De nieuwe reclame van de Plus-markt. Gezien toevallig? Gericht op vrouwen. Denk ik. Moeders en oma’s. Die graag Plusmarktlego willen hebben voor hun kinderen.
In de reclame speelt een jongetje ‘supermarktje’. We zien hem supermarktmanager spelen. Hij vindt het leuk. Alle dingen zijn van lego.
Als een oudere dame vraagt om de koffie, zegt hij ‘Loopt u maar even mee, mevrouwtje.’
TJE? Ik haat dat -tje.
Waarom is het OK en geaccepteerd en grappig dat een klein jongetje een vrouw aanspreekt met ‘mevrouwtje’? Als zoiets gedaan wordt in een reclame gericht op vrouwen, betekent dat dan dat wij vrouwen dit accepteren en zelfs logisch vinden? Acceptabel?
Ik erger me al zo lang als ik volwassen ben aan dat ‘-tje’. “Ik ken een vrouwtje dat…”.
Ik zie het als een symptoom van een groot probleem. Een probleem van ongelijkheid. En ik denk dat dat probleem nog steeds enorm is. Dat het leidt tot feitelijke dingen, zoals ongelijkheid in salarissen. Maar ook tot minder duidelijke maar even erge dingen, zoals meisjes die geen nee durven zeggen en vervelende situaties op de werkvloer.
Ik hoorde een verhaal laatst. Uit de derde hand.
Het ging over een jonge, slimme en mooie vrouw. Nog geen 30. Werkzaam in een interessante functie bij een bedrijf waar mannen ver in de meerderheid zijn, kreeg ze in een gesprek met een oudere, mannelijke collega van hem het verzoek te connecten op LinkedIn.
Dat kwam omdat hij had gehoord dat ze vroeger model was geweest.
Hij vroeg haar: wat voor model? Billenmodel? Handenmodel?
Boem.
De ‘-tje’, maar dan anders. Erger.
Ze wist niet wat ze er mee aan moest. Maar ze voelde zich smerig. Smerig en schuldig, vermoed ik. Ze ging niet klagen, want het was in haar bedrijfsomgeving heel normaal om vrouwen aan te spreken met ‘schatje’ (weer dat -tje!). Dan weet je wel – of denk je te weten – dat aan de bel trekken geen zin heeft.
Het is mij ook een keer overkomen. Niets ‘ergs’. Een hand op mijn knie. En ik hield ook mijn mond, behalve tegen collega’s, net als deze vrouw. Ik heb het een paar dagen later pas aan mijn manager verteld, maar zonder naam en toenaam. Vond ik zielig voor de man in kwestie.
Ik begreep wel dat een klacht verstrekkende consequenties voor hem zou hebben. Voor een verder vriendelijke collega met een vrouw en kinderen. Dus ik deed het niet. Want het was ‘niet erg’.
Maar het is natuurlijk wél erg.
Het lijkt iets kleins en onbelangrijks, zo’n opmerking, zo’n hand. Maar zo zie ik het niet. Helemaal niet nu het 10 jaar verder is en ik het beter begrijp.
En ik weet niet of het allemaal begint met dat -tje of dat ‘vrouwtje’ gewoon een uiting is van hetzelfde fenomeen.
Ik heb geen dochters maar wel zonen.
Ik probeer ze op te voeden met het idee dat jongens en meisjes verschillend zijn maar even waardevol. Allebei nodig. Dat jongens met poppen mogen spelen en roze lego leuk mogen vinden en dat meisjes kunnen kickboxen. Dat iedereen mag doen en worden wat hij of zij wil, wat voor ideeën de wereld ook heeft over je sekse, je geaardheid, je huidskleur, je religie, je nationaliteit.
En dat mensen geen -tje’s zijn.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi artikel en het valt mij ook altijd op en triggert me enorm. Dit jaar juni organiseerde ik een Event waarbij ik als hoofdspreekster Neurowetenschapper Nienke van Atteveldt heb uitgenodigd. Heel interessant wat zij te vertellen heeft over dit soort zaken en wat het betekent voor MindSet.
Toen mij laatst trouwens gevraagd werd hoe het ging met mijn bedrijfje, heb ik heel vriendelijk gevraagd vanwaar die -je erachteraan kwam.. 😉
Ja dat BEDRIJF-JE. Brrrrrr. Maar eerlijk is eerlijk, vaak is dat hoe vrouwen zelf hun bedrijf omschrijven. We moeten gewoon lachend het tegendeel bewijzen dan maar he?? Wat leuk, dat klinkt goed, dat verhaal van Nienke. Is dat ergens te vinden?
Helemaal met je eens. En ook heel fout zijn vrouwen die t over hun ‘dinnetjes hebben. Hou toch op!
Ik betrap mezelf er ook soms op maar ik probeer het te vermijden. Brrrr.
Amen.
Dacht dat ik slakken op laag water zocht door me zo te irriteren aan die reclame en de tsjes en de handen en de vragen en de werkende moeders en de zorgende vaders en dat ik 40 er nog steeds het enige “meisje” op mijn afdeling ben….. nou ja. Enough said
Nee niet enough said Aleid! We moeten onszelf niet naar beneden (laten) halen als we dit stom vinden en onjuist. En ons laten horen. Gogogogo!
Andere vrouwen zeggen het ook. ‘Dat meisje’ of ‘Dat bruidje’. Ik denk dus dat die verkleinwoorden niets met seksisme of iets dergelijks te maken hebben. Wel met dat we vaak over anderen denken als ‘minder’ en dat we in Nederland graag verkleinwoorden gebruiken.
Dat staat wat mij betreft dus los van een gebruikte toon, handen op knieën, Verzoeken die te ver gaan en dat soort zaken.
Voor mij niet. Ik zie het integraal onderdeel van de manier waarop naar vrouwen gekeken wordt.
Ik ben het met je eens, Elja. Dat -tje achter veel woorden klinkt misschien leuk maar verbergt zo wel een groot probleem dat erg hardnekkig is. Het is diepgeworteld en zit zo ingebakken in allerlei patronen dat we het vaak niet eens doorhebben.
Op NRC Q las ik vandaag een artikel dat inhaakt op je inleiding met dat reclamevoorbeeld (wat trouwens ook erg veelzeggend is):
http://www.nrcq.nl/2015/09/12/in-de-reclames-kookt-mama-en-werkt-papa
Een citaat:
Wat ook meespeelt, zegt Wolfensberger, is dat “98 procent van de creatieven” in de reclame-industrie zélf man is. “Ik heb vaak genoeg gezegd in vergaderingen: ‘Jongens, is dit nou nodig’, als het over vrouwelijke rolmodellen ging.”
Maar laten we ook niet vergeten dat reclame per definitie conservatief ís, zegt Wolfensberger.
Tja…
:(( tsja…