Eigenlijk, realiseerde ik me gisteren, zijn wij mensen niets veranderd sinds de holbewoners. We zijn gericht op overleven. En daarbij hoort het vermijden van pijn. Maar dat realiseer je je pas echt als je een Oh Shit! Moment (OSM) meemaakt. Zoals ik van de week.
Ik was uitgenodigd voor een Unconference, die van Ton en zijn vrouw Elmine bij wijze van verjaardagsfeestje. Iedere paar jaar nodigen ze een diverse groep mensen uit om samen een ‘conferentie’ mee te organiseren rondom een door hen vastgesteld thema. En ik ging op het krukje staan.
Wat is een Unconference?
Ik was nog nooit op een Unconference geweest en vond het helemaal te gek om mee te maken. Ik moet daarbij aantekenen dat ik vermoed dat de ervaring en skills van Ton een grote rol spelen bij het succes! Want het vraagt wel een bepaalde leiding en sturing.
Het ging als volgt:
- Uitleg van organisatie over het centrale thema
- Brainstorm in groepjes rondom een specifieke, centrale vraag van de organisatie die met het thema te maken heeft (Ton beschrijft die werkvorm hier);
- Groepjes zijn klein;
- Ideeën worden verzameld op geeltjes en bij elkaar gezocht aan het einde van de tijd;
- Er hangt een groot dagschema met indicatie van de verschillende ruimtes;
- Iedereen kan een idee pitchen voor een presentatie of discussie;
- Het conferentieschema wordt aan de hand van de pitches ingevuld door de deelnemers.
Om de dag te vullen, kan letterlijk iedereen kan naar voren komen. In dit geval betekende dat: even op een krukje gaan staan en aangeven ergens over te willen praten. Als andere mensen hun hand opsteken en aangeven het ook een interessant onderwerp te vinden, gaat het op de agenda.
De sessie die je voorstel kan van alles zijn. Het kan een presentatie zijn of een discussie, een brainstorm of een ‘aandachtig gesprek’ (waarbij men belooft elkaar niet te onderbreken). Het kan zelfs een demonstratie zijn of een sessie waarin je iets bouwt, maakt of programmeert. Of, eh, kapot maakt, zoals een van de deelnemers voorstelde te doen met alle apparaten waar niemand meer iets aan heeft.
Als je ergens genoeg van hebt, loop je weg. Als iets je leuk lijkt, ga je er bij zitten. Je volgt als het ware de energie. Daarnaast zijn de sessies afgebakend in tijd.
Simpel. En toch onconventioneel!
(Ton heeft zijn tips voor het organiseren van een Unconference op papier gezet, mocht je nieuwsgierig zijn)
OS!M’s zoals op een krukje staan en je idee pitchen
Ik had van tevoren met Ton gemaild en een onderwerp voorgesteld. Het leek hem leuk, dus ik had zelfs een presentatie voorbereid. Gewoon om mijn gedachten op een rijtje te zetten, want ik verwachtte dat er misschien geen presentaties zouden worden gegeven.
Maar toen Ton iedereen vroeg om naar voren te komen en zijn of haar voorstel voor een sessie te presenteren, durfde ik niet.
Ik sta regelmatig voor grote zalen, maar ik durfde niet op het krukje te gaan staan en te zeggen: hier wil ik over praten.
Het is een onderwerp waar ik veel over nadenk en waar ik graag eens mensen over zou willen spreken. Dus uiteindelijk deed ik het toch. Op het laatst. Mijn OS!M.
Volgens de Urban Dictionary is een Oh Shit Moment het moment dat je realiseert dat je een fout hebt gemaakt. Maar ik bedoel met zo’n OS!M meer deze definitie:
That is the moment of complete fear right before you take a huge risk to do something potentially great. The OS!M is the natural built-in indicator that we have as human beings that what we are doing, or are about to do, has extraordinary potential.
Dát gevoel. Jij kent het ook.
Hoe dan ook: niemand stak zijn hand op geloof ik (of ik zag het niet! zo zenuwachtig) maar Ton gaf me de zolderkamer als locatie. En de sessie zou direct na het overleg beginnen.
Dus toen Ton klaar is, ging ik twee trappen op, naar de zolder. Helemaal alleen. En dat was mijn tweede OS!M: er was niemand op de zolder. Alleen de kat van Ton en Elmine, die me gezelschap kwam houden.
En er kwam ook niemand, die eerste 5 minuten. Daar stond ik dan.
En het was precies dat moment dat ik me realiseerde wat ons eigenlijk tegenhoudt, in het leven.
De reden dat we niet op het krukje gaan staan.
De reden dat we OS!M’s vermijden.
Afwijzing doet pijn
Het is niet leuk om te weten dat je idee (voelt als: jijzelf) niet interessant genoeg is om naar de zolder te lopen. Het is niet leuk als niemand zijn hand opsteekt. Het is niet leuk om te weten dat iedereen weet dat er niemand is komen opdagen.
Onze afwijzingangst is de reden dat ik in eerste instantie NIET op dat krukje was gaan staan. Wat als niemand zijn hand opsteekt?? Oh Shit!
Maar het vermijden van potentiële afwijzingen belemmert ons in ons hele leven. Iedere dag. Want eigenlijk is het pas in de OS!M-momenten dat je iets leert. En dat je groeit. En dat je succes kunt ervaren.
Zonder OS!M’s wordt je geen president
Om iets te bereiken, heb je altijd OS!M’s nodig. Zo simpel is het. Want je wordt geen president als je nooit het risico loopt op afwijzing. Je verkoopt ook nooit iets als je afwijzing vermijd: in het verkoopvak moet je die ‘nee’ kunnen incasseren. Maar zonder OS!M’s maak je ook geen promotie. Je wordt geen trainer op de voetbalclub. Je maakt geen nieuwe vrienden. Pfff.
Als je er over nadenkt, ligt onze angst voor mogelijke afwijzingen aan de basis van heel veel van ons gedrag. Het is de reden dat we ons niet voorstellen aan de nieuwe buren, geen praatje maken met mensen op straat, geen voorstellen doen voor nieuwe projecten op ons werk, niet het voortouw nemen om iets te organiseren, niet gaan praten met die interessante mensen aan de bar.
Afgewezen worden doet pijn. Dus de kans dat dat kan gebeuren, die vermijden we als de hel.
Maar die ‘pijn’ is natuurlijk relatief, realiseerde ik me, in mijn eentje met de kat op zolder. Laten we eerlijk zijn: het is allemaal alleen maar ego.
Terwijl ik op zolder de kat aan het kroelen was, dacht ik: wat is hier nu eigenlijk erg aan? Ik ga 10 minuten met deze schattige kat kroelen en dat vind ik heerlijk om te doen. Dat is een fijn moment. En dan loop ik naar beneden. En dan zeg ik tegen Ton: “helaas! Er is niemand gekomen!”
So what?
Was dit nou zo erg?
We moeten meer OS!M’s hebben
Uiteindelijk kwam er toch iemand de zolder op. Nou ja, uiteindelijk, al binnen 5 minuten (het leek wel een uur). Het bleek dat de rest eerst even koffie was gaan halen.
Dus toen kwam er nog iemand. En nog iemand. En nog iemand.
Uiteindelijk stonden we met wel 15 mensen te discussiëren over ‘mijn’ onderwerp. Want al die andere mensen hadden ook nagedacht over het onderwerp en hadden er ideeën over. En terwijl we een groepsgesprek voerden, leerden we elkaar een beetje beter kennen. Wat dubbel leuk was, want het onderwerp was ‘nieuwe vrienden maken’ (hier meer daarover) 🙂
Het was meer dan leuk: het was TE GEK.
Maar daarnaast gaf het me ook een inzicht. Het deed me inzien hoe ik de afgelopen 2 jaar mijn leven geleefd heb: afwijzingsvermijdend. Met heel weinig OS!M’s.
Ik heb dingen niet gedaan, gewoon omdat ik niet afgewezen wilde worden. Terwijl ik de jaren daarvoor iedere week bijna een OS!M had. Want de jaren daarvoor verhuisde ik iedere paar jaar naar het buitenland, probeerde nieuwe dingen, moest ik gaan autorijden in Chicago, Boedapest en Istanboel, moest ik iedere paar jaar nieuwe vrienden maken en mensen benaderen. Mijn leven stond bol van de OS!M’s. Ik startte zelfs meerdere nieuwe bedrijven. En pitchte ideeën.
En ik groeide.
En dat is precies de reden dat ik weer meer OS!M’s zou moeten hebben. En jIj waarschijnlijk ook. Want zonder OS!M’s is er geen groei.
En daar gaat het leven toch om, groei.
Dus dat is mijn voornemen: op zoek naar het Oh Shit! Gevoel.
OS!
PS Meer over de Unconference (waar ik helaas maar een half dagje bij was) lees je hier:
- Frank over zijn ervaring
- En dit verslag, van een bijzondere man en zijn zoon die ik er ontmoette, en wiens input me ideeën gaf voor een boek.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Leuk om zo te lezen hoe dit als spreker ervaren wordt!
Aangezien ik liever niet zelf vertel pak ik het anders aan, ik zit in een team die een unconference organiseert (Joostock.com). De eerste voorpret bij het organiseren van de editie dit jaar hebben we alweer gehad. Je mag raden wat onder andere tot mijn takenpakket hoort. 😉
Haha ik heb wel zo’n idee 🙂 Maar betekent dat dat jij sowieso niet gaat spreken Hans? Wat is het thema?
Wat een top verhaal Elja. En iets wat me volledig is ontgaan op de dag zelf, omdat je in alle dynamiek wel 5 verschillende events tegelijk hebt eigenlijk. Erg leuk dat je er bij was, en enorm bedankt dat je je ervaringen zo waardevol onder woorden brengt.
Ik vond het geweldig om er bij te zijn Ton! Dankjewel!!
Wat een ontzettend gaaf verhaal. Om iets van te leren en om te onthouden
Dankjewel Ali 🙂 Het is ook gewoon fijn moet ik zeggen, als je jezelf kunt kalmeren en tegen jezelf kunt zeggen: het geeft niets! Het gaat voorbij! Het is je ego maar!