Vandaag heb ik een vreselijke moederzonde gepleegd. Of begaan (ik weet niet of je zondes pleegt of begaat). Hoe dan ook, het is iets waar moeders niet graag over praten. Maar waarom niet dat taboe doorbreken, dacht ik, terwijl ik bezig was (met het plegen/begaan van die zonde)?
Het zit zo: ik ben aan het opruimen. ALWEER.
Toen wij vier jaar geleden terugkwamen uit het buitenland, hadden we te veel spullen voor ons nieuwe huis. De huizen waar we gewoond hebben, waren zo enorm dat het niet veel uitmaakte hoeveel spullen je had. Sterker nog, om die huizen te vullen hadden we dingen gekocht. Boekenkasten, logeerbedden en een enorme bank om de belachelijk grote woonkamer van ons huis in Istanboel een beetje te vullen.
Het was al snel duidelijk dat al die spullen niet ging passen in ons nieuwe Nederlandse huis van gewoon formaat. De verhuizers raakten er van in paniek en wij ook. Toen alles uitgepakt was, bleek dat het inderdaad niet ging lukken.
De afgelopen vier jaar maakten we iedere paar maanden autoritjes naar de kringloop en het grofvuil. Ik ben een behoorlijk goede weggooier geworden. Met uitzondering van 1 plek: mijn werkkamer. Adie was het rommelhok van het huis geworden. Alles dat we nergens kwijt konden, lag daar. Alle administratie van 5 levens in 4 landen. Al die schilderijen en ingelijste dingen die we de afgelopen 20 jaar verzameld hebben en nooit opgehangen in ons nieuwe huis.
Maar omdat mijn oudste zoon naar de middelbare school gaat, vonden we dat hij die kamer mocht hebben. Hij had een klein kamertje waar hij zelf nauwelijks inpaste met zijn computer en een hoogslaper. Middelbare scholieren verdienen een fijne plek om huiswerk te maken :))
Van de week switchen we van kamer. En achter iedere kast kwam nog meer rotzooi te voorschijn. Niet normaal. Het was gekmakend. En hoe meer ik opruimde, hoe meer ik me realiseerde dat de grootste hoeveelheid spullen bestond uit herinneringen.
Foto’s, toegangsbewijzen, knipsels, menukaarten.
In de mappen, in dozen met hangmappen, in folders, in dozen … overal herinneringen. En bergen en bergen kindertekeningen.
Daarom stond ik vandaag schuldbewust bij de oud papier container.
Kindertekeningen weg te gooien.
Op iedere créche en iedere school waar ieder van mijn drie kinderen heeft gezeten in die 4 landen waar we gewoond hebben, werd druk geknutseld en getekend. Veel van de enorme mappen van school heb ik niet eens bekeken maar zó weggegooid, wetende dat het vol zit met rekenwerkjes en taalwerkjes en ‘creatief in opdracht’-tekeningen.
Ik ben radicaal te werk gegaan. En het meeste van hun creatieve uitingen ligt nu diep onder de grond in een papiercontainer.
Erg he.
Slechte moeder.
Nu maar hopen dat ik genoeg moeder-credit heb om te overleven.
PS Ik heb niet alles weggegooid! Alle moeder- en vaderdagtekeningen en de eerste onzinnige ’tekeningen’ … die heb ik natuurlijk allemaal bewaard. Te schattig. Ik zou er het huis wel mee willen behangen ….zo’n moeder ben ik dan toch weer wél.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Misschien was het een optie geweest om ze te fotograferen en de bestanden in een mapje te bewaren, of bijvoorbeeld in Evernote?
Eerlijk gezegd heb ik gewoon weggegooid wat ik niet mooi vond … :)) Laten we eerlijk zijn, niet ieder werkje is een kunstwerkje?! Ik heb nog veel bewaard maar niet de dingen die heel weinig zeggen. Hoe doe jij dat? Maak je overal foto’s van?
Ik heb zelf geen kinderen, dus ik weet niet of ik het zelf zou doen. Ik hoorde de tip een keer van een vader die Evernote gebruikt voor van alles en nogwat en ik vond het wel een goed idee.
Ja het is wel slim inderdaad. Maar ik vind het geloof ik toch leuker om een het papier te zien en vast te houden! Dan maar wat minder bewaren. Sowieso geeft weggooien en keuzes maken in wat je bewaart echt een opluchting, een fijn gevoel.
Gewoon nooit vertellen! Ik heb zegge en schrijven 1 (één) kindertekening van mezelf. Van een Sinterklaas die in de lucht zweeft. Een mooie kopvoeter. Verder helemaal niks. Mijn moeder heeft zich nooit staan schamen. Dat deden ze vroeger gewoon 😉
Mijn moeder heeft nog wat schriftjes en zo bewaard (ik heb de doos tussen mijn spullen gevonden bij het opruimen!!). Ga ik nu natuurlijk niet meer weggooien. Maar nu de opa en oma van mijn man zijn overleden realiseer ik me dat het zich allemaal zo ophoopt, al die spullen van generaties.
Hoeveel ik ook heb weggedaan gisteren, ik vond net WEER een doos met tekeningen! Tsja. Je moeder heeft het je makkelijk gemaakt.