Dit ben ik. Ik vecht tegen de paardestaarten.
Het is niet makkelijk om te vechten tegen een levend fossiel. Een prehistorishe plant met grote overlevingsdrang en een duidelijke winnaarsmentaliteit.
Het blijkt dat je de paardestaart beter niet een jaar lang zijn gang kan laten gaan in je moestuin, want dan moet je het bekopen. Nou ja, je rug. En je mooie plan om heel biodynamisch te moestuinieren zonder diepe omspit, dat ook. Tsja.
Voor de derde keer deze week was ik in de weer met een schop en handschoenen: scheppen, bukken, trekken, gooien. En opnieuw. En opnieuw. Ik zal ze krijgen, die paardenstaarten!
Moestuinieren is iets voor natuurliefhebbers maar vooral voor natuurcontroleliefhebbers. Er is altijd wel een plant of insekt te verslaan. Of muizen, of vogels (ik niet. ik heb de netten van mijn planten gehaald en de muizenvallen uit mijn kas, achtergelaten door de vorige eigenaar. Dan maar afgeknauwde plantjes en een lege aalbessenstruik).
Mijn volkstuingenoten zijn ook van de controle. hun tuinen liggen er bijna allemaal perfectc bij, verdeeld in nette vakken, zonder onkruid, diep omgespit, zwarte heuveltjes van aarde die wachten op de plantjes of waar al van alles op komt.
Nee, dan die van ons. Daar begint net een beetje orde in te komen.
Een van de leukste dingen aan de moestuin is niet dat je kunt zaaien en dingen laat groeien en dan kunt oogsten. Het is het gevecht. Er is altijd iets te wieden, te verbeteren, te snoeien, te schoffelen. Er is altijd iets te doen.
Het afgelopen weekend bijvoorbeeld, besloot ik eens te kijken of ik al wat van die winde kon aanvallen, die zich altijd door mijn frambozenstruiken rijgt. Ik word er GEK van, al die slingers in mijn planten.
Dit jaar dacht ik: voor dat er blaadjes aan die struiken zitten, ga ik er onder liggen en alles wegschoffelen. En wat blijkt? Die winde heeft een paar jaar de tijd gehad om zich onder de grond een weg te banen. Tussen mijn mooie frambozen. Tsssk. Een dikke witte wortelwirwar. Who knew? Wie weet wat er onder de grond gebeurt, terwijl het winter lijkt?
Het is niet leuk voor het onkruid, maar er is niets meer satisfying dan het gevecht met het onkruid. Want mijn tuin is geen natuur. Het is niet wild. Het gaat allemaal over controle.
En iedere maand blijkt natuurlijk dat controle een illusie is, dat je nooit controle hebt en dat je hard moet werken om de schijn van controle te houden. Dat je goed moet bedenken wat het waard is om voor te werken. En waar je de controle laat varen.
Net het echte leven.
Alleen die paardenstaarten, he.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie