Er schijnt een theorie te bestaan dat je een maximaal aantal mensen in je sociale netwerk kunt hebben. In de zin van echte vrienden.
150, om precies te zijn. (meer hierover)
Ik kwam er op omdat een vriendin gisteren meldde dat ze dit artikel had gelezen. En een week niet ging Facebooken.
Mijn Facebookvrienden lopen steeds verder terug in aantal. Inmiddels zijn het er minder dan 96.
Met teruglopen bedoel ik geen passieve ontwikkeling, maar een actieve ontwikkeling van mijn kant.
Ik ontvriend mensen, mensen. (bestaat er een FUA? Een Facebook Unfriender Anonymous? Want het is wel een beetje een taboe)
Ik wil daar kunnen delen wat ik voel, wat ik vind, wat ik belangrijk vind. Ik heb geen zin om alleen te delen wat er goed gaat. Hoewel ik dat wel veel doe hoor. Maar toch. Ik wil het intiem houden.
Als de helft dan over me heen valt vanwege mijn mening over Zwarte Piet, soit: dat mag onder vrienden en familie.
Ik was minder blij geworden van 1.000 Facebookvrienden die zo reageerden. Kortom, bevestiging.
Ik weet niet of die 150 klopt voor mijn vrienden en hoe ik leef. Er zijn veel mensen op Twitter die ik tot mijn sociale netwerk zou willen tellen, hoor.
Maar misschien heeft die professor gelijk.
Kun je echt sociaal zien met meer dan 150 mensen?
De vriendin in kwestie worstelt hiermee, weet ik. Maar zij heeft ook veel meer Facebookvrienden dan ik, misschien is dat het.
Gelukkig blijkt ze nog wel bereikbaar via email 🙂
PS Over twittervrienden gesproken, Peter, ik hoor je al in de pen klimmen. Nog een aanvulling? Waarom ben jij met Facebook gestopt maar wel actief op Twitter?
Update 2016: hier lees je het vervolg op dit verhaal.
- Game on - 30 december 2024
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
Zoals eerder hier gemeld: ik ben juist van Twitter (terug) richting Facebook gegaan. Dat had vooral te maken met wat onaangename bedreigingen. Maar ik merkte ook dat Twitter steeds meer gedomineerd wordt door de schreeuwers, de xenofoben, de opgeblazen self-promoters. En ja, je kunt selectief volgen, maar anderen gaan toch linken of retweeten, dus je wordt er alsnog mee geconfronteerd. Ook heb ik een weerzin tegen programma’s als DWDD en Pauw & Witteman, waarom zou ik dan elke avond weer een timelime vol #dwdd en #penw willen zien?
Geen misverstand: ik vind Facebook nog steeds verachtelijke verkopers van persoonlijke data. Maar als ik dan toch online “moet” zijn, dan is het voor mij momenteel de minst slechte optie. Bijna alles is redelijk goed af te schermen, en je bent alleen “vrienden” bij wederzijds goedvinden. Dus kan ik mij beperken tot mensen die ik echt ken (vrienden, oud-collega’s, collega-vrijwilligers). Ik post nooit reacties op openbare pagina’s of profielen, dus het is redelijk goed mogelijk onzichtbaar te blijven.
Het feit dat mensen wat Facebook-moe lijken te worden, is eigenlijk een voordeel. Men post veel minder vaak, maar dan wel de dingen die ik wil weten van mensen die ik niet (meer) dagelijks IRL spreek: ik heb de marathon gelopen, ik heb een nieuw huis, ik heb in Parijs leuke foto’s gemaakt, enzovoort. Ook is FB nog steeds een goede plek om nieuws van bedrijven of artiesten te kunnen volgen.
Overigens. Een idee om je Facebook-“vrienden” te filteren. Gewoon eens bij hen langsgaan: http://youtu.be/LO-1VaR3PPo
hahaha! Erg grappig!! Ik zat vandaag toevallig naar LinkedIn te kijken en er kwamen allemaal mensen voorbij die ik moest endorsen. Het probleem was dat ik ze A) niet kende en B) kende van voordat ze de skill kregen. Oftewrel geen idee had of ze konden wat ze zeiden te kunnen. Ik zat me al af te vragen of je LinkedIn contacten ook kunt ontvrienden… 🙂
LinkedIn heb ik nooit begrepen. Je zou zeggen dat ik er als werkzoekende iets mee zou moeten kunnen, maar het is voor mij een groot mysterie wat mensen daar doen. Het was in mijn “netwerk” vooral oorverdovend stil. Had in opdracht van het UWV een account aangemaakt, maar na een jaar heb ik het definitief opgegeven, en mijn profiel verwijderd.
Ik denk dat het erg afhangt van het type werk en de industrie waarbinnen je werkt, of LinkedIn nuttig is. Net als andere netwerken vereist het bovendien flink wat werk om er voordeel uit te kunnen halen. Ik ben zelf ook niet erg actief.
Ik had altijd een hekel aan facebook. Vooral vanwege die spelletjes aanbiedingen en zo. En ook omdat ik het onoverzichtelijk vond. Maar toen ontdekte ik dat een aantal mensen die ik leuk vind en die mijn blog lezen en die mijn theateractiviteiten volgen, wel op facebook zitten en niet op twitter. Dus ik heb het er nu een beetje bij. Ik weet niet eens hoeveel vrienden ik daar heb. Via hootsuite publiceer ik nu automatisch mijn blogs daar. En verder gebruik ik het net als twitter om te reageren op de mensen die ik daar zie, dat zijn er niet zo heel veel. Zelf zal ik niet heel snel iets schrijven op facebook. Daar heb ik twitter en mijn blog voor.
Pragmatisch! Prima toch?
ja, werkt heel goed tot nu toe 🙂
En ik ga foto’s maken bij mijn korte gedichten, en die op pinterest zetten. Wordt ik nog eens een social media manager ook. 😉
Ha! Inderdaad. Ik was vandaag op Google+ aan het rondneuzen, af en toe denk ik: ik probeer het weer eens…
Goh, nou voelde ik eigenlijk helemaal geen aanleiding om te reageren, maar vooruit dan maar 😉
Met fb ben ik voornamelijk gestopt vanwege een serie van redenen:
– meer en meer reclame;
– aanhoudende spelletjesverzoeken;
– continu wijzigende privacysettings en andere instellingen;
– het feit dat je op verschillende devices telkens een andere timeline zag;
– omdat ik het niet voor elkaar kreeg om mijn timeline zodanig vorm te geven dat ikzelf kon bepalen wat ik wilde zien, maar dat fb dat wel voor mij ‘regelde’;
– steeds minder vertrouwen dat op de lange termijn de foto’s die ik plaatste mijn eigendom zouden blijven;
Het kwam erop neer dat ik het nooit een fijne interface heb gevonden (misschien wel mooi, maar vooral niet handig) en het ging me steeds meer tegenstaan om in te loggen. Dus toen maar opgezegd.
Bij twitter was ik gecharmeerd van de eenvoud, maar ook hier begin ik weer tekenen te bespeuren van afkeer tegen allerlei ‘nieuwigheden’. Het zou zo maar kunnen dat ik m’n account hier ook ineens opzeg. Ik ben daar nogal goed in omdat in een opwelling te doen…
Oh nee! Gelukkig heb ik een abo op je blog… 🙂
PS Ik voel dat ook wel, op Twitter. Maar met mijn ‘lijsten’ houd ik het toch allemaal nog redelijk behapbaar en gezellig.
Voor mijn gevoel maken ze twitter onnodig groter/ingewikkelder dan zou moeten. De charme van de eenvoud raakt zo verloren. Maar ja, dat vind ik dan weer. Anderen zijn er misschien wel blij mee.
Wat ik voel is dat ik meer en meer mezelf focus op mijn blog (hoewel daar regelmatig kleine pauzes vallen) en eigenlijk allang niet meer bezig ben hoe ik meer bezoekers kan trekken. Ik ben heel blij met de mensen die me lezen en regelmatig een reactie achterlaten. En dat is op een bepaalde manier meer dan voldoende.
Ja, heb ik ook, dat mijn blog de kern is. Hoewel ik Twitter nog steeds een geweldig medium vind, is de toon een beetje aan het veranderen, lijkt het.
Dit heb ik precies ook! nu ik weer in een nieuwe stad woon willen veel nieuwe mensen me weer ‘befrienden’, maar ik heb voor zo’n dikke 3 jaar ook bewust fb heel klein gelaten.Nu ben ik niet meer zo streng, maar ik gebruik m’n persoonlijke ook alleen maar voor pm’s. Bij facebook, meer dan twitter, heb ik dat idee van het portreteren van iemands beste zelf, vrij veel ‘clutter’ op een newsfeed dus.
Je moet denk ik gewoon uitvinden wat het beste werkt voor jezelf. Ik vind dat beste zelf gedoe ook maar niets, ook al is de verleiding groot om alleen een update te plaatsen als je het naar je zin hebt.