Soms is het leven onbegrijpelijk.
Er gebeuren dingen met mensen waar je geen reden voor ziet.
Misschien is ‘reden’ ook gewoon onzin, in dit verband.
Iemand waar ik dol op ben, verloor iemand waar ze dol op is. En ik betrap mezelf er op dat ik me af blijf vragen waarom.
Dat ik redenen zoek. En verbanden.
Een stukje
Dat komt omdat het me meer aangrijpt dan ik zou verwachten.
Het overvalt me doorlopend.
Ik ben wiebelig en huilerig en afgeleid. Beetje stom, vind ik het van mezelf, omdat ik de persoon in kwestie niet kende.
Maar ja.
Je wilt de mensen van wie je houdt niet zien lijden, en de mensen waar zij van houden ook niet. Zelfs als ze je ze niet kent.
Hun verdriet wordt jouw verdriet.
Alsof je een stukje krijgt van het totaal.
En het totaal is hier zo groot.
De grote illusie
Als reactie op dat verdriet probeer ik kennelijk om verklaringen zoeken. Terwijl ik werk, terwijl ik televisie kijk, terwijl ik slaap. Tot ik er wakker van wordt.
Ik probeer het te begrijpen: ‘Make sense of it.’
Maar er is geen sense.
Terwijl ik lag te malen realiseerde ik me opeens hoe gek dat eigenlijk is, die behoefte om overal een reden te zien. Om erge dingen te beredeneren en te verklaren.
Maar zo doen we dat. Wij mensen.
We weten diep in ons hart dat controle een illusie is. Maar dat idee is niet fijn (ik weet nog precies wie me dit ooit uitlegde en hoe groot de schok was toen ik me realiseerde dat hij gelijk had).
Dus we doen alles om die controle te krijgen.
We slaan paaltjes, we ontwikkelen gewoontes, we maken ons druk om kleine dingen, we zoeken verklaringen voor ons succes.
Ik denk dat dat de mens definieert, eigenlijk. Verklaringen zoeken zorgt dat we vooruit blijven gaan.
(on) Geluk
Ik ben even kwijt hoe het heet, maar ik lees soms over dat fenomeen dat mensen die succesvol zijn altijd voor zichzelf verklaren hoe zeer ze dat aan zichzelf te danken hebben. Terwijl bewezen is (meen ik) dat je succes in het leven vaak grotendeels komt door de omstandigheden, de mensen om je heen, waar je wieg staat.
Door geluk, kortom.
We roepen dat we er zo hard voor gewerkt hebben. Maar andere mensen werken net zo hard en leven toch in hele andere omstandigheden.
Geluk is de enige verklaring van succes.
En zo is het hiermee omgekeerd. Het is dom, stom, gemeen, willekeurig ongeluk. Alsof het rondgestrooid werd en het toevallig net die ene persoon en al haar geliefden heeft geraakt.
Er is geen logica. Er zijn alleen maar reconstructies, schuldgevoel en verdriet.
Het is gewoon.
Het is groot en stom en gemeen.
Het is.
Misschien is het ook wel belangrijk om een stukje van dat grote verdriet te voelen en te laten bestaan.
Om het op te schrijven.
En om niet te vergeten.
❤️
- Afscheid van een digitaal verleden - 30 december 2024
- Game on - 30 december 2024
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
Sommige dingen zijn inderdaad enorm oneerlijk en er is gewoonweg geen reden voor. Mooi geschreven. Verdriet, het is belangrijk om dat er ook te laten zijn.
Herkenbaar, de gevoelens en de vragen. Het ‘waarom en waarom nou juist bij die persoon?’ Het leven is niet logisch en verklaarbaar. En eigenlijk klooien we met zijn allen maar wat aan. Proberen er het beste van te maken en hopen dat het geluk aan jouw kant is, veel meer kunnen we eigenlijk niet doen. Sterkte gewenst.
Prachtig beschreven. Dat fenomeen: interne of juist externe attributie. Ik vind daarom een ‘gelukt’ leven een mooiere term dan een ‘succesvol’ leven. De filosofie van Aristoteles spreekt jou misschien ook aan, dat we in onze levenspraxis allerlei doelen nastreven maar dat je niet alles in de hand hebt.
Bij mijn opleiding tot geestelijk verzorger leerde ik een ingewikkelde definitie voor zinbeleving. Die term verwijst naar latente (slapende) waarden van een systeem die de contingentie (toeval, geen controle hebben over de wereld) van het handelen in de tijd helpen oriënteren en die daartoe in specifieke situaties (bv als iemand overlijdt) centraal worden gesteld, een vorm krijgen. Jij doet dat heel mooi in jouw tekst. Ik ervaar liefde, betrokkenheid, wakkerheid voor de werkelijkheid in wat je schrijft.
Wat mooi gezegd allemaal. Ik zit al een dag te denken over je reactie en me af te vragen of ik alles begrijp (volgens mij niet). Zinbeleving… wel precies waar mijn man en ik het over hadden in de auto terug van de begrafenis. Althans, wat geloof je – daar komt het dan opeens op aan.
Ik vind ‘gelukt’ ook mooi maar het drukt eigenlijk nog onvoldoende uit dat het tot stand is gekomen door geluk. Snap je wat ik bedoel? Ik zoek iets dat ook raakt aan dankbaarheid, geloof ik. Of misschien gaat het vooral om het besef van dit alles – dat maakt vanzelf dankbaar.
Ik heb mezelf geleerd om me alleen druk te maken over zaken waar ik (nog) invloed op kan hebben. Zo’n situatie die je beschrijft is lastig, maar ik zou er voor gaan om je vriendin die nog leeft te steunen. Mogelijk heeft het ook met de fase te maken waarin je leeft. (Hopelijk ben je nog niet van plan om een motorfiets te kopen. 😉
Het leven zit vol met toevalsfactoren. Je kan je daarmee afvragen dat het ook opvallend vaak goed gaat. Mijn ervaring is dat je op de juiste momenten de juiste keuzes moet maken. Punt is alleen dat we dat vaak op die momenten niet door hebben.
Geen motorfiets in het verschiet! Maar idd, het gaat er nu om om haar te steunen. Ik denk idd dat het ook met een levensfase te maken heeft.
En ja, het gaat opvallend vaak goed! Dat is ook een troostende gedachte.