- Afteldag: 19/22
- Aantal woorden: 42.080
- Aantal pagina’s: 123
- Aantal hoofdstukken af: het vordert gestaag
Over de helft
Ik kan niet meer stoppen met denken over dat boek. Het zit in mijn hoofd en het wil er niet meer uit.
De hele dag door, als ik er niet mee bezig ben, denk ik aan kleine dingen. Zinnen, onderwerpen, quotes. Dingen die ik moet veranderen of er bij moet schrijven. Soms is het meer een idee over hoe ik iets zou kunnen doen. Bijvoorbeeld: ik heb een aantal mensen geinterviewd maar wist niet goed hoe ik hun verhalen moest verwerken in dit boek. Tot ik bedacht dat ik dat in Scrivener kan doen door kleine stukjes van hun verhaal in losse notities te zetten en ze later op de juiste plek in het verhaal kan zetten. Probleem opgelost (behalve dan dat ik het nog wel moet doen, al die verhalen doorlopen en er uit halen wat ik het meest relevant vindt in de context van het boek).
Als je een groot gedeelte van het boek hebt geschreven – als je over de helft zit – dan ga je langzaam naar de puntjes op de i toe. En dat kan omdat het boek in je hoofd zit.
A room of one’s own
Het is de derde keer dat ik een boek schrijf. Dit boek is weliswaar groter dan die andere twee (die waren geloof ik maximaal 16.000 woorden) maar het proces is hetzelfde. En het gevoel is ook hetzelfde. Naarmate de deadline nadert, wordt je hoofd een grote brij. Alles zit er. Het moet er alleen nog uit.
Dat klinkt als een goed gevoel en een goed moment in je proces en dat is het op zich ook. Maar het probleem is: tijd en rust.
Toen ik een jaar of 17 was, las ik Virginia Woolf’s ‘A room of ones own’. Jaja, zware kost voor een middelbare scholier, ik weet het. Maar ik was nogal literair en feministisch ingesteld. En ik was diep onder de indruk.
De premisses van Woolf’s verhaal is dat het lastig is om een creatief project op te leveren, althans om dat goed te doen, als je geen tijd en rust hebt. Geen ‘kamer voor jezelf’. Ze realiseerde zich maar al te goed dat er nauwelijks beroemde vrouwelijke kunstenaars en auteurs waren in haar tijd, omdat die vrouwen daar gewoonweg de tijd niet voor hadden. Vrouwen waren afhankelijk van hun echtgenoten en runden huishoudens en gezinnen. Ze hadden geen tijd over voor kunst.
Virginia wel, want die was ongetrouwd en had een fortuin geërfd van haar vader, als ik het goed heb. Ongebruikelijk voor haar tijd was zij een onafhankelijke vrouw die zich over kon geven aan haar gave: schrijven. Met succes.
Het is bijna Kerst en ik heb natuurlijk geen rust. Na het afronden van mijn laatste werkprojecten deze week ben ik vooral bezig met voorbereidingen voor Kerst, met familie en met mijn gezin. De kerststukjesspullen moeten gekocht worden en naar school gebracht, de worstenbroodjes voor het schoolkerstdiner moeten worden verzorgd en op het laatste moment heb ik toch nog een stapel cadeaus besteld. Uur of anderhalf mee bezig geweest, want mijn kinderen hebben al veel te veel speelgoed en wat moet je ze dan nog geven? Pfff.
Zo gaat de tijd voorbij. Nu zijn de kinderen de komende twee weken thuis en dat is ook niet bepaald rustig.
Maar misschien maakt het niet uit.
Mijn deadline loopt over 2 dagen af!
Daarom zit ik natuurlijk om 6 uur ‘sochtends te bloggen …
Aftelblog
Ik lever over 20 dagen het concept van mijn derde boek, getiteld ‘Super social’, in bij de uitgever. En ik tel af met blogs. Voor mezelf en voor het nageslacht. Hier vind je de rest:
- Dag 1/22: There’s no such thing as writer’s block
- Dag 2/22: Een boek schrijven is romantisch
- Dag 3/22: Sommige woorden tellen dubbel
- Dag 4/22: Schrijven vanuit de inhoudsopgave
- Dag 5/22: Waarom zou je een boek schrijven?
- Dag 6/22: (publicatiedatum: dag 7/22) Refocus
- Dag 9/22: Van boekidee tot conceptboek
- Dag 10/22: Rust roest
- Dag 12/22: Inspiratie fascinatie
- Dag 14-15/22: Je kunt pas boetseren als je een vorm hebt
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie