Ik ben altijd een buitenbeentje geweest. Maar niet altijd vrijwillig.
Laten we wel wezen: als kind wil je gewoon hetzelfde zijn als ieder ander.
En als de kinderen in de klas je dan te anders vinden, dan is dat lastig. Omdat je een bad hebt ipv een douche (raar). Omdat je moeder gescheiden is maar toch in een groot huis woont (raar). Omdat zij thuis wit brood eten en jij altijd bruin (raar).
Omdat je heel veel spijbelt en dan thuis de kranten en alle boeken die je kunt vinden verslindt (raar).
Of gewoon omdat je anders voelt. (raar)
Omdat je mensen door anders (raar) te zijn continu confronteert met hun eigen stiekeme hang naar acceptatie.
Of juist hun verlangen om toe te geven aan het anders-zijn.
Buitenbeentjes zijn een soort van lopende spiegel: ze confronteren anderen met zichzelf. En dat leidt tot conflicten. Het is veel makkelijker om gewoon door te gaan met mee doen.
Maar niet voor buitenbeentjes! Zich conformeren levert bij hen stress op. Soms met ernstige gevolgen.
Helaas heb je als kind eigenlijk geen keuze.
Je wordt gedwongen je te conformeren aan de regels.
Dat doet pijn.
En dat kost heel, heel veel energie die je dus niet meer in iets anders kunt steken.
Wat dat betreft had ik mazzel: mijn moeder liet me mijn gang gaan. Ze had vertrouwen in me. Ik kon mijn energie dus wél gebruiken voor andere dingen.
Toen ik op de middelbare school zat, had ze genoeg van het spijbelbriefjes schrijven. “Ga het zelf maar regelen met de conrector”, zei ze.
Zo gezegd, zo gedaan.
En ik kan niet zeggen dat ik daarna nog heel veel op school ben geweest.
Grappig genoeg was het precies wat ik nodig had. Ik leerde veel beter in mijn eentje thuis dan in een klas vol chaos.
Wat blijkt? Het beste dat je een buitenbeentjeskind kunt geven, is vertrouwen en acceptatie (vandaag geleerd! nog net op tijd).
Zodat het kan doen wat werkt voor hem of haar.
Buitenbeentjesvolwassenen hebben het wat dat betreft een stuk makkelijker.
Vooral in deze tijd. Want wat we nodig hebben in de wereld is anders denken, anders doen, nieuwe wegen, creativiteit. Gevoel.
Het anders-zijn, wat je uniek maakt, heet nu ‘authentiek’.
Bijzonder is nu een positief woord.
Buitenbeentjes zijn belangrijk.
“Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes.”
(die quote is niet echt van Steve Jobs, zoals ik altijd dacht, lees ik net.)
Raar? Gelukkig maar.
En oh, oh, oh, wat ben ik blij met mijn online leven en mijn online wereld.
Want het internet zit vol buitenbeentjes.
Mensen die elkaar herkennen in het anders-zijn.
Mensen die een publiek vinden dankzij het anders-zijn.
‘Raar’ is maar een label, uitgedeeld door de massa.
Here’s to the crazy ones.
(een vervolg op dit artikel lees je hier)
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Hoera voor buitenbeentjes! Wij zouden goede vriendinnen zijn 😉
:)))
Mooi blog, Elja. Mooi ook om te lezen hoe je moeder je alle ruimte gaf. Ik denk dat dat heel belangrijk is. Ook ik kreeg alle ruimte van mijn ouders. Ik zie nu als volwassene hoe waardevol dat is.
Ja gek dat je dat dan pas gaat beseffen he?
Mooi stuk!
Heb aan je gedacht gisteren. Ik vertel het je nog. 🙂
Heel herkenbaar. Mijn zoon van 11 is ook zo’n kind dat anders is dan al zijn klasgenootjes. Hij heeft het er behoorlijk moeilijk mee en het kost inderdaad veel energie. Vertrouwen en acceptatie geven. Bedankt voor de wijze raad!
Zo een heb ik er ook. Ik ga hem maar wat meer acceptatie geven denk ik…
Cheers to that
!!
Ik heb mij altijd aangetrokken gevoeld door de buitenbeentjes. Volgens mijn vader is mijn vriendengroep of eigenlijk verzameling een groep is het niet net een rariteiten kabinet.
Mooi, deze ballade, herkenbaar en inderdaad dankbaar dat anders steeds minder raar begint te worden.
Haha, rariteitenkabinet…maar wie is er de rariteit? Voor het rariteitenkabinet zijn gewone mensen het rariteitenkabinet!
Mooie ballade Elja!
Vol herkenning en met een glimlach.
:))