Wij keken de afgelopen Kerstvakantie voor de zoveelste keer de Lord of the Rings-films. En ik leerde een belangrijke les, of liever gezegd, ik zag een belangrijke les bevestigd: schrijven is schrappen.
Lord of the Rings is al heel lang – sinds mijn studententijd – een van mijn favoriete boeken. Het startte mijn liefde voor het fantasy-genre. Ik heb het de eerste jaren nadat ik het kocht keer op keer herlezen. Maar toen kwamen de films uit en die werden favoriet bij mijn gezin. Dus sindsdien ken ik de films (helaas) beter dan het boek.
De Kertvakantie is bij ons altijd een moment om de films weer te bekijken. We keken dit keer de extended versies van de 3 films. Die duren een stuk langer dan de films zoals die in de bioscoop te zien waren. En als je de films zo goed kent als wij dat doen, kon je precies zien hoeveel er in de bioscoopversies gesneden is.
Ik heb het even snel uitgerekend. Als ik goed gerekend heb scheelt het in die 3 films gezamenlijk 225 minuten. Met een totaal kostenplaatje van 417 miljoen voor 682 originele minuten film kun je wel nagaan dat die geknipte scenes veel geld hebben gekost.
Bij iedere onbekende (en kennelijk overbodige) scene dacht ik twee dingen:
- Wat moet dat lastig zijn geweest, om grote, dure, gecompliceerde en ogenschijnlijk belangrijke scenes er uit te halen – moedig!;
- Hoe ongelofelijk dat sommige scenes belangrijk lijken, maar als je ze er uit haalt het verhaal eigenlijk alleen maar vloeiender en strakker wordt.
Kennelijk lijken sommige scenes bij het maken van het script totaal logisch (veel volgden de boeken nauwgezet). Maar als je de film kijkt, zie je dat die verhaallijnen er uit kunnen. Inclusief schijnbaar enorme, grote, belangrijke scenes.
Het is bijna alsof ze bij iedere scene gedacht hebben: hoe ziet het verhaal er uit zonder deze scene? Loopt het nog? Alsof ze iedere scene een keer geknipt hebben om te zien hoe het totaal er dan uit ziet. Moedig en ook gewoon heel veel werk.
Het is echt een les voor iedereen die iets maakt: schrijven, schilderen, ontwerpen, breien. Je denkt dat meer detail beter is, je denkt dat je weet wat belangrijk is voor het verhaal, maar het blijkt niet zo te zijn. Je kunt grote stukken weglaten en het geheel wordt er beter van.
Toevallig moet ik voor mijn werk nog een groot document lezen en editen, samen met collega’s. Ik had al het gevoel dat het allemaal te veel was, te veel herhaling, te veel dat er niet toe deed. En nu weet ik dat zeker. En waar we meestal gedwongen zijn om het editen achterwege te laten en veel informatie inze documenten te zetten, biedt het format voor dit document ons ruimte. Ik denk dat we kunnen schrappen.
Ik denk na over een boek, over een persoonlijke reis die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Als ik dadt boek inderdaad ga schrijven, word dit mijn motto. Welke scene kan er uit, zonder dat het verhaal aan waarde verliest?
Mooi inzicht deze Kerstvakantie, dankzij de extended versions.
(Helaas voor jou als lezer: voor mijn blog hoef ik van mezelf nooit te schrappen, want dit is mijn speeltuin. Sorry-not-sorry)
- Creëren is schrappen - 2 januari 2025
- Versla de oud & nieuw-blues - 31 december 2024
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
Geef een reactie