Ik luisterde vandaag in de auto naar een podcast. Ik was op weg naar mijn moeder met een voorraad essentiële boodschappen. Je weet wel, zoals straciatellayoghurt (x4). Een mooi moment om heel even, eindelijk in mijn eentje in een ruimte te zitten. En naar een nieuwe favoriet te luisteren.
Die nieuwe favoriet heet de Kabaal Podcast. Hij wordt opgenomen door iemand die anoniem blijft maar die ik toevallig ken. Zie oa de website en insta.
Het was deze aflevering, die ik luisterde vandaag, over ‘de angst voor grootsheid’:
Ik hoop dat hij het doet, hierboven. Zo niet hier de directe link. Of zoek hem even op Spotify of waar je dan ook podcasts luistert.
Het is een heerlijke podcast. De definitie van podcast, zou ik bijna zeggen. Net als je soms nog die echte blogs hebt, waar iemand gewoon zijn of haar life log deelt (deze bijvoorbeeld) (ik hoop dat je klikte Peter!). Een beetje mijmeren, weet je wel? Heerlijk. Dat dus, dat doet deze podcaster ook. Ze heeft een idee, ze zit ergens op te broeden, en dan fluistert ze het met haar fijne stem in je oren.
(en: ze heeft een lach in haar stem. ik ben dol op vrouwelijke stemmen met een lach in hun stem. Anna-Maria heeft dat ook. heerlijk)
De podcast is heel open. Echt. Eerlijk. Het is net een beetje alsof je in haar hoofd zit. Of alsof ze naast je op de bank zit, terwijl ze uitlegt waar ze aan denkt. Ze voelt dichtbij, zowel fysiek als mentaal.
Maar nu komt het: ik werd al luisterend een beetje, tsja, hoe zal ik het zeggen. Niet boos. Ik was verontwaardigd, terwijl ik zat te luisteren.
Ten eerste omdat de podcaster zichzelf omschrijft als iemand ‘met een beperkte dosis lef’. Iedere keer dat ik haar dat hoor zeggen denk ik: nee. Want als je de podcast luistert, dan weet je dat er weinig podcasts meer lef (zeg maar moed) vergen. Dat er weinig meer lef vergt dan (zij het anoniem voor de meeste mensen) je eigen zieleroerselen aan het web toe te vertrouwen. Dan een voorbeeld zijn. De leiding nemen, niet omdat iemand het je vraagt maar omdat je denkt dat je iets bij kunt dragen en het gewoon doet.
Wat is lef? Wat is moed?
Is moed geen moed omdat jij het durft? Zo van: als ik het durf, dan zal het wel niet zo moedig zijn?
Is lef geen lef omdat jij het eng vindt, wat je doet? Zo van: mensen die wel echt lef hebben doen het ook maar dan zonder angst?
Nee he.
Zo werkt het niet met lef. Met moed.
Moed is iets durven. En soms is moed relatief: iets doen dat anderen niet durven.
Een podcast lanceren waarbij je de wereld vertelt wat er in je hoofd omgaat, is per definitie lef hebben. Omdat vrijwel niemand dat doet. En omdat je jezelf overwint.
Dus dat even ten eerste, Anonieme Podcaster aan wie ik dit straks opstuur 🙂
Maar dan punt twee waar ik me over opwond: dat het eng is om de ambitie uit te spreken om groots te willen zijn. Of (laat staan) uit te spreken dat je al groots bént (want dat ben je! ik ook. wij allemaal). Want daar ging de podcast over. ‘De angst voor grootsheid’. Prachtig uitgelegd en prachtig verbeeld.
‘Hoe kan het’, dacht ik al luisterende, ‘dat wij vrouwen onszelf vaak zo anders zien dan hoe de buitenwereld ons ziet? Als zoveel minder? Waarom halen we onszelf altijd zo naar beneden?’
Waarom is het moeilijk om uit te spreken dat je groots wilt zijn?
Dat je een Grote Droom hebt?
Dat je Heel Goed bent in wat je doet?
Dat je uitblinkt? Of nog niet uit blinkt maar dat je wel de ambitie hebt om de beste te zijn?
Argghh.
Het werd zó erg dat ik begon terug te praten tegen de stem van de podcast. En toen dacht ik: nee dit gaat echt niet meer, ik móet terugpraten, ik móét dit eens even gaan rechtzetten.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb gewoon gebeld en ben DIRECT van wal gestoken. Dat het de perfecte podcast is, dat er niets ‘beperkt’ is aan haar lef en dat het niet zo mag zijn dat je het woord groots niet over je lippen kan krijgen met betrekking tot jezelf.
Volgens mij vond ze het leuk dat ik belde.
Luister maar:
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Leuke podcasttip, en ik denk heel eerlijk gezegd dat het ook echt iets voor jou is om dit op te pakken.
Ja he? Ik denk er over na, hoe ik het zou willen 🙂