Vandaag ontmoette ik een aantal verslaggevers. Net afgestudeerd en met indrukwekkende stages bij de NOS en RTL achter de rug. En nu aan het werk bij de regionale publieke omroep. Dezelfde omroep waar ze zelf als kind naar keken en luisteren. Heel cool dus. Slimme, creatieve mensen – helemaal top. Maar wat bleek? Ze gebruikten Twitter niet (echt). WAAAATTTT?
Ik begon uit te leggen dat Twitter voor journalisten echt belangrijk is. Ik voelde me een beetje als iemand die het concept van een vaste telefoon uitlegt aan iemand van 5.
Maar ik ging toch gewoon nog even uitleggen dat alle onderzoeksjournalisten, topjournalisten, beleidsmakers en specialisten toch nog altijd op Twitter te vinden zijn. En dat het nieuws op Twitter te vinden is en er ook ontstaat.
Een van hen vroeg me na afloop wat ze dan kon doen met Twitter. Dus ik opende Twitter. Ik wilde haar laten zien dat Twitter zo leuk is. En vooral mijn Twitter. Daar is het altijd gezellig en leuk. Dat komt omdat ik er duizenden uren in heb zitten natuurlijk. Maar ook zonder duizenden uren kan het er gezellig, leuk en nuttig zijn.
“Kijk”, zei ik, terwijl ik de homepage doorscrollde, “dat is Raymond. Ken ik via Twitter. Zegt iedere ochtend ‘goedemorgen’ op Twitter. En als ik vroeg genoeg wakker ben om het te zien zeg ik goedemorgen terug.”
“En dat is Ali, die ken ik ook via Twitter. En Linsey. Eh..ook via Twitter eigenlijk ja. Charlotte – die ken ik via Twitter. Hans: ook Twitter. Leuk he.”
“…”
“Hier is Kitty … ja, die ken ik ook via Twitter geloof ik! Suzanne, die kende ik van Twitter maar heb ik afgelopen weekend voor het echt ontmoet….”
“Maar al die mensen, zijn die dan ook onderdeel van je dagelijkse leven?” vroeg mijn gesprekspartner.
Ik moest even denken. En toen moest ik lachen. Ze bedoelde natuurlijk: spreek ik ze ook echt. Zie ik ze wel eens. Tsja:
“Dit ís mijn dagelijkse leven…!”, zei ik.
En dat in mijn dagelijkse leven mijn gesprekken met vrienden in het openbaar plaatsvinden, zoals zij concludeerde, tsja.
Een beetje raar is het wel, eigenlijk.
PS Toen ze me vroeg wat ze dan kon doen op Twitter, vroeg ik haar wat haar hobbies waren. En wat voor soort journalist ze zou willen zijn. En dat ze zich vervolgens op Twitter moest gedragen alsof ze dat al was. Volgens mij viel het kwartje. Ha!
Foto: Photo by Benjamin Balázs on Unsplash
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Heb weet ik veel hoeveel kennissen opgedaan via Twitter. Ben aan een baan gekomen via Twitter. Mijn webgoeroe ken ik via Twitter, en ga zo maar even door. Een vriendin van me wil niet eens kijken wat het is en vindt het pure tijdverspilling. Vindt dat ze al door die naam kan zien dat het geklets is. Ja, is het vaak, maar is ook vaak reuze nuttig.
Ja … ben blij dat ik jou en zoveel anderen ontmoet heb via Twitter! Het is niet echt uit te leggen aan niet-twitteraars. En eerlijk is eerlijk: jij en ik hebben ook ontelbaar veel uren in Twitter zitten. Als je net begint lijkt het misschien een heel ander soort medium. Maar als je maar open staat, beetje kletst en reageert, bereid bent iets op te bouwen, dan is het zo waardevol!
Beroepsmatig of vrijwilligerswerkmatig denk ik dat Twitter erg handig is. Ik gebruik het daar ook voor. Maar ik doe vrijwel niets met virtuele twitterkennissen. Zie dat als tijdverspilling. Vind IRL een stuk belangrijker. Vind het ook jammer dat je met veel mensen geen gesprek in de trein aan kunt gaan, omdat ze de hele tijd naar hun domme scherm kijken of omdat ze dat ding om de haverklap pakken om te zien of ze iets van een virtuele kennis hebben gemist. Kortom ze sluiten zichzelf af in hun eigen gekozen bubble. De smartphone krijgt in mijn ogen teveel prioriteit, waardoor de gebruikers asociaal overkomen. Facebook, Twitter en Whatsapp dragen daar het meeste aan bij.
Ja, het is zeker een bubbel, op meerdere manieren. Maar voor mij zijn mijn twittervrienden wel echt belangrijk in mijn leven. Ik vind er plezier, kennis, steun, net als bij echte vrienden. Helemaal toen ik in het buitenland woonde en ik weinig echt contact kon hebben met mijn IRL vrienden terwijl ik daar ter plekke nog niemand kende was Twitter een uitkomst voor sociaal contact Dus het is maar net hoe je bent en wat je belangrijk vindt misschien?
Klopt natuurlijk dat iedereen daar anders tegenaan kan kijken. Ging me meer om het verslavende idee van steeds kijken ook al is er niets. Vroeger deden mensen dat ook op hun horloge. Iets dat ik ook nooit heb begrepen. Zelf heb ik minder lang in het buitenland gewerkt en toen bestond de smartphone nog niet. Tijdens 3 maanden Canada heb ik hooguit 5x naar huis gebeld. Vergat het gewoon en was meer met de situatie daar bezig. Ik vraag me af of ik meer contact met het thuisfront had gezocht als ik toen een smartphone had gehad.
Ik had niet eens zo zeer contact met het thuisfront – het tijdsverschil zat dat in de weg. En ik was net als jij meer met mijn nieuwe omgeving bezig. Maar door Twitter ontdekte ik wel mensen in mijn nieuwe thuisland en uiteindelijk in Nederland.
PS Horloges … nooit begrepen … heb er ook geen!