen met al die schoteltjes tegelijk in de lucht, maar nu met de diverse taken. Hartstikke leuk en bevredigend als het lukt. De gezellig thuis zittende moeder met de thee is een beeld uit het verleden. Ik had dat zelf prima gevonden als dat gebleven was. Maar dit terzijde. Je had het over loslaten, ja, nemen zoals ’t komt, ook jezelf.