Groepjes op het schoolplein, je kent ze wel. Je wilt er bij horen, denk je. Je voelt je eenzaam dat die groepjes na het wegbrengen van de kinderen koffie gaan drinken of borrelen zonder jou. Maar de vraag is: wil je dat echt?
Ik zat na een recent gesprek over groepjes op het schoolplein te denken over eenzaamheid en hoe lastig eenzaamheid is. En hoe erg. En hoe groepjes waar je niet bijhoort je extra eenzaam kunnen laten voelen. Maar ook hoe soms een ander perspectief een ander gevoel oproept, over die groepjes.
Ik ken dat gevoel wel, van groepjes op het schoolplein waar je niet bijhoort. Vooral van het schoolplein in Istanboel, op de internationale school. Ik viel uit de toon, zonder hoge hakken en zonder designertas. Ik draag als sinds mijn studententijd spijkerbroeken, gympen en cappuchontruien. Die gaan alleen uit voor optredens 🙂 dus tsja.
Maar ik liet het uiteindelijk van me af glijden. Want ik weet ook heus wel: ik zal nooit onderdeel zijn van een vriendinnengroep op hoge hakken. Omdat het niets voor mij is.
Wat ik heb geleerd is dit: iedereen kan vrienden maken. Ook al is het soms veel werk. Ook al moet je er eigenlijk een plan voor hebben, als het niet vanzelf gaat. Er zijn overal mensen zoals jij. Alleen moet je ze soms met een lampje gaan zoeken in plaats van dat je ze over ze struikelt.
En wat ik ook geleerd heb: vrienden hoeven niet uit groepjes te bestaan.
Als ik kijk naar mijn huidige vriendenkring, zijn er mensen die ik al heel lang ken maar ook mensen die ik het afgelopen jaar pas ontmoette. Een jaarclubgenoot (die ik al lang niet meer zie als jaarclubgenoot). Een vriendin die ik ontmoette in de eerste maanden dat ik ging werken. Een vriendin uit de tijd dat ik in Hongarije woonde. Twee vriendinnen en een vriend uit mijn tijd in de VS. Een vriend die de vader is van een vriendje van mijn oudste, een vriendin die ik ontmoette op een schoolborrel, buren met wie ik het goed kan vinden. Een oom en tante waar ik gek op ben. Een tante van mijn man die ik super vind. Een vriendin die ik ontmoette via Twitter.
Ik spreek al die vrienden nauwelijks. En ik zie ze nog minder! Zelfs al wonen ze naast me of een paar straten verderop. Maar ze maken dat ik me nooit eenzaam voel.
Misschien komt het omdat ik zo veel online ben. Ik kan hier een blog typen en wachten op een reactie. Ik kan naar Twitter gaan en reageren op iemand die ik online ken. Ik kan een verhaal op Instagram zetten en gewoon wachten op de reacties en DM’s. Wie veel geeft krijgt online ook veel terug.
Ik voel me zelfs niet meer buitengesloten als ik groepjes op het schoolplein zie waar ik niet bijhoor.
Weet je wat het is: als je zou willen, zou je bij een groepje op het schoolplein kunnen horen. Maar heel vaak heb je geen zin om te voldoen aan de eisen. Of dat nou hoge hakken zijn of bakfietsen, een gezamenlijke studie of kinderen die bevriend zijn, het soort onderwerpen dat de groep interesseert, de humor die hen bindt … vaak past het gewoon niet bij je. Helemaal als je zoals ik een stiekeme introvert ben die graag leest en blogt en in haar eentje nadenkt over presentaties en trainingen ?.
Maar zo lang al die groepjes vriendelijk zijn, zo lang je mee mag spelen of er bij kan staan en een praatje maken, is het eigenlijk prima.
Op de school van mijn kinderen hangt een vriendelijk sfeertje. Iedereen groet elkaar. Je kunt altijd ergens bij gaan staan en een praatje maken over het weer, de school, de kinderen. Plus, je komt de ouders van school overal tegen in het dorp. Je kunt het dorp niet ingaan zonder iemand te zien die lacht of zwaait of hallo zegt. Houd ik van, vooral na het wonen in grote anonieme wereldsteden. Het is gewoon gemoedelijk. Er is altijd een gezicht dat je kent.
Dat is voor mij genoeg. Want ik voel me onderdeel van een wereldwijd netwerk van vriendschappen.
Ik heb dan ook niet echt recept voor eenzame volwassenen. Behalve dat vrienden maken een proces waar je bewust aan kunt beginnen. Het is net daten (denk ik, want niet dat ik ooit gedate heb): je moet actie ondernemen, ontmoetingen creëren, initiatief nemen. Je moet heel veel mensen in je funnel gooien om er een paar vrienden aan over te houden, om het plat te zeggen. Als je de nieuwkomer bent, moet je je bewijzen. Te beginnen met vriendelijk lachen en hallo zeggen. Dat werkt altijd. Daar heb je niets mee te verliezen.
Enne, op het wereldwijde web zijn ALTIJD mensen te vinden zoals jij. Op Twitter vind je, als je blijft zoeken en investeren, gegarandeerd maatjes die hetzelfde leuk vinden als jij. Zelf op Instagram bestaan die.
Nu is de tijd om op zoek te gaan. En je te realiseren: een vriend is net zo fijn als een groepje.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dit is echt heel herkenbaar. Ik hoorde nooit echt bij groepjes en dat vond ik nooit leuk, maar wil ik het wel? Er zijn vriendelijke gezichten in het dorp, een paar moeders van wie ik het tel nr heb en een handjevol hele goede vriendinnen, en inderdaad, de online community. Het is genoeg. Voor meer is ook helemaal geen tijd of energie. <3
Als je maar weet bij jezelf dat je het zo wilt he? Dan is het niet erg. Alleen als je iets mist, dan wordt het echt eenzaamheid. Maar wat dat betreft geldt ook weer dat heel veel van die andere mensen op het schoolplein best contact willen leggen. Iemand moet alleen de eerste stap zetten. Dat heb ik althans gemerkt in het buitenland. Vooral als nieuwkomer moet je geduld hebben en blijven investeren. Maar als het goed is zoals het is, dan is gewoon vriendelijk zijn voldoende!
Groepjes zijn altijd aan mij voorbij gegaan, of ik heb ze aan mij laten voorbij gaan. Van nature ben ik nogal op mezelf. Net als ximaar in zijn reactie leg ik ook makkelijk contact met onbekenden, maar een vriendschapsband opbouwen is iets waar ik nooit echt naar op zoek ben. Het overkomt me. Of niet. Soms voel ik me er wel eens schuldig (ik weet niet of dit het juiste woord is) over dat ik zo op mezelf ben. Dat ik er ooit spijt van ga krijgen als ik later eenzaam en alleen mijn laatste dagen slijt. Maar dan denk ik weer hoe rustig ik het dan heb en gaat dat gevoel vanzelf weer over. Ik vind het prima zo met Inge, de kinderen, de kleine kring van familie en wat vrienden. Hoeft niet meer of groter te worden (tenzij er op natuurlijke wijze aanwas komt).
Ik denk dat het gewoon goed is om jezelf te kennen en te weten waar je behoefte aan hebt. En als je dat weet, kun je er iets aan veranderen als dat fijner is.
Overigens denk ik dat er heel veel mensen zijn zoals jij en ik en Ximaar (hoewel we alledrie verschillende gradaties zijn van hetzelfde denk ik, ik weet niet hoe dat heet), vooral onder bloggers en mensen op social media. Omdat je daar veel meer bepaalt wanneer en hoe je interacteert met de wereld.
Toen ik op de lagere school zat ging bij mij alles nog ‘normaal’. Op de Mavo veranderde dat behoorlijk. Die school stond bij ons op het dorp en het was maar 200 meter lopen. Punt was dat er maar 2 mensen in m’n klas zaten van m’n lagere school. De rest kwam van dorpen uit de omgeving tot 20km ver. Een groot deel fietste per dorp met elkaar op en bleven tussen de middag op school over. Dat waren circa 3 grote klieken waar je niet tussen kwam. En niet tussen wilde in mijn geval. Ze spraken me niet aan. Rond die tijd ben ik veel meer een alleengaander geworden en ben dat eigenlijk nog. Vind het ook niet erg en soms best handig zoals nu. Ik kom erg amicaal over. Knoop zo met mensen, die ik niet ken, een praatje aan. Wat mij betreft blijft het daar dan bij, maar ik moet oppassen dat anderen het niet snel als een soort beginnende vriendschap zien. Ik heb overigens wel vrienden, maar die zie ik ook niet zo vaak.
Het is met die groepjes soms ook een kwestie van mindset. Ze kunnen imponerend zijn en je kunt je eenzaam voelen, maar dat geldt eigenlijk alleen als je er graag bij wilt he? Als je genoeg hebt aan je eigne gezelschap of je weet dat je je behoefte aan gezelschap en vriendschap ergens anders kunt voldoen, maakt het een stuk minder uit.